Faxi - 01.03.1960, Blaðsíða 6

38
F A X I
— M i n n i n g —
Gróa Erlendsdóttir
Gróa andaðist að Elliheimilinu Grund
þann 28. fyrra mánaðar og var jarðsungin
frá Keflavíkurkirkj u 7. marz s.l.
Hún var fædd 4. júní 1877 að Skíð-
bakka í Austur-Landeyjum. Foreldrar
hennar voru hjónin Oddný Arnadóttir og
Erlendur Erlendsson, sem þar bjuggu.
Var hún ein sjö systkina, er öll komust
til fullorðinsára. Bræður hennar þrír eru
látnir, en á lífi eru þrjár systur hennar,
Jórunn, sem býr í Vestmannaeyjum, Guð-
rún, er dvelur á Elliheimilinu Grund og
Oddný, sem einnig er búsett í Reykjavík.
Gróa ólst upp á Skíðbakka hjá foreldr-
um sínum og mun hún lítið liafa dvalið
utan æskuheimilis síns, þar til hún giftist
frænda sínum, Þórði Helgasyni, frá Bakka-
koti á Rangárvöllum, árið 1900.
Þau hófu búskap að Artúnakoti á Rang-
árvöllum og bjuggu þar í 3 ár. Þaðan
fluttu þau að Hallanda í Hraungerðis-
hreppi í Arnessýslu og bjuggu þar til
ársins 1921. Þaðan fluttust þau að Bolla-
stöðum í sömu sveit og bjuggu þar til
ársins 1935, er þau brugðu búi og fluttu
til Keflavíkur. Voru þau þá komin á efri
ár, og heilsa Gróu mjög hnignandi. Þau
höfðu þá að baki langan starfsdag. Börn
eignuðust þau 13, en Þórður heitinn átti
son áður en hann giftist. Tvö barnanna
dóu ung, en ellefu komust til fullorðins-
ára. Eina dóttur, Guðbjörgu, misstu þau
uppkomna, en hún var búsett hér í Kefla-
vík, gift Ragnari Guðleifssyni. Eru því
nú á lífi 10 af börnum þeirra hjónanna,
5 dætur og 5 synir.
Það má öllum ljóst vera, að þau hjónin
hafa í búskap sínum haft mörgu að sinna,
bæði úti og inni, því öll ólust börnin upp
heima, að einu undanskildu. Húsmóður-
störfin hafa þó einkum verið umfangs-
mikil, en efni hins vegar af skornum
skammti. Það kom sér þá líka vel, að hús-
freyjan var bæði hagsýn og vinnusöm og
taldi ekki eftir sér, að leggja nótt með
degi. Samúð þeirra hjónanna var góð,
enda voru þau samhent og samhuga við
að koma börnum sínum til manns.
Eftir andlát manns síns, var Gróa hjá
börnum sínum um nokkurt skeið, fyrst
i Keflavík og síðar í Reykjavík, en flutt-
ist fyrir nokkrum árum á Elliheimilið
Grund, þar sem hún síðan hefir dvalizt
Gróa Erlendsdóttir.
til hinztu stundar. Börnin voru henni
ávallt góð og nærgætin og reyndu að gera
henni lífið bjart og ánægjulegt, eftir því
sem kostur var. Það sama má segja um
tengdabörn hennar, en hjá syni sínum,
Guðlaugi og konu hans, Maríu, voru þau
hjónin bæði um nokkurt skeið, meðan
Þórður lifði, og Gróa eftir fráfall hans.
Var María tengdamóður sinni mjög góð
og nærgætin eins og bezta dóttir.
Sá, sem þetta ritar, átti því láni að
fagna, að kynnast þessum sæmdarhjónum
á efri árum þeirra og eiga með þeim
margar ánægjulegar samverustundir. Fyrir
það vil ég nú þakka við leiðarlok og lýk
svo þessum fátæklegu kveðjuorðum með
innilegri ósk um bjarta framtíð á landi
lifenda fyrir handan móðuna miklu.
