Faxi - 01.10.1966, Qupperneq 4

VIÐ NÁM OG STÖRF
- í TVEIMUR HEIMSÁLFUM
jÞcss var getið í júníbl. Faxa s.I. vor, að
Ágúst Guðinundsson prentari væri á fiirum
vestur um liaf til Winnipeg til þess að starfa
við prentverk það, sem annast útgáfu vestur-
ísl. blaðsins Lögberg Hcimskringla. En cins
og kunnugt er, hefir Ágúst um langt árabil
unnið við setningu og prcntun FAXA í Al-
þýðuprentsmiðjimni við Vitastíg í Iteykjavík
og kynnti sig í því starfi mcð lúnum mestu
ágætum.
Síðan Ágúst flutlisl veslur unt haf með
konu sína og son, hefi ég fengið frá honum
nokkur kærkomin vinarbréf og síðasl nú á
dögunum barst mcr eitt slíkt. En þar sem þctta
bréf flytur góðar fréttir af tveim ungum og
efnilegum Suðumcsjamiinnum, og öðrum
þeirra hreinræktuðum Keflvíkingi, get ég
ekki stilll mig um að birta hér í Faxa hluta
af því ásamt mynd af þeim félögum, sem
fylgdi með í bréfinu.
í trausti þess að þctla uppátæki milt nnel-
ist vel fyrir gef ég Ágústi orðið um leið ég
þakka honum ágætt bréf. II. Th. B.
—'Fagran síðsumarsdag er ég staddur við
vestanvert Winnipegvatn í Manitoba, í
smábænum Gimli, þar sem fyrstu vestur-
fararnir reistu sér samfellda landnáms-
byggð í Vesturheimi. Baráttu og sigrum
frumbyggjanna á þessum slóðum lýsir
vestur-íslenzka skáldið Guttormur Gutt-
ormsson meistaralega í kvæðinu „Sandy
Bar“, sem ég verð því miður að sleppa hér
vegna rúmleysis í Faxa okkar.
Þennan sólbjarta ágústmánuð er mikið
um dýrðir meðal landa okkar vestra.
Islendingadagurinn setur svip á um-
hverfið, dagurinn, sem allir eldri Islend-
ingar hlakka til á svipaðan hátt og ís-
lenzk aldamótabörn þráðu komu jólanna
á sinni tíð. íslenzk tunga kliðar mjúk-
lega innan um enskuskvaldrið. Víða
blika tár á hvarmi, er gamlir vinir og
ættingjar heilsast að íslenzkum sveitasið
— með kossi eða hressilegu handabandi
— og rifja upp ljúfar eða sárar æsku-
minningar og bernskubrek.
I þessu framandi umhverfi vcrður mér
starsýnt á tvo geðþekka menn, er ég sé
að gefa mér gætur, en virðast ekki hafa
kjark né áræði til að taka mig tali. Þeir
koma kunnuglega fyrir sjónir, þótt senni-
lega hafi þeir aldrci borið fyrir augu mín
fyrr. Eg geng til þeirra og spyr þá for-
málalaust á móðurmálinu, itvort þeir séu
íslenzkir. Ekki ber á öðru.— Hér eru á
ferðinni ungir Suðurnesjamenn, cr dval-
ið hafa í Kanada um tíu mánaða skeið,
eftir tæpa ársdvöl við nám í Bretlandi og
fárra vikna viðstöðu á Islandi á leið sinni
milli heimsálfanna. —
Tókust þarna með okkur góð kynni,
er leiddu til þess að ég tók að spyrja þá
spjörunum úr um fortíð þeirra og fram-
tíðaráform. Þar sem hér eiga í hlut Kefl
víkingur og brot úr Keflvíkingi, langaði
mig sem gamlan „hjálparkokk" við Faxa
að kynna lenendum blaðsins þessa ungu
efnilegu menn, er verið hafa þjóð sinni
og æskustöðvun til sóma á erlendum vett-
vangi. Þar sem rúm blaðsins er takmark-
að, hlýt ég að fara fljótt yfir sögu; stikla
aðeins á helztu atriðum úr viðræðum
okkar, og rek um leið ætt þeirra og upp-
runa lítillega, ásamt fyrri námsferli.
