Útvarpstíðindi - 06.10.1947, Blaðsíða 7

ÚTVARPSTÍÐINDI
367
opna hliðið og loka því aftur, þegar
bíllinn var kominn í gegn. í hvívetna
reyndi hann auðsjáanlega að vera
köllun sinni trúr: Að þjóna með-
bræðrum sínum og hjálpa þeim, en
ekki láta þá þjóna sér eða upphefja
sig í þeirra augum. Og einn daginn
hljómaði fyrir eyrum mér, á syngj-
andi latínu: Friður guðs sé með þér.
Og þetta hljómaði á engan hátt hjá-
róma eða afskræmt, því þegar ég leit
upp, þá sá ég að þarna var maður
kominn, sem auðsjáanlega hafði orð-
ið guðs friðar aðnjótandi, og sem ef-
laust átti enga ósk æðri en þá, að
geta miðlað af þeim friði til handa
meðbræðrum sínum. Og brátt hóf
hann að gjöra tilraunir sínar í þá
átt, að lýsa fyrir mér því, sem fyrir
augun hafði borið á ferðalaginu. —
Lýsa hrifningu sinni á landinu og
þjóðinni, þessari norðlægu paradís,
þar sem mér skildist einna helzt að
eintómir englar ættu heima. Og svo
sannarlega skorti hann orð. Hendur
hans og handleggir voru á stöðugri
hreyfingu, eins og títt er með Frökkr
um. Af vörum hans hrutu einstaka
ensk, • hálf afbökuð lýsingarorð, sem
einskonar krydd ofan á hljómþýðar
en sundurlausar, franskar setningar,
en ræða hans endaði eitthvað á þessa
leið: Svo sannarlega er guð almátt-
ugur, að hafa búið þetta dýrðlega
land til, og þar hefur honum, af al-
vizku sinni, þóknazt að velja bústað
þjóð, sem er úrval alls mannkynsins.
Hann varð oft að taka sér málhvíld-
ir, þreifa ofan í vasa sinn eftir klút
og þurrka burtu móðuna af gler-
augunum og döggina af augnahvörm-
unum, sem kom þar fram eins og
vottur þeirrar þakkarskuldar, sem
hann stæði í við hinn alvalda guð
fyrir að hafa gefið honum tækifæri
til þess að líta þetta okkar land, sem
við sjálf leyfum okkur að kalla rign-
ingarbæli eða þaðan af verra, og ekki
síður fyrir það, að hafa átt þess
kost, að kynnast þessari þjóð, þó að
við sjálf séum að rífa hvert annað á
hol og vænum hvert annað um allar
vammir og skammir, sem orð ná yf-
irleitt yfir. Mér hefur oft dottið í
hug, í sambandi við allt það oflof,
sem þessi aldraði, kaþólski prestur
bar á þjóðina okkar, að fróðlegt
hefði það mátt virðast fyrir hann,
að lesa íslenzk dagblöð og athuga þar
t. d. hvað stjórmnáíam. i;n okkar
segja hverir um aðra.. E: ieyfi mér
að efast um það, að nann, að lestri
loknum, hefði verið jafn ákveðinn
þeirrar skoðunar, að sú þjóð væri
guðs útvalda, er svo hatröm væri til
bróðurvíga á ritvelli. Enda mætti
það merkilegt heita, þegar litið er á
ummæli alls þorra þeirra manna, út-
lendra, sem nokkur kynni fá af þjóð-
inni, og sem öll eru yfirleitt á einn
veg, okkur til sæmdar og vegsauka,
ef þessi sama þjóð hefði valið slíkan
tataralýð, sem lýst er í blöðum stjórn
málaflokkanna, til að stjórna mál-
efnum sínum.
„Slíkt rigningarsunjar höfum við
ekki átt við að búa í elztu manna
minnum“, stamaði ég út úr mér, í
bílnum upp Rangárvellina á leiðinni
upp að Heklu, við aldraðan bygging-
armeistara frá London, því að mér
ofbauð satt að segja hvernig regnið
buldi á rúðunum. „Það er þó mikil
guðs blessun samanborið við þurrk-
ana á meginlandinu núna og kuld-
ana hjá okkur á síðastliðnum vetri“,
svaraði hann, með því rólyndi, sem
Bretum einum er eiginlegt. „Ég