Faxi - 01.06.1960, Blaðsíða 5

F A X I
S5
Á ég að gefa þér flaggið? sagði hann.
Drengurinn starði á hann. Og snöggvast
var eins og draumurinn yrði djarfari og
kæmi feimulausar fram í augum hans.
Fiðlarinn hélt áfram:
Þá geturðu flaggað eins og sannur Is-
lendingur. Þá geturðu flaggað á fullveldis-
daginn.
Drengurinn tók við fánanum og fór
með hann til konunnar fram í eldhús.
Síðan fór maðurinn að borða. Hann vildi
ekki grásleppuna, en fékk heitan velling
með slátrinu. Konan dundaði frammi í
eldhúsi. Hún var að þvo fánann. Svo
hengdi hún hann upp á snúru, og hann
blakti í gustinum, sem smaug inn í húsið.
Allt í einu heyrði hún undarlega hljóma.
Fiðlarinn var farinn að spila. Spörfugl tísti
í fiðlunni hans og spói vall og lóa söng.
Drengirnir hlógu en maðurinn sprellaði,
stökk í loft upp og dansaði um gólfið.
Þegar hann hafði líkt eftir fuglum af
undraverðum fimleika fór hann að leika
lög. Elzti drengurinn færði sig út í dimmt
horn.
Allt í einu hætti fiðlarinn.
Hvað er það, sem þú styður þig við?
spurði hann elzta drenginn.
Orgel.
Orgel ?
Hann pabbi spilar í kirkjunni.
Fiðlarinn fór til drengsins og ætlaði að
opna orgelið. Drengurinn studdi hendinni
á lokið, en fiðlarinn ýtti henni frá. Svo fór
fiðlarinn að spila, en drengurinn stökk
yfir gólfið og henti sér upp í rúm og
grúfði sig ofan í koddann. Maðurinn lék
eitt og annað, sálma og dansa, en dreng-
urinn bærði ekki á sér. Konan fór til hans,
og meðan yngri strákarnir háttuðu sig og
skreiddust í bólið, dró hún klæðin af hon-
um. Svo breiddi hún ofan á hann. Hann
þurfti aldrei að líta upp.
Næsta morgun var komið sólskin. Þegar
konan var búin að mjólka, fór elzti dreng-
urinn að moka fjósið. Að því búnu fór
hann inn í hjall og leitaði þar í braki, en
fann enga spýtu við hæfi. Hann hljóp
niður t fjöru og rölti meðfram þangbyngj-
um og gróf upp tré úr morknuðum bara,
en kastaði þeim aftur, þegar hann hafði
sannfærzt um gildisleysi þeirra. Loks lagði
hann leið sína að naustinu og skreið undir
bátinn föður síns. Þaðan dró hann fram
ár með rifnu blaði. Hann hljóp með hana
heim í skemmu, þar sem net og lóðir
héngu. Hann boraði gat í blaðið með spor-
járni sjálfskeiðung og rak þaksaum hálfan
á kaf í handfangið. Svo tók hann sér lóða-
tein og dró í gatið en vafði endanum um
naglann. Og alltaf á meðan lifði draum-
urinn í augum hans.
Hann fór inn í eldhús og náði í fánann,
en hann var allur annar en í gærkvöldi.
Hann var orðinn hreinn og litirnir skærir,
og konan hafði jafnað trosnaðan jaðar.
Uti á hlaði biðu yngri bræðurnir. Þeir
báru svo árina suður fyrir bæinn og bjuggu
henni festingu í sprungu og skorðuðu hana
með steinum. Yngri bræðurnir vildu draga
fánann við hún hið bráðasta, en elzti
drengutinn sagði nei.
Þegar pabbi kemur heim, flöggum við,
sagði hann.
Þegar þeir höfðu mátað fánann og at-
hugað hvernig þeir áttu að binda hann á
snúruna, leystu þeir böndin og fánann og
tóku árina niður. Á hlaðinu mættu þeir
fiðlaranum. Hann horfði furðu lostinn á
fánann.
Tarna er fínt flagg, sagði hann, áttu
þetta flagg?
