Alþýðumagasín - 01.11.1933, Blaðsíða 16

andi figúra á miðri götunni, sjálfum sér til skapraunar en andlitun-
um í gluggunum umhverfis til skemtunar. En um leið og hann kem-
ur niður í malbikað Austurstrætið strikar hann áfram, brosandi og
glæsilegur, — ímynd allra prúðmensku.
*
* *
Mörg okkar kannast við »manninn á horninu«. Hann virðist
vera einn hinna fáu, sem kann að meta götuna sína og vill reyna
að þekkja insta eðli hennar. Gatan er orðin hluti úr lífi hans. Og
að kvöldi hvers dags flytur hann með sér heim, nýjan skilning á
götunni og efni i drauma sína.
Ef við gerðum slíkt hið sama og hann, mindi hver dagur
gera okkur auðugri af reynslu og mannþekkingu.
Vér nemum staðará einhverju götuhorni og virðum fyrir okkur
það sem framhjá fer. — Á fáum augnablikum getum vér lesið lang-
ar æfisögur. Og vér erum staddir í Ieikhúsi þar sem með örhraða
skiftast á harmleikir, — og sprenghlægileg æfintýri. —
Að vísu er sýningin oft nokkuð samhengislaus. Persónurnar
koma og fara i einni bendu, nýjar og nýjar persónur. — En ef við
stöndum þarna dag eftir dag, munum við þó fljótt fara að sjá sam-
hengið myndast, og ráða í það hálfsagða og eyðurnar.
Einn daginn sjáum vér ungan mann mæta ungri stúlku, gleðin
yfir- samfundunum ljómar á andlitum þeirra, og handtak þeirra er
þétt. Svo veitum við því eftirtekt að þau skotra augunum flóttalega
útundan sér og skiljast í flýti. — Við lesum i andliti þeirra beggja,
ótta og vonbrigði.
Og svo hverfa þau í iðuna.
Næsta dag sjáum við ungu stúlkuna aftur. Nú er hún í fylgd
með háum og tígulegum manni. — Þau ganga framhjá okkur. Af
öllu látbragði sjáum vér að þau eru gíft. — Unga stúlkan er nú
'ekki lengur ung stúlka, hún er nú ungfrú með þóttasvip og mikil-
lætislegar hreyfingar.
Ef til vill sjáum vér áframhald næstu daga, — það getur orð-
ið á margan veg. — Ef til vill eigum við eftir að sjá ungu stúlk-
una og unga manninn leiðast eftir gangstéttinni í glaða sólskini, —
en þann háa og tigulega ganga hinumegin á götunni þungan á svip
14