Útvarpstíðindi - 11.12.1939, Blaðsíða 13

ÚTVARPSTÍÐINDl
nœst hinu talaða máli. En eins og
sakir st.anda, má slíkt kallast vítaverð
skammsýni.
Um líkt leyti og flutt. voru í út-
varpið erindi hau, er ég áður nefndi
og- tilgreindi nokkur dæmi, úr, talaði
próf. Sigurður Nordal um Stephan G.
og Einar Ben. Erindi hans voru af-
burðasnjöll að efni og formi, en auk
þess var framburður tungunna.r i
flutningi með þeim ágætum - eins
og jafnan hjá Sigurði, — að öllu bet-
ur verður naumast gert. Furðar mig'
stórlega, ef eigi hefur íleirum farið
h'kt og mér, að þeim hafi fundizt
skipta mjög í tvö horn um erindi
hans, og t. d. þau, er áður voru nefnd
-—, að því er framburð tungunnar á-
hrærir. Pað er líkt og að hverfa úi
lokaðri, vis.tarveru, loftillri og kæf-
andi, undir hreinan og heiöan himin.
En svo er að vísu fyrir þa,kkand;,
að þeir eru margir fleiri, en Sigurður
Nordal, sem tala, fullorðinna
manna mál, en eigi lítt málgra barna,
í útvarpinu. Og þó eru þeir ekki nógu
margir. Þctð cetti enginn islenzkur
maður að misbjóða íslenzkri tungu i
íslenzhu rikisút-mrpi. Veit ég vel, að
hér er eigi hægt um vik ■ og a,uð~
veldara um að tala en úr að bæta. En
útvarpið er nú einu sinni öflugasta.
tækið, sem þjóðin á yfir að ráða, til
menningar - ■ eða, ómenningar, vegna
þess, að það nær til s,vo margra. Og
væri það jafnan haft, hugfast við
flutning hins mælta. máls, að útvarp-
ið ber fyrst og fremst að nota. til auk-
innar menningar þjóðinm', en útrým-
ingar ómenningu. Það á að vinna að
aukinni fegurð og tíguleik hins talaða
orðs.
Gísli Magnússou,
Eyhildarholti í Skagafirði,
- 133
Til Sigurðar Einarssonar og frétta-
stofunnar.
Pað hefur komið fyrir alloft upp á
síðkastið, a,ð Sigurður Einarsson hef-
ur mislesið í flutningi útvarpsfrétt-
anna: Les,ið »Rússar« í stað »Finnar«
og. »Bandaríkin« í stað »Sovétríkin«.
Þetta kemur e. t. v. ekki aö sök fyrir
þá, sem vel fylgjast, með, en andvara-
lausa hlustendur getur þetta ruglað í
ríminu,
Vestur-lsfirðingur kvartar undan
því, að í fréttum um mórannsóknir
liafi önundarfjörður og Súganda-
fjörður verið taldir til Norður-lsa-
fjarðarsýslu. »Pað trúa yfirleitt allir
útvarpinu, og er þaö mikið hrós«, seg-
ir bréfritari. »En einmitt vegna. þess,
eru vitleysur í útvarpsfréttum svo
háskalegar. Það er hættulegt, þegar
sannorðir menn skrökva.«.
Kveðskapur og rimur.
I tilefni af kvöldi Kvæðamannafé-
lagsins »Iðunn« vildi ég biðja tjtvarps-
tíðindi fyrir nokkur orð.
Eg hef haft sérstaklega góða, að-
stöðu til þess, að hiusta eftir rödd
fólksins. vegna, þess, að ég er að öðr-
um þræði atvinnuflakkari og hitti
marga. Því veit ég það, að margir
hlökkuðu til þessa kvölds, því að fjöldi
manns, hefur gaman, af að heyra
kveðnar vísur. En ég er hræddur um,
að taLsvert margir hafi orðið fyrir
vonbrigðum af kvöldi Iðunnar. Á-
stæðurnar munu einkum vera ]jær,
að fólki finnst minna til um aö heyra
kyenfólk kveða. Rímnakveðskapur
þykir fara bezt hjá þeirn, sem hafa
djúpa rödd og sterka og er því karl-
mannaverk, en ekki. kvenna, Það
er líka þreytandi, að hlusta lengi á
sömu stemmuna. Okkar gömlu rímna-