Faxi - 01.12.1956, Síða 2

114
I' A X 1
ZfW
&
&
$
&
&
&
Ps
&
ps
*
&
&
Ps
&
pf
&
&
Ps
&
Ps
&
Ps
ps
ps
&
Ps
ps
&
Ps
Ps
&
Ps
&
Ps
to
Ps
$Þ
P9
&
PS

Sr. Björtt Jónsson:
Guð er með oss
„Nafii hans munu menn kalla humanúel, sem
er útlagt: Guð er með oss". (Matt. 1, 23).
liefir þú ekki orðið þess var, hvernig ein setning getur
snortið viðkvæma strengi í sál þinni, — ekki sízt, þegar
hún stendur skrifuð á blöðum Heilagrar Ritningar eða þá
í sálmabókinni okkar? -— Lhn daginn, þegar ég var eitt
sinn sem oftar að blaða í sálmabókinni, þá varð ég þessa
sannleika áþreifanlega var. Ef til vill fannst mér einmitt
þá stundina ég vera einmana, — fjarri heimalandi og
vinum. En allt í einu birtist mér svar við hugsunum mtn-
inn í þessum bænarorðum Hallgríms Péturssonar:
„Eg bið: Drottinn, lát aldrei iwig
einsamUm nokkru sinni".
Pannig bað hann, skáldið okkar góða, „er svo vel
söng, / að sólin skein í gegnum dauðans göng". En hefir
þá þessari bæn verið svarað? Vissulega fékk séra Hall-
grívntr það svar, er honum nægði, uvt það bera öll lians
andlegu Ijóð ótvírætt vitni. — En Itvað um okkur hin?
Höfuvi við fengið svar frá Drottni við þessari bæn, sem
leynt eða Ijóst bærist í brjósti hvers einasta vtanns?
Já, — við fáuttt í raun og veru svar við henni á hverj-
utn einasta degi. Sérhver dagur, sevi okkur er af Guði
gefinn, er, þegar rétt er á iitið, dásavtlegur vottur um
vernd hans og föðurlega handleiðslu. En í hinu daglega
striti og stríði vill þetta gleymast. Við þökkum okkur
sjálfum, eti ekki Guði, þegar vel gengtir. Og þegar syrtir
að, þá finnst svo mörgum hann fjarlægur og afskiptalítill
um sinn hag.
En þótt við séum alltof oft svo andlega sjóndöpur, að
við verðum þess ekki vör, nema að mjög takmörkuðu
leyti, að það er vakað yfir okkur og við leidd og studd af
styrkri föðurhendi frá degi til dags, þá er eins og þetta
breytist allt, þegar blessuð jólin nálgast. Pað er eins og
sálarsýn okkar verði aldrei eins skörp og á þessum dimmu
dögum, þegar sólargangurinn er stytztur, og skammdegis-
nóttin langa rtkir í alveldi sínu. — En af hverju stafar
þessi breyting? Hver er hin eiginlega orsök hennar? Hún
er einfaldlega sú, að á jólunum, — i jólaboðskapnum
fáum við fullhomið svar i’ið hinni brennandi spurningu
kynslóðanna: „Er Guð með oss?"
„Er vetrar geisar stormur stríður,
þá stendur hjá oss friðarengill blíður".
Það er þessi „blíði friðarengill", sem flytur okkttr á
hverjum jóluvi þann fagnaðarboðskap, að barn sé fætt,
mannkyni öllu til frelsis úr fjötrum myrkurs og nauða,
— að frelsari heimsins sé fæddur, ekki þó i konungsh
Iteldur í hrörlegu gripahúsi. Og fyrsta jarðneska hvílu-
rútmið hlaut hann í ,,dýrastalli lágum". En engu að siður
var þessi ungi sveinn, sem fæddist i Betlehem hina fyrstu
jólanótt, fullnaðarsvar til mannanna frá Guði. „Svo elsk-
aði Guð heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn, til
þess, að hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur Itafi
eilíft líf".
Fyrir þessum boðskap, — jólaboðskapnum, er manns-
hjartað svo hljóðnæmt, að það fyllist fagnaðarríkri vissu
ttvt návist, blessun og velþóknun Guðs. — Og sjá, hve
allt breytist!
„Hvert fátækt hureysi höll nú er,
því Guð er sjálfttr gestur hér".
Iliu örttgga vissa um nálægð Gttðs brcytir dimmri
skammdegisnótl í bjartan dag og vekttr von i hverjtt hjarta.
Allir verða glaðir og góðir. Og aldrei verður löngunin til
að gleðja aðra mönnuuum jafn ciginleg og um jólin. Hin
helga hátíð vekttr sem af svefvi allt hið göfugasta og
bezta, sem býr í mannlegu lijarta.
„Immanúel — Guð er með oss". Þetta er jólaboðskap-
urinn t fyllingu sinni. Og þetta er líka kjarni þess boð-
skapar, sem jólabartiið — Immanúel — Drottinn Jesús
Kristur flutti hinu veika, hrjáða og villuráfandi mann-
kytti. Ekkert reið því meira á að vita eit einmiit þetta:
Guð cr kærleiksríkur faðir, — mennirnir eru börn hans.
Eilíf elska hans vakir yfir hverjttm einstaklingi — frát
vöggu til grafar. Enginn gleymist, — hversu ófullkominn
og smár, veikur og vanmátta sem hann cr, frá vtannlcgu
sjónarmiði séð.
Jólahugurinn vekttr ttpp minningurta ttm eina af feg-
urstu frásögmtm Gamla testamentisins, af því að hún er
svo skyld jólaboðskapnum.
Ungur vtaður var á ferð. Hann lagðist hugdapur til
hvíltt úti á eyðimörk, vteð stein fyrir kodda. Þá sá hann
t draumsýn inn i hulinn heivi, — sá stiga, sem stóð á
jörðu og náði til hiinins, og engla Guðs stíga upp og
niður stigann. En uppi yfir stiganum leit liann auglit
liins alvalda Gttðs. Og boðskapurinn, sem honuvi harst
frá Gttði, var þessi: „Sjá, ég er með þér og varðveiti þig,
hvert sem þú fer".
Hiitn saina boðskap birtir okkur á hverjum jólum barnið
í jötunni: „Guð er vteð oss".
Kæru vinir, látuvi þessa fagnaðárríku vissu fylla hjörtu
okkar á hinni helgtt jólahátíð. Og sleppum Itenni ekki,
þótt jóladagarnir hverfi t tímans haf. Geyvtum hana
ófölnaða, ævina á enda, svo að jólaljósið bjarta, Jesús
Kristur, megi lýsa okkur í lífi — og dattða.
Guð gefi, að jólahátíðin, jólaboðskapurinn færit þér nú
fttlla visstt um það, að þú ert aldrei látinn afskiptalaus,
- aldrei einn. Yfir þér vakir gttðleg föðurelska. Treystu
þvt, — gleymdu því aldrei. Þá getur þút með öritggum
liitga horft fram á veginn. Þá áti þtí cilíf jól í þíiiti eigin
hjarta.
Góðttr Gttð gefi öllum, itngttm sem öldnum, gleðilega
og blessaða jólahátíð.
I Jesú iiafni. — Amen.
Zt
Þ
Ps
ps
ps
Ps
Ps
p
Ps
Ps
Ps
&
Ps
PS
PS
PS
&
PS
PS
&
&
PS
PS
&
PS
&
PS
&
PS
&
PS
PS
&
zj; zs w zí zr#? zr^ zr*$ zt w zz w zn zg zr^ zt ^ zr zr^ Z[ w zr^ zt zj