Faxi - 01.06.1949, Qupperneq 7

F A X I
7
Lestrarfélag Keflavíkur
Lögreglustjóri hefir þó hcimild til að
takmarka frekari útivist barna. —
Sam'kvæmt þessari grein 'lögreglusam-
þykktarinnar, sem ég vona að al'lir sjái,
að felur í sér algert bann við útivist barna
eftir tikkilinn tíma á kvöldin, er annað
atriði, sem mig langar að minnast lítið
eitt á, en það er varðandi höfnina í Kefla-
ví'k og dvöl barna á þeim hættu'lega stað.
Leggist útlent eða innlent vöruf'lutninga-
skip 'hér við 'bryggju, er það segin saga,
að þeir fyrstu sem um borð fara eru
yngstu borgararnir, börnin. Drengir á öll-
um aldri og jafnvel stúlkubörn gera sig
þar 'heima komin og va'lda vinnandi mönn-
um oft stór erfiðleikum, auk þess sem þau
stofna sjálfum sér stundum í hreinan lífs-
háska. Margir sjómenn og aðrir, sem starfa
við höfnina, telja þetta óviðunandi og óska
eftir meira eftirliti lögreglunnar á þessu
mikla at'hafna- og hættusvæði, en þó alveg
sérsta'klega, þegar skip koma og fara.
Árið 1946 gaf lögreglustjórinn í Kefla-
vík út tilskipun, skv. lögreglusamþykkt-
inni, um útivist barna, og fengu börnin
þá jafnframt vegabréf, þar sem á voru
rituð nöfn þeirra, fæðingard. og 'heimilis-
fang. Aftan á kápu vegabréfsins var prent-
uð eftirfarandi tilskipun:
— Vegabréf þetta skal bera á sér, og er
skylt að sýna það, hvenær sem löggæzlu-
menn krefjast. Einnig geta viðkomandi
eftirlitsmenn, svo sem dyraverðir, krafizt
þess, að vegabréf sé sýnt, ef tiltckinn ald-
ur eða hæfileiki er skilyrði fyrir komu
eða dvöl á þeim stað.
Voru þessi vega'bréf gefin út í samráði
við hreppsnefnd og barnaverndarnefnd
Keflavíkur, enda ihafa bæði barnaverndar-
nefnd og lögreglustjóri oft auglýst lögleg-
an útiverutíma barna. Um eitt skeið munu
vegabréfin og þessar aðgerðir hins opin-
bera haifa gert no'kkurt gagn, en nú sækir
aftur ört á ógaduhlið, enda munu nú
orðið fá börn bera á sér þessi vegabréf, ef
dæma má e’ftir hinu takmarkalida kvöld-
slóri barna og aðsókn þeirra í kvikmynda-
húsin á kvöldin, sem er ful'lkomlega víta-
vert og getur varðað hei'lsu þeirra og sið-
gæði, ef ekkert er að gert. Vil ég því hér
með skora á yfirvöld bæjarins og aðstand-
endur barnanna, að gera nú sameiginlegt
átak til að kippa þessu í lag. Eg hefi heyrt
menn álasa bíóeigendum fyrir að selja
börnum aðgang að kvöldsýningum full-
orðinna og er það eðlilegt, en það er líka
ævinlega auðveldast að skella skuldinni á
aðra, og eins og ég gat um 'hér að fram-
Samtal við Arinbjörn
I flestum stærri 'bæjum á Islandi hafa
lengi verið starfandi bókasöfn til almenn-
ingsnota. Hafa þau verið þýðingarmikil
tæki til auhinnar þekkingar og menntun-
ar fróðleiksfúsum og leshneigðum mönn-
um. Jafnvel fámenn byggðarlög hafa fyrir
löngu komið upp allmyndarlegum söfnum
góðra bóka, sem mikið hafa verið lesnar
og þar með orðið til mikils gagns. Fremst
slíkra safna má sjálfsagt telja bókasafn
Þingeyinga á Húsavík, sem lengi hefur
við lýði verið, og naut forgöngu frægra
félagsmálafrömuða þar í sýslu. 1 allflest-
um sveitum landsins eru lestrarfélög, með
misjafnlega miklum forða bóka, og eru
sum þcirra eigi allllítil.
an, þá eiga starfsmenn kvikmyndahúsa oft
mjög erfitt með að koma í veg fyrir að
börniri komist inn á bannaðar sýningar,
ef hvorki lögreglan né foreldrarnir fást
til að skipta sér af þessu, enda næsta vafa-
samt, ef út í þá sálma væri farið, hverj-
um þessara aðila 'bæri helzt skylda til að
koma í veg fyrir þessar óleyfilegu bíó-
ferðir.
