Jazzblaðið - 01.04.1948, Side 9

Negrasveit, sem kölluð var hinir fimm
dndar rhytlimans, Teddy Bunn lék á gít-
arinn, Virgil Scroggins trommaði með smá-
sofli á ferðatösku vafna umbúðapappír,
°S svo voru þrír ukulele-leikarar og var
Leo Watson einn þeirra og söng líka, en
songur hans var mjög ámóta og trombón-
leikurinn hjá Benny Morton. Þessi hópur
lék mjög létta og þó mjög æsandi músík.
Eftir bannið fluttist Onyxinn niður og
yfir götuna í stærri húsakynni, og Andar
Khytmans fluttu með. Það liðu nokkrir
dagar áður en Joe Helbock forstjóri fengi
nfengisveitingaleyfi, og é meðan var stað-
Urinn auðvitað svo að segja tómur. En
þetta var byrjunin að því að gera Vestur-
Eimmtugasta og annað stræti að mið-
punkti swingsins. Þá er einnig skylt að
fteta þess, að um þetta leyti kom „Wingy“
Wanone fram í Jam-klúbbnum, sem var til
húsa í hótelkjallara skammt frá, en það
stóð ekki nema í viku, því að síðan var
staðnum lokað fyrir það, að nágrannarnir
Urðu fyrir ónæði af samkundunni, sem
stundaði gjálífi fram eftir nóttum og hafði
1 frammi allskyns léttúð.
Þarna var dansgólf, og það náði engri
átt að neita sér um að dansa við Mannone,
„Matty“ Matlock, Eddie Miller, Ray Bau-
duc og aðra. í þessari viku voru þeir Bud
Ereeman og Fats Waller tíðir gestir þarna,
°g það var líklega fyrsta góða jazzhljóm-
sveitin, sem vakti mikla athygli í New
York síðan Wolverines héldu hljómleik-
ana í Cinderella 1924. Á þessu stigi máls-
•ns áttu swingáhugamennirnir eftir að
koma fram.
Þeir létu samt ekki standa á sér. Eitt
árið mátti sjá þá vaxa með vikulegum
hópum alviturra skóladrengja og hraustra
og laglegra ungra stúlkna, sem vissu nú
ekki lengur, hvort þau ættu að hlusta á
„Wingy“ Mannone eða „Stuff“ Smith eða
fara á skíðum eða horfa á sólaruppkomu
eða hvort til væri nokkuð annað betra.
Það var líka gaman og góð músík við
Austur-Fimmtugasta og annað stræti. Eg
man eftir Mike Riley, þegar hann lék ein-
leik á rafmagnstrombón af djöfullegum
móði, og fléttaði stíl allra annara inn í
leikinn og æpti svo upp úr þurru eða í
miðju kafi: „Halló, Jói!“ á einhvern kunn-
ingja, sem hann ímyndaði sér að væri aft-
ast í salnum. Og' Benny Goodman hallaði
undir flatt og setti skeifu á munninn, þeg-
ar hann fylgdist með hinum ófyrirsegjan-
legu útúrdúrum hjá Pee Wee Russel með
klarinettið — „skyldi hann nú komast
skammlaust úr þessu?“ Venjulega gerði
hann það. Og Teddy Wilson vísaði á bug
leiðinlegum fylliraft, sem suðaði um það
upp undir tuttugu mínútur að fá lag, sem
Teddy vildi ekki leika, en rafturinn lét
ekki þar við sitja, slangraði upp að svið-
inu og slengdi einum dollara á píanóið.
Wilson sagði rólega, að drykkjurafturinn
hefði haft meiri ánægju af að gefa dalinn
en honum, Wilson, myndi nokkurntíma
hlotnast af að taka við honum og dalur-
inn hvíldi uppi á píanóinu og lagið var
ekki leikið. Eg minnist Joe Marsala leika
fyrir tómu húsi í McKenzie-klúbbnum
þvílíka músík, sem glatt hefði Tesclimaker,
og þá gleymi ég ekki Jonah Jones, trompet-
leikaranum með Stuff Smith, sem gerði
„Trucking“ vinsælt og það hefði ekki átt
að fara út fyrir hans túlkun. Og þarna var
trompetleikarinn Charlie Shavers og lék
Basin Street yndislega og nákvæmlega með
hljómsveitinni litlu hans John Kirby, og
fjórtánmenningarnir hans Count Basic
voru að leika King Porter af þeim krafti,
að fyrirliðinn missti hendurnar af píanó-
inu og hann sat og hlustaði á þá dálítið
tortryggnu brosi, og það minnti mig á
Fletcher Henderson, sem svipað kom fyrir.
Og þarna var Bessie Smith, síðdegis einn
sunnudag, uppi á lofti í herberginu með
Fmvgu dyrnar, og söng blues, án þess að
fara úr loðskinnkápunni. Það var eitthvað
heimskulegt við fólk, sem sat, tvö hundruð
talsins, á garðstólum og ranghvolfdi aug-
unum að Bessie, en það hafði engin áhrif
á hana. Hvernig Negrum tekst að komast
Frh. á bls. 18.
Jaizifaáit 9