Faxi - 01.12.1956, Side 35

F A X I
147
><*X><><X<X><X><><X><X><X><X><X*Í*X><><><><><X*X><>< <X*X><><X><X><X>3><X><X>C><*X><X><X><><X><X><><X*e><X><>«><X><X>«><X><X><>£><><
ÚTVARPSVIÐTÆKI
Viðgerðir og breytingar á öllum tegundum viðtækja.
Viðtæki og varahlutir frá Viðtækjaverzlun ríkisins.
VIÐTÆKI. Verð frá kr. 720,00.
PLÖTUSPILARAR. Verð frá kr. 520,00.
Fagmaður aðstoðar við val á tækjum.
Gleðileg jól! Farscelt nýtt ár!
ÞökJ{ fyrir viðskiptin á liðna árinu.
£<><•< “CXxXX
Radiovinnustofan
Sími 592. Vallargötu 17.
kXXKkXxXKX^XxXK^íXxXx^^^íXKXxXKXXxXxXXx^^^^XKXKXKXxXxXxXxXx^^XxXxXxXxXXKXKXxXXx^^XxXXXKX^e^
kippt úr. Það blað fjallar um Kópavogsþingið.
Danir hafa ei séð sér metnað í varðveizlu
þess.
Það er leynihula yfir þessu þingi. Fátt vitað
hvað sagt var, því minna sem hugsað var.
Reynum samt að virða fyrir okkur lögmann-
inn frá Leirá, það er vel þess vert. Skapið
er stórbrotið, hjartað heitt. Island á það
óskipt. Hann er í þann veginn að stíga
þyngstu skref lífs síns — ganga upp að borði
lénsherra og rita undir. Hann situr eins og í
leiðslu, það er beðið eftir honum. Allra augu
mæna á hann eins og jafnan, þegar málefni
Islands eru annars vegar.
Máske reikar hugur hans 31 ár aftur í
tímann — austur á Þingvöll. Það á að fara
að kjósa lögmann. Hann er sjálfur i kjöri og
2 aðrir. Atkvæði falla jafnt, því á að varpa
hlutkesti. Þá féll þingheimur á kné og bað
til Guðs, að hlutur þess kæmi upp sem verða
mætti mest Guði til dýrðar og landi og þjóð
til nytsemdar. Hans hlutur kom upp. Það eru
augu fólksins, er fól Guðs forsjá að velja
hann til forustu, sem nú á örlagastundu mæna
á hann í bæn um vernd.
Og herra Ámi Oddsson finnur sér gersam-
lega um megn að rita nafn sitt undir afar-
kosti fyrir hönd þessa fólks og niðja þess um
ókomnar aldir, enda jafnan verið málsvari
alþýðunnar, vörður hennar og skjól. Því
hlýtur hönd öldungsins að titra, er hún held-
ur um fjöðrina og dýfir henni í blekið. Og tár
hans falla á konungsins skjal. Islands óham-
ingja var hans óhamingja.
Rúmri öld síðar varpaði íslendingurinn Jón
Eiríksson sér í sjó af Löngubrú úti í Kaup-
mannahöfn, lamaðar af örvæntingu út af ís-
lands málum.
Samtímamaður hans var Skúli fógeti, sem
með fullri einurð fann að því við dönsku ein-
okunarkaupmennina, ef lóðið var lakt. Það
sópar af honum. Með honum fer brimgnýr
nýrra framfarastrauma um landið.
Eggert kemur fram á sjónarsvið sögunnar,
sem konungssonur í ævintýri, skáldið og nátt-
úrufræðingurinn, þjóðhollur, hvetjandi og
örvandi.
Það er sem andi hans sé endurborinn í
Jónasi, sem ákallar þjóð sína um að muna
feðranna frægð. Hann yrkir eldheit ástar-
ljóð til íslenzkrar tungu, skapar nýtt ritmál.
Hann hreinsar líflausa mærð Magnúsar Step-
hensen úr bókmálinu, en tengir það lifandi
uppsprettu íslenzkrar tungu frá vörum al-
þýðunnar.
Það er að rofa til, allt frá því þeir koma
hver af öðrum, Árni Magnússon, Skúli, Egg-
ert, Jón Eiríksson, Baldvin og Fjölnismenn.
Samtímamaður hinna síðastnefndu var Jón
Sigurðsson.
Skáld og andans menn hafa skráð sögur
um íslenzka afreksmenn, sem unnu hetjuverk
í orustum með töfravopnum, er höfðu þá
náttúru, að það gaus eldur úr eggjum þeirra.
Saga Jóns Sigurðssonar er glæsilegasta
hetjusaga, sem íslenzk þjóð á. Lagði hann
vopnlaus til orustu. Vann hann vopnlaus
sigur? Nei. Hans vopn voru íslenzk tunga
og saga, sem snillingar höfðu skráð með
hjartablóði sínu á gömul skinn. Þau vopn
traustrar hetju, reyndust svo betur, að danska
einveldið fékk ei deyft eggjar þeirra. Lítt
rudd en torfærum hlaðin lá brautin fram-
undan drengnum, sem fæddist vestur á Eyri
við Arnarfjörð 17. júní 1811, 11 árum eftir
að búið var að eyða með öllu síðustu leifum
hins forna Alþingis.
En er drengurinn komst til þroska kaus
hann sér rausnarorð, er hljóðuðu svo: „Aldrei
að víkja“.
Þeim orðum reyndist hann trúr. Trú-
mennskan var hans aðalsmerki. Hann hóf
ekki feril sinn, foringinn mikli, með handa-
pati eða upphrópunum. Undirbúningurinn tók
hann langan tíma. Hann gerði sér ljóst, hinn
ungi maður, að hann þarf sjálfur að læra
mikið áður en hann gerist þjóðarhöfðingi.
Hann sekkur sér niður í sögu þjóðar sinnar
og stjórnfræði. Var hann hámenntaður í
þeim greinum, svo af bar, er hann hóf stjóm-
málaferil sinn.
Eins og að líkum lætur verður hann sjálf-
kjörinn foringi í harðri baráttu fyrir stjórn-
frelsi og verzlunarfrelsi. Hann ritar með
eldheitum áhuga um skólamál.
Ekkert íslenzkt verður honum óviðkomandi.
Til marks um frábæra forustuhæfeilka er,
hvað honum tekst ótrúlega fljótt að skipa um
sig sveit einvalaliðs, og hve furðu fljótt hon-
um tekst að ná til alþjóðar. Fólkið skynjar
sinn eigin hjartslátt í baráttu hans.
Eigi í fáum orðum að lýsa höfuðeinkenn-
um hans sem stjórnmálamanns, verður sú
mynd skýrust, er hann sjálfur dró upp af
„fulltrúanum" í Nýjum félagsritum um það
leyti, sem Friðrik 8. gaf íslendingum von um
fulltrúaþing. Það sem mestu varðar um full-
trúann að dómi hans sjálfs er „sönn og