Sameiningin - 01.10.1913, Blaðsíða 1

amrinmgin.
Mánaðarrit til stuð'nings kirkju og lcristindómi íslendinga.
gefið út af hinu ev. lút. kirkjufélagi Isl. í Vestrheimi
RITSTJÓRI JÓN BJAXNASON.
XXVIII. árg. WINNIPEG, OKTÓBER 1913. Nr. 8.
„I rósemi og trausti skal styrkr
yðar vera,‘‘
Hlutfallslega við fólksfjölda er víst meira rœtt og
ritað meðal vor íslendinga en lijá nokkru öðru fólki í
lieimi. Til skamms tíma að minnsta lcosti var engin
íþrótt meir iðkuð liér í íslenzkum vestr-byggðum en
rœðugjörð, nema ef vera skyldi Ijóðagjörð. Ekki liefir
verið svo afskekkt sveit, að ekki hafi þar fundizt lieil
hersing' almúgamanna, sem við hvert gefið tœkifœri
voru við því búnir að stíga í stól og halda langar rceður.
Flest voru félögin stofnuð til þess aðallega, að menn
fengi rneiri tœkifœri til að tala. Jafnvel kristileg safn-
aðarfélög liafa lagt rœkt við íþrótt þessa, að minnsta
kosti hefir það löngum ])ótt aðal-yfirburða-einkenni
prestsins, að iiann væri „lipr tölumaðr“. Bandalags-
félagskaprinn hefir lifað — og er að deyja — á „tölum“.
Þótt mikið sé rœtt, þá er þó tiltölulega engu minna
ritað. Blaðamergðin á Islandi hefir vakið eftirtekt út-
lendinga, sem þangað liafa komið. Sœmilega birgir er-
um vér og af blöðum hér vestra, 0g tiltölulega eru hér
miklu fleiri, sem rita í blöð, en á Islandi. Menn, sem
lítið liafa að gjöra, eða til annarra verka allra eru óliœfir,
geta þó æfinlega „sett inn tímann“ við að yrkja og
skrifa í blöð.
Ekki skal því neitað, að skrafið og skrifið beri þess
góðan vott. að tslendingar sé talsvert liugsandi menn,
og má þá margt fyrirgefa, sem í handaskolum fer. En