17. júní - 01.03.1926, Blaðsíða 1
3. árg.
Mars 1926
5. tbl.
GUNNAR GUNNARSSON RITHOFUNDUR
fintýraskáldið heimsfræga, H.
C.Andersen, nefndi æfisögu sína,
er hann ritaði á hinum efri hluta æfi
sinnar: „Æfin-
týri lífs míns",
og er það auð-
heyrt á öllu, að
hann telur æfi-
feril sinn und-
ursamlegri og
æfintýralegri en
öll önnur æfin-
týri til sam-
anns, sem hinn
skapandi skáld-
andi blés hon-
um í brjóst.
Tilgangurinn
með eftirfar-
andi línum er
ekki sá, að fara í
neinn mannjöfn-
uð — af slíku
hlaust einatt ilt
eitt — og ekki
heldur að rekja æfiferil íslenzka
skáldsins Gunnars Gunnarssonar,
enda naumast kominn tími til þess
ennþá. En mörgum myndi þó, ef
þeir hugsuðu út í það, finnast, að
hversu dásamlegt sem æfintýri skó-
smiðssonarins frá óðinsvé kann að
sýnast, þá taki það þó ekki í öllum
greinum fram íslendingasögum. Ein
af óskrifuðum útferðarsögum íslend-
inga er um
bóndason þann,
er 17—18 vetra
gamall fór suð-
ur um haf úr
Vopnafirði, og
kom til Hafnar,
ennþá að mestu
ómælandi á
danska tungu,
fátækur, óþekt-
ur og umkomu-
laus, án þess að
hafa annað við
að styðjast, en
hugmyndaflug
skáldanda síns,
snilli sitt og vil-
jafestu.
fslendingurinn
hrærði engan til
meðaumkunar með söngrödd sinni,
grát sínum eða dansi — eg býst ekki
við að honum hafi neitt af þessu
verið til lista lagt — ekki hrærðust
heldur hjörtu manna við útlit hans,
han var hvorki ljótari eða óheimsku-
legri en fólk er flest, þvert á móti