H. Th. B.
Hér að ofan hefur verið rakinn að
nokkru æviferill Gróu Erlendsdóttur, og
ætla ég ekki að auka þar við. Aðeins vil
ég hér færa hinni góðu konu þakklæti
mitt og hinztu kveðju, fyrir góð kynni,
umhyggju hennar og ástúð mér til handa,
þann tíma, er við áttum samleið.
Það var vorið 1935, að leiðum okkar
bar saman. Það vor fluttist Gróa ásamt
manni sínum, Þórði heitnum Helgasyni
frá Bollastöðum í Hraungerðishreppi, til
Keflavíkur, og áttum við heima, undir
sama þaki, næstu 12 árin.
Þegar Gróa fluttist til Keflavíkur hafði
hún lokið miklu starfi, enda þá komin
fast að sextugu. Þau hjónin höfðu þá
komið upp stórum og mannvænlegum
barnahóp. Tveir yngstu drengirnir af 11
börnum þeirra hjóna, er upp komust, voru
þá á fermingaraldri.
Þeir einir, sem þekktu til geta skilið
hver störf húsfreyja í sveit, á þeim tíma,
þurfti að leggja af mörkum við uppeldi
slíks barnafjölda. Og þegar það einnig er
haft í huga, að hér var kona, sem um
áratugi átti við heilsuleysi að stríða, verður
það ljóst, að þessi störf voru henni oft
erfið, sérstaklega meðan börnin voru ung.
Gróa var að upplagi létt í lund og glað-
vær, dugmikil kona og vel gefin. Hún
hafði á langri ævi lært að taka erfiðleik-
um lífsins með jafnaðargeði. Þolgæði henn-
ar og þrautseigja komu gleggst fram í
hinum löngu sjúkdómslegum hennar. Hún
lézt á 83. aldursári og hafði þá legið rúm-
föst síðustu árin.
Hér var góð kona á ferð, sem ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnzt og kveð
nú með virðingu og þökk.
R. G.
Smyglmál.
Fyrir nokkrum dögum komst lögreglan í
Keflavík á snoðir um, að allmiklu af áfengi
hefði verið smyglað úr M.s. Langjökli. Lög-
reglan brá skjótt við og tók háseta af skip-
inu fastan, en á honum lá grunur. Þegar lög-
reglan kom á staðinn var einn hásetanna
kominn í land með 284 flöskur af Vodka, og
búinn að koma birgðunum fyrir í bifreið.
Lögreglan tók hásetann og vínið í sína vörzlu
og gerði síðan leit í skipinu, en ekkert fannst.
Skipið hafði haft viðkomu í tveimur islenzk-
um höfnum og verið tollskoðað. Skipið sigldi
síðan til Reykjavíkur með tvo tollverði innan-
borðs. Málið var tekið fyrir í Reykjavík og
hefur 3. stýrimaður á Langjökli játað að vera
eigandi vínsins ásamt hásetanum. Höfðu þeir
keypt vínið í næstu ferð á undan og íalið
það í rennusteinum í lestargólfi.
Sorglegur atburður.
Klukkan tvö eftir hádegi þann 26. febrúar
varð banaslys á Sunnubraut í Keflavík.
Þriggja ára drengur, Baldvin Rúnar Gunn-
arsson, varð fyrir stórum olíuflutningabíl og
stórslasaðist. Var litli drengurinn strax flutt-
ur á sjúkrahúsið í Keflavík, þar sem hann
andaðist skömmu síðar af völdum mikilla
höfuðáverka. Foreldrar hans voru þau hjónin
Valgerður Baldvinsdóttir og Gunnar Jóhanns-
son trésmiður á Sunnubraut 4. Vottar Faxi
ástvinum hins látna barns dýpstu samúð
í þeirra þungu og sáru sorg. Jarðarför Bald-
vins litla fór fram frá Keflavíkurkirkju,
laugardaginn 5. marz, að viðstöddu fjölmenni.