Einfaidasta lausnin er auðvitað sú, að
foreldrar láti börn sín fylgja settum regl-
um lögreglustjóra, bæði hvað snertir úti-
vist 'barna á kvöldin og eins með því að
fyrirbjóða þeim að sækja aðrar kvik-
myndir en þær, sem þeim eru leyfðar. A
þennan hátt kæmi almenningur til móts
við löggæzluna, sem áreiðanlega yrði að-
farasælast fyrir alla aðila.
Hinsvegar verða bæjaryfirvöldin að sjá
svo um, að 'lögreglan sé þess umkomin,
að þessari sjá'lfsögðu reglu sé hlýtt án
nokkurra undanbragða, t. d. með tilskip-
un um endurnýjun vegabréfa, ströngu
eftirliti með kvikmyndasýningum og yfir-
leitt meiri afskiptasemi um útivist barna.
A Siglufirði hafa þessi mál verið tekin
föstum tökum fyrir nokkrum árum, og
er-mér kunnugt um, að barnaverndarnefnd
hefir þar fengið vald ti‘l að ráða fastan
umsjónarmann til að hafa daglegt eftirlit
Þorvarðarson, bókavörð.
Lestraúfélag Keflavíkur hefur verið starf-
andi síðan 1932, og var því komið á fót
af Ungmennafélaginu eða áhugamönnum
innan þess. Rekstur þess og gæslu hafði
félagið lengi vel með 'höndum, sá um út-
lán bóka og val þeirra. Þegar Keflaví'kur-
hreppur tók við rekstri þess um 1946,
munu hafa verið í því um það bil eítt
þúsund bindi bóka, en síðan hefur það
aukist nokkuð, eins og nánar er að vikið
hér að neðan.
Þar sem safn þetta gegnir mi'klu híut-
verki, þótt eigi sé það stórt, — en vísir að
stærra safni síðar —, þykir blaðinu rétt
að birta hér nokkrar upplýsingar um það,
sem bókavörðurinn, Arinbjörn Þorvarðar-
með bíóferðum barnanna. Fá börn þar í
hendur svipuð vega’bréf og hér hafa verið
gefin út, sem auðveldar umsjónamannin-
um starfið. Þykir þessi tilhögun gefast
mjög vel, enda léttir'hún barnaeftirlit lög-
reglunnar til muna.
Eg fer nú að slá botn 1 þessar hugleið-
ingar mínar, og er þó margt enn ósagt.
Tilgangi þeirra tel ég mig þó hafa náð, ef
mér hefir tekizt að vekja menn til um-
hugsunar um eitt af stærri vandamálum
líðandi stundar í vaxandi bæ, vandamál,
sem verður aldrei leyst á viðunandi hátt,
nema góður skilningur og samhugur allra
sé fyrir hendi. Öl'lum þykir o'kkur vænt
um Keflavík, þennan unga, verðandi bæ,
sú tilfinning er sameiginleg og laus við
pólitíska togstreitu og dægurþras.
Keflavík á í dag glæsilegan hóp ung-
menna, sem á framundan sér lífið og
framtíðina. Við hin eldri eigum að leggja
krafta okkar fram til að skapa þessari
æsku bjarta og gæfuríka framtíð, en einn
þátturinn í því mikla köllunarstarfi er,
að hjálpa henni til að eignast hol'l og
þroskandi viðfangsefni, bæði við 'leiki og
störf, svo að fölvskalaus 'hreinleiki æsku-
áranna megi vara sem lengst.
Hallgrímur Th. Björnsson.