Alþýðumagasín - 01.11.1933, Blaðsíða 33

I '
Cð «
öi) 4H o
«* .Í3 K
» O) 'CÖ
® ra —
*o •—-> -*-»
a| 1
»- »o
■H «o S
W—I - —
£ w u,
_* •—» M—1
43 w
C/3 C
fi «
C e C
« 3 ®
"tn ^ b
t «1 5
S.S^
BJ ^3
E H
w ‘K o1
_o
5
oo
Ö
3«s ca
‘2 bu
•° «
cð -g
s-» 2
UJ ©
fc C*-(
ií cð
«H •“£
ra -O
> PQ
E
<D
W
ÖJD
Vh
o
pQ
S
fl
s
H—»
o
pfl
fllD
fl
• hH
A
fl
fl
H
O
hóp þessara fífldjörfu og hættulegu glæpa-
manna, var ef til vill varla nokkur sá er orðið
gat ægilegri, — Þá gat hann orðið grimmur
eins og tígrisdýr og lymskur eins og refur.
Og ekkert gat hleypt meiri ofsa i skap
hans, en ef nokkur kastaði hnútum að rit-
verkum hahs. — Til þess hafði hann og líka
nokkurn rétt, þvi margt af þvi hafði verið birt
undir ýmsum dulnefnum að vísu, og vakið
allmikla eftirtekt, jafnvel utan Frakklands. —
Og í hóp blaðamanna Parísar var nafn hans
vel þekt og virt.
Og þó var lífsstarf hans alt í’undiydjúpunum,
í veröld hinna taumlausustu lasta og glæpa.
Það var »Balsac« er loks rauf þögnina.
»Við ættum að vera komnir til Alexandríu
á morgun ef skútan heldur þessari ferð«.
»Vafalaust! svaraði Wanke með sinum
einkennilega mjúkd og þægilega róm, sem
vilti svo marga við fyrstu viðkynning.
»Hvernig líður íslendingnum þarna niðri.
— Er hann nokkuð farinn að mýkjast?« —
Það var aftur »Balsac« sem hóf máls. »Er
Hann ekki alveg búinn að ná honum á sitt
vald«.
»Jú, að vísu«, svaraði Wanke dræmt. »En
hann hefur þurft svo stóra skamta og svo
mikil átök, til að beygja þennan þrjóska og
harðvítuga náunga að nú er hann nær því
með óráði og þá verður lítið lið að honum«.
»Þú þekkir ekki Hauk Arnarr, — en það
geri ég og ég get varla varist því að bera
virðingu fyrir honum. Þann mann er ekki
hægt að beygja án þess að ganga af honum
frekar dauðum, en lifandi.«
31