Bankablaðið - 01.07.1974, Qupperneq 15

ur urðum við að greiða fyrir þetta á
mánuði, sem var þá há liúsaleiga.
— Hvernig vildu svo launin duga þegar
til búskapar var stofnað?
— Það var alveg ógernmgur fyrir tvo
að draga fram lífið á þessu vesæla kaupi.
Var ég því lengi að reyna að lierða mig
upp í að fara og tala við einhvern yfir-
hoðarann, því í þá tið var engin fastmótuð
launareglugerð.
Loks kom að því að þetta þoldi ekki
frekari hið. Mamiaði ég mig því upp og
gekk á fimd Georgs Olafssonar, banka-
«tjóra, og lét 'hann vita, að ég væri nú
að staðfesta ráð mitt og kæmist þvi ekki
af með þau laim, sem ég nú hefði. Heldur
voru þær daufar imdirtektimar sem ég
fékk og virlist ekki liorfa vænlega um
árangur. Þegar við höfðum rætt þetta
íiokkra stund, kemur þama inn annar
bankastjóri, Magnús Sigurðsson. Verður
hann þess fljótt áskmja livað um er rætt
og tekur undir með Georg. Töldu þeir báð-
ir algjört óráð af ungum mönnum að
hinda sig of fljótt, og fóm að segja mér
allskyns sögur og ævintýri af fjárliags-
vandræðum, sem þeir hefðu, sem tmgir,
lent í úti í Kaupmannahöfn.
Við allt þetta fór að síga verulega í mig,
svo ég lireytti út úr mér, að ég legði lítið
upp úr gömlum ævintýmm þeirra utan frá
Kaupmannaliöfn. Og ef að bankinn væri
ekki þess megnugur að gera svo við starfs-
íólk sitt, að það gæti lifað mannsæmandi
lífi á launimi sínmn, yrði ég að leita mér
annars staðar lífsviðurværis. Og það skul-
uð þið vita, bætti ég við, að ég ætla mér
ekki að geynia það fram á gamals aldur,
að stofna mitt eigið heimili og verður þá
að fara sem fara vill. Að því búnu rauk ég
á d)T og skellti liurðum.
Þóttist ég nú vita, að eftir þetta mundi
ég ekki kemba liærumar í Landsbankan-
um. Eg varð því meira en lítið undrandi,
þegar ég mn næstu mánaðamót fékk 50
króna launahækkun, sem varð til þess að
komumst þolanlega af.
— En snúum okkur nú aS öSru. Varst
þú kominn viS bankann, þegar þeir voru aS
brenna gamla peningaseSla niSri í kjall-
ara, og svo myndarlega trekkti, aS eitthvaS
af seSlunum hálfbrunnum eSa sviSnum
ruku upp um reykháfinn og voru aS
finnast hér og þar um bœinn?
— Jú, líklega hef ég verið kominn í
bankann, í það minnsta lieyrði ég oftlega
á þetta minnst.
— Er þaS rétt, aS á árunum upp lír 1920
hafi komiS fram villa á innlánum bank-
ans, sem ekki tókst aS finna, og aS af
þeim sökum hafi um nokkurt árabil orSiS
aS gera sparisjóSinn upp meS ákveSinni
skekkju?
— Já, þetta er rétt. En skekkja sú,
sem hér er um að ræða, var svo seinna
afskrifuð og reyndist sparisjóðuriim jafn-
an réttur eftir það.
—- Þii tókst mikinn þátt í félagsmálum
í bankanum?
— Ekki get ég nú sagt það. Að vísu kom
ég oftastnær á fundi, en þóttist vera orð-
inn of gamalt til að liafa mig í frammi í
ræðustél. Svo er það eitt sinn á fundi, að
mér heyrist sem nafn mitt sé nefnt af ein-
bverjum ræðumanni. Spyr ég því mann,
tem næst mér sal, hvað þetta muni eiga
að þýða. Segir þá sá hinn sami, að stung-
hafi verið upp á mér sem formanni starfs-
mannafélagsins. Og það er ekki að orð-
lengja það, að i þetta var ég settur og
var í því í tvö ár.
— HvaS viltu nii ráSleggja því unga
fólki, sem um þessar mundir er aS liefja
störf í bönkunum?
BANKABLAÐIÐ — 13