Sameiningin - 01.11.1916, Blaðsíða 15

271
ræður Lúter mönnum til aS leggja ætíð út af einhverjum
ræðutexta. En sérhvcr texti, þótt ekki sé nema ein grein
úr ritningunni, hefir samt sem áður margvíslegt efni 1 sér
fólgið, og getur vísað í margar áttir. Kennimaðurinn
þarf því að ná föstum tökum á aðalefninu og halda sér við
það, þótt hann geti fært sér aukaatriðin í nyt á ýmsan hátt.
Hann getur ekki talað um alla skapaða hluti; þeir sem það
reyna, lúka aldrei við efnið. Lúter líkir þeim, á sinn ein-
kennilega hátt, við vinnukonu á leið til markaðar, sem eyði
tímanum í mas við einn og annan, sem hún mætir, og
kemst svo ekki leiðar sinnar fyr en í ótíma. Ræðumaður-
inn á að leggja áherzlu á aðalefnið, svo að fólkið geti sagt,
út af hverju hann lagði.
Um framsetning krefst Lúter þess lengstra orða, að
hún sé blátt áfram og auðskilin. Alt, sem lýtur að niður-
röðun efnis og framsetning, þekkist á sama ávextinum:
Hafa menn skilið það? Geta þeir tekið það burt með sér
og haft þess not? Vér eigum að kalla hið hvíta hvítt og
hið svarta svart, og tala á þann hátt, að allir skilji. Börn
og þjónustufólk og gamalmenni koma til kirkju til þess að
heyra eitthvað gott sálum sínum, og þá má kennimaðurinn
ekki seilast eftir grískum orðum eða latínskum, eða spinna
lopann í flækju; hann þarf að tala beint til fólksins á eigin
máli þess. Hversu vel gætti Drottinn Kristur þess að tala
blátt áfram, um vínviðinn og greinarnar, um hveitið og
illgresið; og hversu ant var honum um að gjöra mál sitt
auðskilið. Engar reglur eru mikilvægari, en þessar tvær,
að boða hin miklu, sáluhjálplegu sannindi ritningarinnar,
og að flytja þau skilmerkilega og blátt áfram. pað er
mikil list, ao geta prédikað á þann hátt.
G. G.
Höfuðgallar kirkjulœrdémsins og kirkjulífsins
fyrir Lúters daga.
Cr “Lútors ininning” lectors Helga Hálí'dánarsonar.
1. Guðs orð var í niðurlægingu. Sú kenning var orðin
algeng, að Guðs orð í heilagri ritningu hefði eigi það alt inni
að halda, er nauðsynlegt væri að vita og trúa til sáluhjálpar,
og væri þess vegna ekki hin eina algilda regla kristilegrar
trúar og kristilegs lífernis. Kennilýðurinn taldi almenn-
ingi trú um, að til væri annað guðdómlegt orð, önnur regla
trúar og lífernis, jafngild Guðs orði í ritningunni, og að
hverjum kristnum manni væri jafnskylt að trúa og hlýða
henni sem því. petta, sem þannig var sett samhliða Guðs
orði og að sumu leyti upp yfir það, var “hin kirkjulega