Sameiningin - 01.10.1913, Blaðsíða 12

236
stöð), vésælir (f. vesalir), liöndinni (f. liendinni), réði
(f. réð), „sitr (f. setr) sig úr fœri“, „sunkar (f. sekkr)
niðr“. Þetta allt og fleira af líku tægi í seinna bindinu.
En í liinu fyrra meðal annars þetta: liyllingar (f.
hillingar), reigin auðn (f. regin-auðn), skrýmsl (f.
skrímsl, sumsstaðar, hortugheit (óskaplegt orðskrípi),
„seitlaði kalt vatn milli skinns og hörunds“, tryppi (f.
trippi), krassar (= er magnaðr), var um að gjöra
(= reið á), veigraði sér við (= hikaði sér við). Á suma
þessarra málgalla liafa aðrir áðr bent.
Þessa og þeim líka ryðbletti liefði verið lafhœgt að
þurrka af um leið og próförk var lesin. En nú hefir það
ekki verið g'jört 0g svo sitja þeir þar og bera vott mn
lítt afsakanlega liroðvirkni við bókagjörð þessa.
Ögmundr biskup í elli.
(í ÞREM ÞÁTTUM.; ;
Eftir Valdemar biskup Briem.
III. 1 hlaustrinu.
1. „1 klaustr eg aftr kominn er,
í kring er nú lijólið runnið.
Eg finn, að eg ekki’ á lieima hér
og hér ekki get eg unað mér.
En skar mitt er skjótt út brunnið.“
rr*
2. „Það annað var fyrr um ísaláð,
er auði eg stýrði’ og veldi.
Nii kominn em eg á kongsins náð,
í klaustrinu lief’ eg engin ráð;
eg öðrum mig ofrseldi.“
3. „Mér liefir til angrs orðið flest
á ellinnar dögum mínum.
Og þeir, sem eg trúði’ og treysti bezt,
þeir tel eg að liafi reynzt mér verst.
Já, bágt á hver svikinn af sínum.“
„Þeir ceðst hafa völd á Isagrund,
en eg sé þó fram-í veginn:
4.