Eggert Kristinsson er gagnfræðingur,
sonur hjónanna Kamillu Jónsdóttur og
Myndin er lekin á liin-
uni sögufræga stað, „Low-
en Fort Gandy“ við Kauð-
á, um 30 mílur frá Winni-
peg, þar sem fyrr mcir var
miðstöð skinnaviirukaup-
manna, —Jiegar slórfljótin
voru aðalsamgiinguæðar
landsinanna — cr skipti
hiifðu við vciðimenn
(Trappers) og Indjána.
á myndinni eru, lalið frá
vinstri: Eiður, Gunnar
Svan Ágústsson, Eggerl
og grcinarhöfundur.
Kristins Jónssonar, Sólvallagötu 14, Kefla-
vík.
Eiður Sigurðsson er Hafnfirðingur,
sonur hjónanna Fjólu Pállsdóttur og Sig-
urðar Eiðssonar, Suðurgötu 39, Hafnar-
firði. — Amma Eiðs er búsett í Keflavík
og býr hjá syni sínum, Lárusi Eiðssyni,
Vallartúni 3. Hún heitir Sigurrós Jóhann-
esdóltir. ---- Eiður hefur lokið lands-
prófi við Flensborgarskóla.
Utþráin er rík í eðli Islendingsins. Fyrir
nokkrum árum seiddi hún þessa ungu
menn í ferðalag til ýmissa Evrópulanda,
áður en þeir lögðu í námsför sína til Eng-
lands, en hún liófst í september 1964.
Skólinn, sem þeir stunduðu nám við
í Englandi, er víðkunnur verzlunarskóli,
sem heitir „The London School of For-
eign Trade“. Þangað sækja nemendur úr
flestum löndum heims, m. a. hafa nokkrir
íslendingar stundað þar nám áður. En
þetta skólaár stunduðu þrír landar þar
nám við aðra deild skólans, en skólinn
starfar í tveim deildum. Kennsla fer fram
í fyrirlestraformi; er því góð enskukunn-
átta skilyrði fyrir inntöku. Má telja þenn-
an skóla á háskólastigi, þar sem strangar
kröfur eru gerðar til nemenda og náms-
efnið fjölbreylilegt í hinum ýmsu verzl-
unarfræðum.
Einkunnargjöf við þennan skóla er
gefin í stigum — þrjú stig. Þrír nemendur
hlutu hæstu einkunn þetta skólaár, en
þeir voru 90 í deild Eiðs og Eggerts.
Til gamans má geta þess, að tveir íslend-
inganna hlutu hæstu einkunn og munaði
mjóu að þeir hlytu allir fyrstu gráðu.—
Aðeins tæplega helmingur nemenda hiaut
brottfararvottorð — „Diploma", en hinir
fengu aðeins viðurkenningu fyrir því að
hafa stundað þar nám, en ekki náms-
árangur gefinn í stigum.
í júlílok 1965, eftir að hafa krufið til
mergjar tveggja ára námsefni flestra
verzlunarskóla með ágætum árangri, var
haldið lieim til Islands og sóttur í sig
móður til nýrra átaka.
Nú skildi sótt í vesturveg og kannaðar
nýjar slóðir í Kanada. Þar skyldi starfað
með huga og hendi, en ekki selið á skóla-
bekk. Og í októbermánuði sama ár er
enn á ný lagt upp í langferð. Fyrst með
flugvél til Englands og þaðan með skipi
til Montreal í Kanada. Þar var ekki löng
viðstaða, heldur haldið sem leið liggur með
járnbraut til vesturstrandarinnar og stað-
næmzt í Vancover. — Þar leizt þeim ekki
nægilega vel á sig til að staðfestast þar.
132 —FAXI