Sameiningin - 01.12.1916, Síða 21

307
Er ýmsa skortir björg og brauð.
Ó, bj arga’ oss, Guð, frá illu!
Af öllu ljósi skærast skín
— Og skærra’ en jarðar sólin —
pað ljós, er kveikti móðir mín
Og mér svo gaf um jólin:
Er kertaljós um kotið skein ,
Svo hvergi bar á skugga,
pá lifðu trúarljósin hrein
Og lítið var að ugga.
Er skuggar lengjast, sígur sól
Og sólhvörf stytta daginn,
pá kveikja fögnuð kristin jól
Með kertaljós um bæinn.
En Drottinn gerði hvelin há
Eitt haf af norðurljósum,
Og sínum fingri foldu á
Dró fjölda’ af allskyns rósum.
Eg lífsins skugga lengjast finn
Og langar heim—um jólin.
Er æfidagur endar minn
Og alveg hverfur sólin:
Æ, andleg móðir, lífsins Ijós
pá ljá þú drengnum þínum,
Að syngi’ eg jóla- og sigur-hrós
í sjálfum dauða mínum!
Stjarnan*
Jólasaga, eftir hr. Adam porgrímsson.
Heiðin var löng og erfið.Hríðin var dimm og stormur-
inn hvass og bitur. Snjónum kingdi niður og færðin var
orðin illkleyf.
Sigurður í Mói var staddur á miðri heiðinni. Hann
hafði farið af stað snemma um morguninn og ætlaði yfir
að Grund, sem var bær hinum megin heiðarinnar; þar bjó
systir hans. petta var aðfangadagur jóla, og ætlaði hann
að dvelja hjá systur sinni um jólin. Hríðin brast á, þegar
hann var kominn skamt upp á heiðina. pá ætlaði hann
að snúa við aftur sömu leið ofan af heiðinni, en nú hafði