Jazzblaðið - 01.04.1948, Blaðsíða 16

TROMPETLEIKARINN
Framhaldssaya eftir Dorothy Baker.

Upphaf sögunnar.
Höfundur segir, aö sagan sé til orðin
fyrir áhrif af tónlist einhvers bezta og
frxgasta jazzleilcara, sem lifað hefur,
bandaríska trompetleikarans Bix Beider-
becke, en sé ]>ó ekki ævisaga lians né nokk-
urs manns. Þessi listamaður féll í valinn
i blóma lífsins, og ýmislegt sem kunnugt
er úr ævi lians, þykir svipa til örlaga sögu-
hetjunnar, og því hafa margir Bix jafn-
an í huga við lestur bókarinnar.
Riklci Marteins hafði eklci mikið af for-
eldrum sínum að segja. Móðir hans dó fá-
um mínútum eftir að hann fæddist og faðir
hans strauk fáum dögum síðar, og skildi
Rikka eftir hjá frænku hans og frænda,
systkinum, sem tólcu hann með sér, þegar
þau fluttu búferlum til Los Angeles, og
þar eyðir Rikki æskuárum sínum frá því
að liann var átta ára. Heimilislíf vissi hann
þó ekki hvað var, hann hafði reyndar fæði
og húsnæði, en varð að sjá um sig að öðru
leyti sjálfur. Hann gelclc í barnaskóla, en
var heldur linur við lærdóminn, gekk ill að
læra allt, sem ekki hafði rím eða rhythma.
Hann skreiddist þó gegnum prófið. Þá
sneri hann sér að því að innrita sig í gagn-
fræðaskóla, en sú skólaganga varð ekki
lengri. Honum varð af tilviljun gengið inn
í kirlcju, þar sem hann freistaðist til að
taka lag á píanóið, og þarmeð var hann
kominn í tæri við köllun sína, tónlistina.
Hljóðfæri átti hann ekkert, en hann liafði
séð í búðargluggum meðfærilegri ódýrari
hljóðfæri en píanó, t. d. blásturshljóðfærin,
og ákveður að leggja sig allan fram til
þess að eignast slíkt verkfæri. En, hvað á
hann? Hvar á að taka peningana? Hvað
getur hann selt? Hvað getur hann veðsett
fyrir gripnum?
Hann átti reyndar um þessar mundir
fernar buxur, allar nokkurnveginn jafn
góðar, sæmiiegar, og þrjú snilldarleg hengi-
tré, en hann gat ekki leyft sér að pant-
setja buxurnar sínar. Frænka hans hafði
haft of mikið fyrir að ná í þær handa hon-
um. Engu fremur gat hann haldið áfram
að snuðra kringum veðlánabúðirnar með
nefið að glugganum. Þeir set.ja mann inn
fyrir slíkt, því að það er flakk. Þuð sem
enn verra var, í þessu tilfelli, það var bæði
flakk og skróp, og fyrir slíkt er maður
dreginn aftur í skólann. Hann þurfti ekki
að láta segja sér neitt um það.
Og þá, allt í einu, datt honum í hug,
að hið snjallasta, sem hann gæti gert, væri
að fá sér vinnu og vinna sér inn nóga pen-
inga til þess að geta dregið sig í hlé heim
í íbúðina hans frænda með heiðarlega borg-
að klarinett eða trompet og halda áfram
tónlistarnáminu. Auðveldast af öllu, væri
að húkka sér einhvers staðar í sálmabók.
Allrasálnakirkja er nú ekki eina kirkjan
í Los Angeles. Það ætti svo sem að vera
hægðarleikur að liúkka sér einhvers staðar
í nótnahefti, ef maður vissi, hvar það væri
að finna.
En hann var ósköp lítill. Fjórtán ára
gamall virtist hann hvorki vera stærri né
sterkari en hann væri tíu ára. Hann hefði
kannski getað komizt í drengjakór — það
hefði iíklegast verið rétta starfið handa
honum — en það var ekki um neina
drengjakóra að ræða. Aftur á móti var
hnefaleikavöllur í þeim hluta borgarinnar,
og hann fór þangað til að bjóðast til að
selja leikskrár og sælgæti á kappleikakvöld-
um. Hann fékk ekki vinnuna. Hann vissi
það áður, en hann bauð sig fram. Hann
hafði haldið sig of mikið innanhúss og
16 $a,Maéiá