Sameiningin - 01.10.1913, Qupperneq 16

240
vissi þetta, sem mér var hulið. Og eg vissi það, að ef eg'
gjörði minn hluta vel og nágranni minn að sama skapi,
fœri allt vel á endanum; hver bútr félli inn-á sinn rétta
stað og ekkert yrði til ónýtis. Lífið er ekki tilgangslaust
eða af handahófi. Guð þekkir það allt.
Eg verð því að sinna hans verki meðan eg er hér; og
ef eg dett, verð eg að reyna að standa á fœtr og halda á-
fram að nýju. Hér útá Long Island, þarsem eg hý, voru
gangstéttir mjög slæmar á vetrum áðr; en þorpið varð
einn hluti af ðíew York-borg. Yér nábýlismenn nokkrir í
þorpinu fengum oss nokkra planka, til þess að vér þyrft-
um ekki að vaða forina; en liús vor voru talsvert á víð og
dreif, og ef vel skyldi vera, þurfti allmikið af því timbri.
Urðum vér því að láta oss nœgja að leggja frá einu húsi
til annars tvo planka samsíða. Það var ekki hreið stétt,
og oft í myrkri fór eg út-af plönkunum og ofan-í forina,
því mönnum veitir ervitt á gangi að fara eftir þráðbeinu
stryki, og er svo í öðru fleira. Næsti strætislampi var
langt burtu, en eg komst samt að því, að birtuna lagði
þaðan á plankastéttina alla leið; og ef eg aðeins leit beint
framundan mér og hætti að hugsa um fœtrna á mér, tókst
mér furðu-vel að lialda beinni stefnu og þræða stéttina.
Eg hefi aldrei gleymt þessu. Ef vér aðeins munum eftir
því, að guð er við hinn enda skeiðsins, hversu langt sem
það kann að vera eða myrkrið mikið, getum vér ótrauðir
gengið hvar sem vera skal.
1 þessu er ekki það fólgið, að vér eigum að ganga ó-
varlega. Guð gaf oss augu og heila til notkunar. Og
traustið á guði gjörir ekki alla liluti auðvelda. Eg get
ekki látið bróður minn deyja í óþverrahœlinu, en enginn
liœgðarleikr er það þó að upprœta óþverrabœlin. Undir-
rœtr þeirra eru vanþekking, eigingirni og fjárgrœðgi, og
má segja, að þar sé þrír auðsveipustu púkar djöfulsins.
Högg þeirra eru þung, og högg koma stundum þaðan, er
vér töldum oss lijálp vísa. En í stríði má við þessu búast,
og víst er um það, að á síðasta aldarf jórðungi hefir New
Yoi'k sýnt, að ekki er barizt til ónýtis. 0g þótt til ónýtis
væri, getr nokkur sá, sem í fullri alvöru kallar sig kristinn
mann, og hefir í dymbilviku eða endra-nær hlustað á písl-
arsögu frelsarans, gjörzt liðhlaupi úr orrustunni, þótt