Þú gafst mér það í gærkvöldi, sagði
drengurinn niðurlútur. Hún fóstra mín
þvoði það.
Er það satt? sagði maðurinn, anzi er
þetta fallegt flagg. Svei mér ég hefði gefið
það ef mig hefði grunað hvað það gæti
orðið fallegt. Þú ættir að láta mig fá
flaggið.
Konan heyrði til þeirra og kom út í dyr.
Svona flögg eru dýr, sagði maðurinn við
konuna. Eg þarf á flaggi að halda á hljóm-
leikunum, og svona flögg eru dýr. Þetta
flagg er svo til alveg nýtt. Eg þarf á því að
halda.
Gaf maðurinn það ekki í gærkvöldi ?
spurði konan.
Jú, sagði maðurinn. Hann tvísteig á
hlaðinu og enginn sagði neitt. Það var
fiðlarinn, sem aftur tók til máls.
Svona flögg eru dýr, sagði hann, það
kostaði mig krónu.
Alþingismaður gaf manninum flaggið,
sagði konan.
Það var annað flagg, sagði fiðlarinn, ég
man það núna. Eg er fátækur og ég verð
lengi að öngla saman fyrir öðru flaggi. Það
er aumt að vera fátækur.
Láttu manninn fá flaggið, sagði konan.
Drengurinn hreyfði sig ekki.
Við skulum ekki ræna manninn flagg-
inu, sagði konan.
Hann gaf mér flaggið, sagði drengur-
inn.
Hann gaf þér skítugt flagg og ljótt,
sagði konan, hann gaf þér ekki hreina,
fallega flaggið sitt.
Hvar er þá skítuga flaggið? sagði dreng-
urinn.
Þú átt það, sagði konan, en það er ekki
lengur til. Guð fyrirgefi mér að ég skyldi
verða til þess að eyðileggja það. Eins og
ekki sé nóg samt.
Eg ætla að kaupa af þér flaggið, sagði
maðurinn, seklu mér flaggið mitt fyrir tíu
aura.
Láttu manninn fá flaggið, sagði konan.
Nei, sagði drengurinn.
Maðurinn á flaggið.
Nei.
Þú átt ekki flaggstöngina, sagði fiðlar-
inn.
Jú, sagði drengurinn, ég á ár.
Það verður að vera vegleg stöng, sagði
fiðlarinn, maður notar ekki ár fyrir flagg-
stöng á fullveldisdaginn.
Blessað barn, sagði konan, að þú skulir
vera að hugsa um að flagga á fullveldis-
daginn.
Hún brá svuntuhorninu upp að auga
sér og hélt svo áfram:
Þú þarft víst fyrst að flagga yfir líkhör-
um föður þtns.
Drengurinn leit á hana og augu hans
voru tóm. Svo henti hann fánanum til
mannsins og hljóp inn í bæ. Fiðlarinn tók
það, vafði því saman og kvaddi. En konan
fór inn og fann drenginn í dimmasta horni
baðstofunnar.
Forsíðuinynd.
Forsíðumyndin í blaðinu að þessu sinni er
frá Sjómannadeginum 1959. Myndin er tekin
af Ólafi Sigurðssyni, Vatnsvegi 15, Keflavik,
en hann hefur oft áður verið blaðinu hjálp-
legur með góðar myndir.
Þingstúkufundur.
Sunnudaginn 8. maí síðastliðinn hélt Þing-
stúka Gullbringusýslu aðalfund sinn í sam-
komuhúsinu í Gerðum. Þingtemplar, Guðni
Magnússon, stjórnaði fundi. Stigveiting fór
fram á fundinum, en um hana höfðu sótt
félagar í stúkunni Framför í Garði og einn
úr stúkunni Vík í Keflavík.
A fundinum var frú Petrea Jóhannsdóttir
kosin fulltrúi á Stórstúkuþing, sem haldið
verður í þessum mánuði.
Mælt var með Jóni Eiríkssyni sem umboðs-
manni stórtemplars. Fulltrúi á Umdæmis-
stúkuþing var kosin Una Guðmundsdóttir.
Keflvíkingar!
Munið 200 nietra sundið.