Sameiningin - 01.12.1916, Qupperneq 24

310
að Brú var langt frá öðrum bæjum. Hann hafði varla átt-
að sig, þegar Benedikt kom á móti honum við bæjarhomið,
tók í hönd honum og leiddi hann inn í bæjardyrnar.
“Guði sé lof, að þú fanst kofana mína, þó að þeir séu
ekki ríkmannlegir,” sagði Benedikt um leið og þeir komu
inn 1 bæjardymar. Hann þekti ekki manninn, því að hann
var allur klakabrynjaður frá hvirfli til ilja; en hann hirti
ekki um hver það var, hann var svo glaður að taka á móti
gestinum, sem hann gat frelsað frá að verða úti í þessu-
voðaveðri. pað logaði á kerti í bæjardyrunum og eins inni
i göngunum, svo að alstaðar var bjart. Sigurður sagði ekk-
ert, enda var hann einskis spurður, heldur leiddur rakleitt
inn í baðstofu. Konan og börnin komu á móti þeim við
dymar. pá bauð Sigurður gott kvöld í lágum rómi og allir
tóku hlýlega undir, jafnvel yngsta barnið, drengur á fjórða
árinu. Konan hjálpaði Benedikt að færa gestinn úr stokk-
íreðinni kápunni, tók við vetlingunum, húfunni og netinu
og fór fram með það til að verka af því snjóinn, og til þess
að sjá um að halda kaffinu heitu á könnunni. Bömin fóru
fram með henni, og þeir Sigurður og Benedikt urðu einir
eftir inni.
Benedikt leiddi Sigurð að rúmi í öðrum enda baðstof-
unnar og bað hann að setjast þar, og í því hann settist, leit
hann framan í hann, og þekti hann samstundis. Sigurður
sá að Benedikt brá litum, en svo varð eins og svipur hans
yrði enn innilegri. “Ertu kalinn?” spurði hann. “Nei”,
svaraði Sigurður, stutt og kuldalega. Honum hafði heyrst
sigurhreimur og napurt háð í röddinni, þegar Benedikt
spurði hann, hvort hann væri kalinn. Benedikt varð hverft
við hið kuldalega svar Sigurðar, og meðaumkunin með hon-
um og gleðin yfir að bjarga og hjúkra viltum vegfaranda
ætlaði að verða að engu fyrir óvild og fyrirlitningu á mann-
inum, sem aldrei hafði sýnt honum annað en ónot og ilsku.
Svipur hans harðnaði, og það lá við að hann hreytti úr sér
einhverjum ónotum. En þá mintist hann þess, að það voru
jólin. Hann fyrirvarð sig fyrir hugsun sína og laut niður
tii að leysa freðna skóna af fótum Sigurðar.
Sigurður hafði tekið eftir svipbrigðum Benedikts og sá
nú hatrið og fyrirlitninguna margfaldaða og hæðnina hlakk-
andi, er Benedikt laut niður að fótum hans. Hann þóttist
vita að hann hugsaði á þessa leið: “Eg ætla að hjúkra þessu
hræi til þess að hefna mín. pegar hann fer, get eg svívirt
hann, mint hann á, hvað hann hefir gert mér og hvað eg