Útvarpstíðindi - 31.03.1941, Blaðsíða 14

bjóða, og þökk sé þeim öllum, sem
þar leggja fram krafta sína.
Kaflarnir „um daginn og veginn"
eru að mínum dómi lakari nú en síð-
astliðið ár, og oft lítið til þeirra
vandað. Samt á þetta sér góðar und-
antekningar.
Nú þykir það furðu sæta, hversu
sjaldan harmoníkusnillingar vorir
eru látnir leika í útvarpið, og þykist
ég þar tala fyrir munn fjöldans, því
að harmonikan er líklega vinsælust
allra hljóðfæra meðal alþýðu.
Hvað er orðið um varaþul þann,
sem kjörinn var í sumar til þess að
túlka efni útvarpsins ? Það var mörg-
um mikið undrunarefni, hvers vegna
slíkur maður var valinn úr hópi all-
margra keppenda. Varaþulur sá, sem
nú les, má teljast góður, hann les af-
burða skýrt og áheyrilega, og með
þægilegum hraða. Röddin var til að
byrja með full „hrjúf“, en hún fer
batnandi.
Annars féll mér aldrei sú ráðstöf-
un, að láta Guðbjörgu Vigfúsdóttur
hætta útvarpslestri, því að hún hefur
bæði blæfagra og hreina rödd, og les
ágætlega. Hennar er saknað hér af
mörgum.
Þessi vísa varð til á meðan Guð-
björg þuldi fréttir útvarpsins:
Röadin skæra hljóma-hlý
hylli nær hjá þjóðum.
Hugar kærar þakkir því
þér skal færa í ljóðum.
12. marz 1941.
Hrútfiröingur.
Upplestur Jóns Jóhannessonar
cand. mag. úr Brandstaðaannál þótti
mér skemmtilegur. Þættirnir voru
vel valdir og gáfu glögga hugmynd
um hið mikla menningarsögulega
gildi, sem er fólgið í Brandstaðaann-
ál. Mér þótti flutningur Jóns lifandi
og skörulegur. K. F.
Til Bjargar.
Oft hef ég hugsað um það, hvað
alþýðukveðskapur getur verið smell-
inn og mannlýsingar hans með af-
brigðum góðar. Og ekki minnkaði
þetta álit mitt við lestur hinna af-
burða góðu vísna gömlu konunnar á
Húsavík. Ég er viss um, að vísurnar
hennar eru eins og talaðar út úr
hjörtum margra okkar kvenna, er
hlustum á útvarpið. Og veit ég ekki,
hvort margar treystu sér til að stuðla
það betur. Ég var t. d. búin að reyna
að setja í rím um suma þá sömu og
hún, en var ekki ánægð með það. En
nafn gömlu konunnar ræð ég á þenn-
an hátt:
Björg er í hjöllum,
björg við gjá.
Björg er í grænum hlíðum.
Björg er á fjöllum,
björg við sjá.
Björg er saðning lýðum.
Að endingu læt ég hér nafn mitt í
tveimur vísum. Það er jafnt í báðum,
og þætti mér gaman að hún eða aðr-
ir réðu það.
Oft ég hylli allra næ
á oft þátt í tapi,
eg er hrundum hjarta kær
hölum velgi í skapi.
Á arnarvængjum vítt um geim
vil eg fegin líða,
sælu veita særðum heim
sorgir lækna víða.
Þingeysk kona.
Konur!
Það er ekki hin ástúðlega hugul-
semi, sem maðurinn sýnir yður, held-
ur áhrif þau, er skapraunir eða rang-
læti af hans háifu hafa á yður, sem
kennir yður fyrst til fulls, hve mikl-
ar mætur þér hafið á honum.
366
ÚTVARPSTÍÐINDI