Faxi - 01.10.1979, Síða 23

tElísabet Leifsdóttir
- Minning -
„Hvað er hel?“ spyr sálmaskáld-
ið Matthías Jochumsson í einum
sálma sinna. Þessi spurning hefur
leitað á hugann undanfarna daga,
síðan fréttist um skyndilegt lát
ungrar vinkonu okkar.
Tilgangur dauðans, þessa
óþekkta afls, sem heggur skörð sín
í raðir ungra sem aldinna, verður
okkur óskiljanlegt í tilfellum sem
þessum.
Elísabet Leifsdóttir var fædd 2.
apríl 1959, dóttir hjónanna Guð-
rúnar Sumarliðadóttur og Leifs
Einarssonar að Baldurssögu 12 í
Keflavík.
Elísabet var aðeins 3ja ára er
hún kom fyrst á heimili okkar í
fylgd með systur sinni, þeirra
erinda að fá að gæta lítillar dóttur
okkar. Þær urðu mestu mátar
alltaf síðan. í gamni og alvöru
gerðist Elísabet vörður og vernd-
ari þessarar frænku sinnar á
hinum ýmsu slóðum æskunnar í
leik og í starfi.
Með rólegu fasi sínu og heims-
ins blíðasta brosi átti hún alltaf
greiðan aðgang að vináttu lítilla
barna. Hún varð því eftirsótt
barnfóstra og fengum við oft að
njóta hennar á þeim vettvangi.
Hún ávann sér einlæga aðdáun
litlu-frændsystkinanna sem allra
sem umgengust hana.
Það var ánægjulegt að fylgjast
með þroska þessarar gullfallegu
stúlku. Hvergi bar skugga á
skamman æviferil hennar. Sem
barn og sem unglingur var hún
ávallt full gáska og gleði. Sjaldan
hefur ein lítil setning meint eins
mikið og þegar við segjum: Elísa-
bet var góð stúlka. Hún ólst upp
við þær bestu aðstæður, sem hugs-
ast ungum börnum, í öruggu skjóli
foreldra og systkina, við tak-
markalausa ástúð og hlýju. Allt
hjálpaðist að til að mannkostir
hennar fengju að njóta sín, sem
þeir sannarlega gerðu.
A hátíðarstundum nutum við
gestrisni fjölskyldunnar að Bald-
ursgötu 12 og nú síðast í vor,
þegar Elísabet fagnaði loknu stúd-
entsprófi sínu. Lífið blasti við
henni, hún hafði föngulegan ung-
an pilt sér við hlið, skólann að
baki og framtíðarstarf í boði.
Aldrei var hún glaðari en þegar
hún lagði af stað í síðustu ferð
sína, því mikið stóð til. Innan um
félaga og vini opinberuðu þau
Rúnar Þór Sverrisson trúlofun
sína. Daginn eftir var hún öll.
Engin orð fá lýst þeirri sorg
sem nú ríkir á heimili hennar og hjá
öllum sem hana þekktu. Við sitj-
um hljóð og hnípin og spyrjum enn
„Hvað er hel?“ og sálmaskáldið
svarar:
Eilíft lif
Ver oss huggun vörn og hlíf.
Lif í oss svo ávallt eygjum
seðra lífið þó að deyjum.
Hvað er allt þá endar kíf?
Eilíft líf.
Þótt líf Elísabetar hér meðal
okkar hafi verið skammt, náði hún
að öðlast þá hylli samferðamanna
sinna, að minning hennar mun
ekki gleymast.
í dag kveðjum við hana hinstu
kveðju og þökkum henni sam-
fylgdina.
Við vottum Guðrúnu og Leifi,
unnusta hennar, systkinum og
mágkonum okkar innilegustu
samúð. Megi góður Guð styrkja
þau í sorg þeirra.
— Og skín ei Ijúfast œvi þeirri ytir,
sem ung á morgni líÍHÍns Htaðar nemur.
ok eilíflega. óháð því nem kemur.
í œnku Hinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lóíum lyki
um IfÍHÍnH perlu í Kullnu auKnabliki. —
(Tóman GuðmundHHon)
Vinir.
Oví var þenni beður búinn,
barnið kæra, þór hvo nkjótt?
Svar af himni heyrir trúin
Hljóma Kexnum dauðann nótt.
I>að er kvoðjan: Kom til mín.
KrÍHtur tók þÍK heim til sín.
I>ú ert blesHuð hann í höndum
hólpin sál með ljÓHHÍns öndum.
Hví var þessi beður búinn,
barnið kæra, þér svo skjótt?
Er það ekki eðlilegt að þessi
hugsun komi fyrst upp í hugann
þegar fregnin barst um að Elísa-
bet, þessi góða og glæsilega stúlka,
hefði látið lífið í hörmulegu slysi
aðeins tvítug að aldri? Jú það er
mannlegt, en þegar litið er til
baka þá verður trúin yfirsterkari
mannlegum tilfinningum. Því sú
birta og sá ylur sem Elísabet
breiddi í kringum sig á sínum
stutta æviferli hér í þessum jarðn-
eska heimi veitir þá trú að Kristur
hafi einnig ætlað henni annað
hlutverk. Þangað er hun nú komin
og leiðir okkar hafa skilið í bili, en
minningin mun ávallt lifa í hugum
okkar.
