Faxi - 01.01.1982, Síða 19

t
Elín J. Magnussen
F. 17. júní 1903
D. 30. desember 1981
Frú Elín Jónsdóttir Magnus-
sen var jarösungin frá Grinda-
víkurkirkju laugardaginn 9. jan-
úar 1982, eftir rúmlega árs sjúk-
dómsstríð.
„Væn kona er kóróna manns síns
en vond kona er rotnun í beinum
hans.
Viska kvennanna reisir húsið
en fíflskan rífur það niður með
höndum sínum.
Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perlur.
Hún fer á fætur fyrir dag
skammtar heimilisfólki sínu
og segir þernum sinum fyrir verkum.
Hún vakir yfir þvi, sem fram fer á
heimili hennar
og etur ekki letinnar brauð.“
Þessum orðum úr orðskvið-
um Salomons, lagði presturinn
okkar, sem jarðsöng hana, útaf í
þeim orðum er hann mælti yfir
kistu hennar.
Nei, hún Ella á Jaðri, eins og
hún var gjarnan kölluð hér í
Grindavík, át vissulega ekki let-
innar brauð, því ósérhlífnari
manneskju var vart hægt að
hugsa sér. Hún gekk til allra
verka utan húss og innan með
sömu atorku, dugnaði og trú-
mennsku, og víst væri íslenska
þjóðin betur á vegi stödd í dag,
ef að þeireiginleikarværu ríkari í
fari nútímakvenna en raun ber
vitni um.
Þeir eru ófáir kostgangararnir
hennar, sem minnast hennar
með hlýju og þar veit ég að ég
mæli fyrir munn margra.
Hún var bestu vinkonu minni
sem önnur móðir og svo var um
fleiri vini hennar. Hennar varð
sjálfri ekki barna auðið, en það
voru ófá börnin sem nutu hlýju
hennar og ástúðar, því Ella
þekkti ekkert kynslóðabil. Var
hún börnum systkinabarna
sinna sem önnur amma.
Elín Jónsdóttir Magnussen
var fædd að Hópi í Grindavík 17.
júní árið 1903. Þar ólst hún upp
ásamt tveimur systrum og ein-
um bróður, auk eins fósturbróð-
ur. Hún ólst upp við kröpp kjör
Þeirra tíma og missti föðursinn
ung að árum. Hún vistaðist ung
til þeirra heiðusrshjóna, Ólafíu
°9 Einars i Garðhúsum og hélt
alla tíð órofa tryggð við það fólk.
31. október 1946 giftist Ella
Ole Jakob Magnussen, frá
Tjörnevik í Færeyjum, og var
hjónaband þeirra með afbrigð-
UfTi gott, þó ekki væri hægt að
segja aö þau hjón væru lík. Þeim
varð ekki barna auðið, en ólu
UPP einn fósturson, Stíg Dag-
bjartsson, og reyndust hon'um
sem bestu foreldrar.
Okkur Grindvíkingum er mikil
eftirsjá í Ellu, sem alltaf var svo
hress og kát og einstaklega
barngóð. Hún var fyrsta kærasta
mannsins míns, en þá var hann
aðeins tveggja ára, en hún ung
stúlka í Garðhúsum, sem var
næsti bær við heimili hans.
öllum Færeyingum sem
hingað komu í atvinnuleit,
reyndist Ella sem besta móðir,
og sakna þeir vissulega vinar í
stað. • Færeyskir vinir hennar
voru svo rausnarlegir við hana
að bjóða henni til Færeyja þegar
hún varð 75 ára, og fór hún þá
ásamt hóp af íslenskum vinum
og ættmennum.
Þeim fækkar óðfluga þeim
Grindvíkingum sem voru á
blómaskeiði sínu þegar ég
settist að ung hér í Grindavík, og
sakna ég þeirra allra sárt.
Vinir Ellu létu ekki aftra sér að
koma yfir hafið frá Færeyjum, til
að kveðja þessa einstöku konu.
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu Ellu á Jaðri og við
hjónin sendum ættingjum
hennar og vinum innilegar
samúðarkveðjur.
Hulda Björnsdóttir
Gnúpi
t
30. desember sl. andaðist í
Sjúkrahúsi Keflavíkur, Elín
Jónsdóttir Magnussen, frá Jaðri
í Grindavík.
Aðfaranótt jóladags 1980 var
hún flutt fársjúk á Borgarspítal-
ann í Reykjavík, þar sem hún
gekkst undir margaraðgerðirog
allt gert til hjálpar sem í mann-
legu valdi stóð, en án árangurs.
Á Borgarspítalanum var hún
fram ásl. haust, er hún varfluttá
Sjúkrahúsið í Keflavík, þar sem
hún andaðist sem fyrrsegir. Vin-
um og vandamönnum Ellu tók
það sárt að sjá þessa kraftmiklu
dugnaðarkonu þurfa að berjast
svo lengi vonlausri baráttu, en
hún kvartaði ekki og í þau skipti
sem ég kom til hennar á
spítalann, heyrði ég hana aldrei
mæla æðruorð.
Ella (eins og hún var jafnan
kölluð) varfædd 17. júní 1903að
Hópi í Grindavík. Foreldrar
hennar voru hjónin Guörún
Sigurðardóttir og Jón Jónsson
er þar bjuggu. Hún var yngst
fjögurra systkina, sem öll eru nú
látin, en auk þess áttu þau upp-
eldisbróður og er hann á lífi.
