Sameiningin - 01.10.1908, Síða 18

242
kring um borgina einu sinni á dag í heila viku og sjö sinnum
síSasta daginn. Allr ísraelsher á ah fylgja örkinni eftir, en
ekkert sverð á úr sliðrum aS draga og engan boga spenna. Ef
til vill hefir aldrei reynt meir á hreysti fsraelssona en við þetta
tœkifœri. Kring um múrana gengu ]jeir þögulir og þungbúnir.
Borgarbúar þustu út á múrana og hlógu dátt og hæddust að
þessum heims'ku, hjátrúarfullu gestum, sem að garði hafði bor-
ið. Er nokkur orrusta harðari en sú, þá maðr má ekki berjast,
heldr verðr aö halda niðrí sér bræðinni og svara engu orði,
hvernig sem á manni dynja kúlur háðs og heitinga? Æjtli ísra-
els-arkarberunum hafi nokkurn tíma fundizt örkin eins þung og
við þetta tœkifœri? En þetta er a.rkarburðrinn: að treysta á
örkina eina, halda áfram með hana eina, enda Þótt hold og blóð
rísi þar öndvert og mannlegar tilfinningar ibjóði allt annað,
halda áfram með örkina á öxlunum hógvær eins og lamb þaS,
er til slátrunar er leitt, og þótt maSr sé atyrtr, hæddr og spott-
aSr, þá að ljúka ekki upp munni sinum fremr en sauðrinn, sem
þegir fyrir þeim, er hann klippir. En áfram með örkina drott-
ins, holdiS þótt kveini og kýti, þótt heimrinn hóti og hæði og
þótt freistarinn glepji og ginni.
Minnumst annars dœmis: Þegar DaviS hafði náð örkinni
úr höndum óvinanna og flutt hana síðan meS fögnuði miklum
og feginslátum inn til Jerúsalem, þá sat sjálf konan hans út við
glugga í konungshúsinu og hæddist að honum, og er hann kemr
inn, storkar hún honum og stríðir. Jafnvel svo sárt stríS getr
legið fyrir sönnum og dyggum arbarbera drottins, að einnig
þeir, sem næstir honum ætti aS standa og honum ætti aS liðsinna
bezt, tortryggja hann, rísa öndverðir móti honum, ljá honum aS
minnsta kosti ekkert lið. Manns eigið safnaðarfólk daufheyrist
viS grátibeiSni manns. Allt starfiS virðist árangrslaust. Þeir,
sem maðr treysti bezt, bregðiast mest. Þá þarf á sjálfsafneitun
þeirri að halda og stilling, sem heilagr andi einn getr gefið
manni.
Örðugleikar arkarberans eru margir. Erviði og áreynslu
kostar það aS bera örk guðs í syndugum heimi. Litil laun
finnst manni maðr hljóti fyrir þaS. ASfinnslur heyrast úr öll-
um áttum og.þó mest frá þeim, sem sjaldnast hafa sjálfir
reynt að bera örkina. Iðulega stríSir sú skelfilega freisting á
mann aS hætta, leggja frá sér byrðina til fulls og alls. og verja
lífi sinu til einhvers annars, sem ekki er jafn-ervitt. En í guðs
bœnum munum þá, aS það er guð sjálfr, sem vér berum, og það
er sáttmáli drottins, .sem á oss hvilir.
En iþótt örkin sé oft þung og sá, sem hana ber, þreytist