Foreldrum, systkinum og ást-
vinum Elísabetar vottum við sam-
úð okkar á sorgarstund með von
um styrk og trú frá Guði, einnig
biðjum við Guðs blessunar til
handa unnusta Elísabetar sem
sorgin svíður sárt.
Faðir, systkini
og ástvinir Rúnars.
Helgi Jónsson
- Minning -
Helgi Jónsson var fæddur 21.
marz 1886, að Hraunkoti í Þór-
kötlustaðahverfi í Grindavík. For-
eldrar Helga, Jón Jónsson og Olöf
Benjamínsdóttir, eignuðust 5 syni
er fæddir eru i þessari röð: Helgi,
Guðmundur, Kristinn, Ólafur og
Einar. Kristinn er nú einn eftir á lífi
og dvelst hann á Hrafnistu í
Reykjavík.
Fátækt mun hafa verið mikil á
heimili þeirra Jóns og Ólal'ar, eins
og títt var á þeim tíma hér á landi.
Þegar Helgi var fjórtán vetra var
honunt komið í vinnu sem smala o{
vikapilti að Dýrastöðum í Norður-
árdal í Borgarfirði, og fermdist
hann að Hvammi þar i sveit. A
Dýrastöðum dvaldi hann í þrjú ár
uns leið hans lá aftur á heimaslóðir,
og hann gerðist aðstoðarmaður hjá
Jóni Gunnlaugssyni vitaverði í
Reykjanesvitanum gamla.
Hjá honum var Helgi næstu
Ijögur árin - og tvö þar næstu hjá
Jóni Helgasyni í nýja vitanum.
Arið 1918 hófu þau búskap í
Lambhúskoti, Helgi og Guðfinna
Hjálmarsdóttir, Guðntundssonar
útgerðarmanns á Þórkötlustöðum,
og lil'ir hún mann sinn. Það ár gerð-
ist Helgi sjómaður hjá tengdaföður
sínum og var hjá honum tólf næstu
vertíðir. A sumrin var víða leitað
fanga og var hann m.a. sjö sumur
hjá sama útgerðarmanni á Fá-
skrúðsfirði.
Arið 1939 byggði hann reisulegt
hús í Þórkötlustaðahverfi, sem
hann nefndi Stafholt (og hefur
jafnan síðan gengið undir nafninu
Helgi í Stafholti, - eða Helgi frá
Stalholti, eftir því sem við hefur
átt). Árið 1948 var hafist handa við
byggingu Hraðfrystihúss Þórkötlu-
staða og var Helgi einn af þeim.
Hann starfaði síðan við það tæki-
færi samfellt til 1. maí 1977.
Árið 1965 hóf hann framkvæmd-
ir við byggingu íbúðarhúss við
Mánagerði 7 í Járngerðarstaða-
hverl'i ásamt Helgu dóttur sinni og
tengdasyni. Þangað llutti hann 10.
desember 1966 og bjó þar síðan til
dauðadags - en hann andaðist að
morgni þess 15. okt. sl. 93 ára að
aldri. Þeim HelgaogGuðfinnu varð
fimm barna auðið og eru fjögur á
lífi: Magnús (býr í Rvík) giftist Að-
alheiði Magnúsdóttur (hún andað-
ist á sl. sumri). Guðmundur (býr í
Grv.) giftur Þorgerði Guðmunds-
dóttur. Guðrún, sem ætið hefur
búið hjá foreldrum sinum. Helga
(býr í Grv.) gift Boga Hallgríms-
syni. Barnabörn Helga og Guð-
finnu eru 12ogbarnabarnabörn 15.
Helgi var smár vexti, kvikur í
hreyfingum og léttur í spori og mun
á hans yngri árum oft hafa verið til
hans leitað er mikið þótti liggja við
að rnenn teldu ekki sporin sín.
Hann var léttur í lund til hinstu
stundar og jafnan lljótur að taka
þátt i glensi og gríni er það bar á
góma. Hann hafði mikla ánægju af
tónlist, var söngmaður ágætur og
söng i Kirkjukór og Karlakór
Grindavíkur, sem Árni heitinn
Helgason stjórnaði. Til dauðadags
fylgdist hann vel með öllum frétt-
um, las mikið og greip hvert tæki-
færi sem bauðst til að ræða um aðal
áhugamálið, - bátana og sjóinn,
sem segja má að hafi átt hug hans
allan.
Nú skiljast leiðir. Þannig er lífið.
Það verður ætið sárt að kveðja
hinstu kveðju þá, sent við unnum.
En aðstandendur þínir og vinir
þakka honum, sem öllu ræður fyrir
að gera þér viðskilnaðinn svona
léttan. Við sem næst þér stóðum
geymum hugljúfa minningu um þig
ferska i hugum okkar og vitum, að
takist okkur að varða veg okkar
þannig i lífinu að við getum að þvi
loknu átt góða heimvon, þá liggja
leiðir aftur saman.
Tengdasonur
FAXl - 23