Faxi - 01.11.1946, Blaðsíða 6

6
F A X I
Stjórn Kvennadeildarinnar, Keflavík.
Sesselja Magnúsdóttir, Jónína Guðjónsdóttir, Kristín Guðmundsdóttir.
sandarnir og svo hólarnir í Landbrotinu,
svo líkir hver öðrum að hægðarleikur var
að halda áfram þrotlausri göngu kringum
2—3 hóla þangað til menn hnigu örmagna
niður, og í bezta tilfelli fundust þar ef til
vill daginn eftir kaldir og þjakaðir, eða
þá so’fnaðir síðasta blundinum. En nó eru
þarna skipbrotsmannaskýli sem kvenna-
deildirnar hér syðra hafa látið bvggja, og
má segja að það sé góðu að mæta þar fyrir
hra'kta sjófarendur, og engin ástæða að
leita frá þeim til bæja á meðan illviðrin
geisa.
Nú þegar deildin okkar er 15 ára höfum
við alls lagt fram kr. 50.000,00 til slysa-
varnanna, beint til Slysavarnafélags Is-
lands, til björgunarskútunnar, skýlisins og
svo til sundlaugarinnar hér og til viðhalds
björgunartækja hér á staðnum. Margir út-
gerðarmenn hér fengu einnig peninga fyrir
talstöðvum í báta sína hjá deildinni.
En enginn skyldi ætla það, að verkefnin
væru tæmd, eða áhugi okkar farinn að
minnka. Nei, aldrei hefur áhugi okkar
fyrir björgunarmálum verið meiri en nú
og ótrauðar munum við berjast við hvers-
konar erfiðleika tii þess að afla fjár til
bjargar okkar hraustu og hjartfólgnu sjó-
mönnum. Við þekkjum svo vel áhyggjur
sjómannafjölskyldnanna þegar ofviðrin
geisa og ástvinirnir eru að hrekjast á haf-
inu, ef til vill vélarvana eða með bilað stýri.
Skyldi nokkur okkar þá sjá eftir þeirri fyr-
irhöfn og þeirri þreytu sem hún hefur á
sig lagt til fjáröflunar fyrir björgunartækj-
um eða björgunarskipi? Og þegar Slysa-
varnafélag íslands tilkynnir svo, að bát-
urinn sé fundinn, eða að mönnunum hafi
verið bjargað, er þá ekki gott að vita til
þess, að okkar litla árstillag var þá ofur-
lítill skerfur lagður fram til þess að þetta
þarfa og merkilega félag geti starfað?
Auðvitað vitum við vel að mannshöndin
er oft veik og vanmáttug í stríði sínu við
höfuðskepnurnar. Sjórinn er alltaf að
höggva skörð í okkar glæsilega sjómanna-
hóp, en hversu stór yrðu þau skörð ekki,
ef ekkert yrði að björgunarstörfum unnið?
Hundruðum manna hefur verið bjargað
hin síðustu ár fyrir atbeina Slysavarna-
félagsins.-------
Mig langar til að leiðrétta ofurlítinn mis-
skilning sem ég hef orðið vör við hér hjá
einstaka fólki. Það hafa ýmsir sagt við
mig: „Þið'vinnið ekki nóg fyrir Keflavík,
við kærum okkur ekkert um að láta aur-
ana okkar fara út og suður, þið eigið að
gera eitthvað hér!“ Sannarlega höfum við
reynt að gera ýmislegt hér, en við erum
þannig í sveit sett, að hér þarf engra rót-
tækra framkvæmda við og þessu viljum
við svo svara í eitt skifti fyrir öll þannig:
Hvað myndum við segja ef sjómennirnir
okkar lentu í skipbroti norður á Siglufirði
eða austur á söndum og íbúar þessara
sveita segðu: Við björgum ykkur ekki af
því þið eruð ekki sveitungar okkar, við
vinnum aðeins fyrir þetta hérað! Eg býst
við að við mundum þá skilja vel, að björg-
unarstarfsemi er ekki bundin við lands-
hluta, þjóðerni eða sérstakt land, við reyn-
um aðeins að bjarga lífi manna og þökk-
um guði árangurinn er vel tekst.
Hér á staðnum er nú björgunarsveit sem
starfar undir stjórn Jóns G. Pálsson fyrrum
skipstjóra.
Nú á 15 ára afmælinu erum við kring
um 150 í deildinni, þar af eru
um 20 smástúlkur frá 1 árs og fram að
fermingu. Þetta er álitlegur hópur, þó
hann sannarlega mætti vera stærri í byggð-
arlagi þar sem segja má að hver einasta
kona njóti beinlínis eða óbeinlínis góðs
af starfi sjómannanna. Eg hefi hingað til
talað um deildina sem 15 ára, að vísu er
hún nú nokkrum mánuðum eldri en það,
en ástæður bönnuðu okkur að halda af-
mælið á réttum degi.
Við horfum vonglaðar fram og vonum
að guð gefi okkur þrek til að starfa enn
betur í framtíðinni en við höfum hingað
til gert. J. G.
*
Skýli Kvennadeildarinnar í Keflavík austur á söndum. Myndin tekin í sumar, þegar stjórn
deildarinnar var þar austur frá í boði Slysavamafélags Islands.