Útvarpstíðindi - 29.04.1940, Blaðsíða 13

Úr bréfi frá hlustanda á Tjörnesi. Það
eru aðeins tíu vikur liðnar síðan útvarps-
tæki kom á heimili mitt, og hefur öllum
þótt það góður gestur. — Þeir, sem búa í
fjölmenni, geta líklega naumast skilið, hvað
útvarp getur verið mikils virði fyrir fá-
menn sveitaheimili.
Ég hafði að undanförnu lítið eitt kynnzt
útvarpinu öðru hvoru, og flestir, sem koma
þar fram að staðaldri, voru mér áður að
góðu kunnir.
Ég er mjög undrandi yfir þeirri andúð,
sem Árni frá Múla virðist hafa mætt fyrir
flutninginn á útvarpssögu sinni. Þau fimm
kvöld, sem hlýtt var á hana hér, kom eng-
um til hugar að „skrúfa fyrir“. — Árni
hefur góða rödd, og las af alúð og skilning'i.
— Hinsvegar er ég ekkert spennt fyrir
nýju útvarpssögunni, af þeirri einföldu á-
stæðu, að ég var búin að lesa hana áður,
og ég trúi varla öðru en að svo sé um
fleiri.
Leikritin, sem flutt hafa verið, eru mjög
margvísleg og ólík, en á flest þeirra hef ég
hlustað mér til ánægju — nema „Dag ham-
ingjunnar", sem mér fannst ákaflega ó-
merkilegur leikur. — Gísli Súrsson er hríf-
andi leikur, þó. tókst leikendunum enn bet-
ur með Apakrumluna; sérstaklega var þar
ógleymanlegur samleikur Arndísar og Ind-
riða. — Flutningur á „Hinni hvítu skelf-
ingu“ tókst ágætlega.
Ættjarðarkvæðakvöldið var skemmtilegt,
en ég varð fyrir nokkrum vonbrigðum með
ástakvæðin, fannst þau hvergi nærri eins
vel valin. — Líka hafa kvöldvökurnar
oft verið fremur dauflegar.
Fyrirlestrar Sigurðar Nordal voru ó-
venju athygglisverðir, en af einstökum er-
indum er erindi Jóns úr Vör: Frá Verdun,
mér einna minnisstæðast. Það gaf svo átak-
anlega glögga mynd. Erindi Aðalbjargar
Sigurðardóttur, íslenzk æska, hefðu Útv.t.
átt að birta, eigi síður en þátt Þórunnar
Magnúsdóttur um Reykjavíkurstúlkuna.
Af allri músíkinni þykir mér vænzt um
alþýðulögin og þjóðlögin. — Viðvíkjandi
„symfóníunum“ vil ég taka fram, að ég er
mjög hrifin af tillögum þeim, sem ritstjóri
Útvarpstíðinda hefur nýskeð birt um tón-
listarnámskeið í útvarpinu. Ég vildi af heil-
um hug, að slíkt kæmist í framkvæmd, því
vissulega langar mig til að geta notið hinn-
ar „æðri tónlistar" betur en nú.
Að siðustu þetta: Útvarpið er ómissandi,
einkum fyrir sveitirnar, en mikið skortir
enn á, að það nái til allra. Það hefur oft
snert mig illa, að heyra talað svo í ræðu
og riti, sem það væri eign allra jafnt; mér
fannst eins og hálft um hálft væri verið
að útskúfa okkur „útvarpsleysingjunum".
En líklega hugsa ég sjaldnar um þetta nú,
siðan ég fékk útvarpið. Það gengur svona,
að hver er sjálfum sér næstur.
26. marz 1940. Ií. G.
Úr bréfi.
Það hefur stundum verið kvartað undan
kvöldvökunum í vetur, — að þær hafi ver-
ið leiðinlegri en undanfarna vetur, og hall-
ast ég að þeirri skoðun. Ég man heldur
ekki til þess, að skólarnir hafi haft útvarps-
kvöld í vetur eins og venja var undanfarin
ár, en oft var gaman að þeim, þó að kvöld-
vökur Verzlunarskólans bæru þar af. Meira
líf og fjör man ég varla eftir að hafa heyrt
í Ríkisútvarpinu og voru allir mjög ánægð-
ir með, bæði ungir og gamlir. Og þá er ég
kominn að erindinu: Eigum við ekki að fá
að heyra til Verzlunarskóla-æskunnar nú
á þessu vori?
Akureyri, 12. apríl 1940.
Jakob Ó. Pétursson.
Söfnun lausavísna. Vísnalestur sá, sem
fram hefur farið í útvarpinu af og til í
vetur, minnir mann á það, að íslenzkra bók-
mentamanna bíður mikið og veglegt starf,
þar sem er söfnun og útgáfa íslenzkra
lausavísna, i svo stórum stíl, að ekkert
markvert verði eftir skilið. S’likt er hið
mesta nauðsynjamál, og þarf að gerast
heldur fyrr en seinna. En það krefur geysi-
mikillar vinnu. Fara þarf i gegn um fjölda
i
ÚTVARPSTÍÐINDI
441