Útvarpstíðindi - 06.10.1947, Blaðsíða 6

366
ÚTV A.RPST1ÐINDI
sýndist, því ekki væri svo sem hætt-
an á að manni yrði sagt upp. Eða þá
veðráttan. Alltaf himneskt sólskin og
blíða, en þó mátulega svalt og þægi-
legt. Og þarna stóð hann á gólfinu
fyrir framan mig, hartnær tveir
metrar á lengd, horaður svo af bar
og tuggði tóbak eins og fyrirmyndar
stórbóndi. — Orðunum hálf hreytti
hann að mér, án hinna minnstu svip-
breytinga á toginleitu andlitihu, og
hin eina sýnilega hreyfing hans virt-
ist vera á höndunum, sem bar ýmist
meira eða minna á, djúpt niðri í
buxnavösunum: Þetta væri einhver
hin argvítugasta fýluför, sem hann
hefði farið um dagana. Þegar loks-
ins út á þetta smjörland væri komið,
þá dyttu sér nú fyrst allar dauðar
lýs úr höfði. Hér væri hann búinn að
ganga fyrir hvers manns dyr og
biðja um atvinnu, þótt ekki væri
nema eitthvert skítverk, en alls stað-
ar væri sama sagan: Engin vinna og
sízt fyrir útlendinga, og svo væri það
nú dýrtíðin hérna. Hún væri blátt
áfram alheimshneyksli. Hér kostaði
það jafnvel stórfé að komast á kló-
settið. Eða þá maturinn. Súpugutl á
hálfum diski, ásamt með smá kjöt-
tægju kostaði eins og vikuuppihald í
Kanada, þar sem hann hefði dvalið
síðustu 16 árin. Ef maður leyfði sér
síðan að biðja um viðbót, til þess að
fá eitthvað fyrir peningana sína, þá
væri hreytt í mann ónotum. Tja, hví-
líkt land og hvílíkt fólk, nú, eða þá
veðráttan. Það væri svei mér eins
gott að hafa niðurrennslin í götun-
um í lagi,. því að annars yrði að út-
búa alla lúxusbílana með skrúfum og
jeppana sem kafbáta. Hvort að ég
vissi um nokkra atvinnu? Og þarna
loksins tókst mér að skjóta einni
setningu inn í orðaflaum hans: Nei,
því miður, þá vissi ég nú ekki um
neina atvinnu. Hvort hann hefði
reynt að leita til Ráðningarstofu
Reykjavíkurbæjar eða þá Vinnu-
miðlunarskrifstofunnar? Nei, auð-
vitað gæti ég ekki gjört svo mikið
gagn, að benda honum á atvinnu, og
það skyldi ég sjá, að ekki fengju tíu
villtir hestar hann dregið til fleiri
opinberra stofnana í þessum bæ,
hann væri búinn að fá nóg af þeim.
Nú, en kannske að ég gæti þá sagt
honum, hvað kostaði farið austur að
Heklu. Jú, jú. Það kostaði ýmist 65
krónur eða 75 krónur, eftir því hvort
farið væri að nóttu eða degi. Með
þessu móðgaði ég nú þennan vin
minn fyrir alvöru. 65 til 75 krónur.
Nei, þetta væri nú hámarkið. Aleigu
sína, sem nægja yrði honum til þess
að komast aftur vestur í menning-
una. Og hann stikaði stórum út,
hristi höfuðið í ákafa og spýtti stór-
mannlega þegar hann var kominn út
á gangstéttina. —
Já, það má nú segja, við erum
undir smásjá margra og sínum aug-
um lítur hver á silfrið.
Sem betur fer líta ekki allír ferða-
menn okkur sömu augum og þessi
frændi okkar. Mér hlýnar t .d. alltaf
um hjartaræturnar þegar ég minnist
gamla, kaþólska prestsins, sem var
hér á ferð í sumar. Hann ferðaðist
til Norðurlandsins, í hópi nokkurra
íslendinga. Var mér tjáð, af sam-
ferðafólki hans, að fljótlega hefði
þeim öllum verið farið að þykja
vænt um þennan aldraða, elskulega
mann. Alltaf hafi hann verið boðinn
og búinn til að hjálpa eða aðstoða.
Kæmi bíllinn að girðingu, þaut hann,
á undan öllum öðrum, út til þess að