Mjög náið samband var á milli
systkinanna frá Hópi alla tið, og
er þá uppeldisbróðirinn ekki
undanskilinn eða hans fjöi-
skylda. Þessi góðu fjölskyldu-
tengsl héldust áfram á milli Ellu
og systrabarna henna og þeirra
barna, eftir að systkini hennar
voru látin, og vel reyndust þau
henni þetta síðasta ár þegar hún
þurfti mest á að halda, og vil ég
þá sérstaklega minnast á Helgu
systurdóttur hennar, sem hefði
ekki getað reynst henni betur,
þó hún hefði verið hennar eigin
dóttir.
Ella var ein af þeim fyrstu er ég
kynntist er ég kom til Grindavík-
ur, og þau kynni héldust alla tíð.
Hún var þá ráðskona í verbúð
sem Einar G. Einarsson í Garð-
húsum átti, en innan við tvítugt
hafði hún ráðistsem vinnustúlka
á heimili Ólafíu Ásbjarnar-
dóttur og Einars G. Einarssonar
í Garðhúsum og vann þar í mörg
ár. Þar var á þeim árum mann-
margt rausnarheimili, stór fjöl-
skylda og vinnufóik og á vertíð
margir sjómenn, þar til verbúð-
irnar komu til sögunnar. Margar
skemmtilegar sögur sagði Ella
mér frá þeim árum, frá ýmsu
fólki sem hún var þar samtíða
um lengri eða skemmri tíma, því
fyrir utan fast heimilisfólk var
þar mikill gestagangur svo
stundum var líkara hóteli en
venjulegu heimili.
Það var gaman að heyra Ellu
segja frá, hún hafði mjög
skemmtilega frásagnargáfu og
sá gjarnan skoplegu og jákvæðu
hliðarnar á hverju máli. Á milli
Ellu og Garðhúsfjölskyldunnar
var mikil vinátta og sú vinaíta
hélst í gegnum árin og náði til af-
komenda Ólafíu og Einars ífjóra
ættliði. Mér er vel kunnugt um
hvað þau öll mátu hana mikils og
það vargagnkvæmt. Áfyrstu bú-
skaparárum mínum bjó ég um
tíma í sama húsi og Ella, hún
hafði þástofnaðsitteigiðheimili
og tekið til sín aldraða móður
sína sem hún annaðist um af
mikilli umhyggju uns hún
andaðist. Síðar vorum við ná-
grannar í nokkur ár og oft
hlaupið á milli, og fyrstu ferðirn-
ar sem ungur sonur minn fór á
eigin vegum var að stelast út til
Ellu, þar sem honum var tekið
opnum örmum og allar ávíturfrá
móðurinni harðbannaðar.
í október 1946 giftist Ella Óla
Jakob Magnussen frá Tjörnevik
í Færeyjum. Hann varsjómaður i
Grindavík er þau kynntust. Þau
bjuggu fyrstu árin í Sæbóli, en
byggðu sér fljótlega hús er þau
nefndu Jaðar, nú Sunnubraut 5.
Þegar Ella giftist eignaðist hún
stóra tengdafjölskyldu. Óli átti
foreldra á lífi og níu systkini.
Fljótlega fór hún með Óla til
Færeyja, þarsem henni vartekið
opnum örmum af öllu sínu
tengdafólki. Margar ferðir áttu
þau eftir að fara saman til Fær-
eyja og hafði Ella jafnan frá
mörgu að segja er hún kom
heim, og í gegnum frásagnir
hennar skynjaði maður glöggt
þá vináttu er var á milli hennar
og tengdafólksins. Foreldrar
Óla og systkini komu einnig oft í
heimsóknir hingað, auk þess
sem bræður Óla unnu hér á ver-
tíðum og bjuggu þá hjá Ellu og
Óla. Heimili þeirra aö Jaðri stóð
jafnan opið öllum Færeyingum
sem hér dvöldu og þeir voru
margir sem unnu hér á vertíð á
þeim árum. En fleiri en Færey-
ingar voru auðvitað velkomnir
að Jaðri, þau hjón voru bæði
gestrisin.
( mörg ár rak Ella matsölu
bæði á Sæbóli og á Jaðri, og
margireru þeirorðnirkostgang-
ararnir hennar Ellu sem áreiðan-
lega hugsa hlýtt til hennar með
þakklæti fyrir góðan viðurgjörn-
ing. Og aldrei var hún ánægöari
en þegar matnum hennar voru
gerð sem best skil, og áreiðan-
lega hefur það oft gerst, því að
hún bjó til góðan mat og nóg var
fram borið.
Ella og Óli áttu ekki börn, en
tóku til fósturs ungan frænda
Ellu, Stíg Lúðvík Dagbjartsson.
Hann var þá á öðru ári. Þau elsk-
uðu hann og önnuðust sem sitt
eigið barn og er hann nú um tví-
tugt. Mann sinn missti Ella í
september 1971, hann andaðist
snögglega, en hafði verið heilsu-
veill síðustu árin. Ella bjó áfram
að Jaðri með fóstursyni sínum,
seldi fæði eða vann í frystihúsi
þar til allra síðustu árin er þrekið
fór að dvína.
Enn er einn þáttur í starfsæfi
Ellu, sem ógetið er um. Á sínum
yngri árum lærði hún kjólasaum
í Reykjavík og var með afbrigð-
um velvirk og vandvirk sauma-
kona. Af og til í mörg ár tók hún
saum heim auk þess sem hún
hafði saumanámskeið í mörg
haust, og það voru ófáar flíkurn-
ar sem voru saumaðar undir
hennar handleiðslu bæði úr
nýjum og upp úrgömlum flíkum,
og nutu margar konur góðs af
því. Framh. á bls. 20
FAXI - 19