Jazzblaðið - 01.05.1948, Qupperneq 17

TROM PETLEIKARI N N
Framhaldasaga eftir Dorothy Baker.
Þessu fleygði áfram. Rikki var farinn
að syngja lögin, sem Smók var alltaf að
ayngja, það er að segja, hann mundi þau,
þegar Smók var farinn. Pyrst flautaði
hann lögin og á meðan rifjaðist upp fyrir
honum textinn, með áherzlum og fram-
burði Smóks, eins og undan grammófón-
nál. Fyrsta mánuðinn, sem hann þekkti
Smók, lærði hann af honum fimmtán lög.
Aðallega voru það blúur, þær voru reynd-
ar ofurlítið ‘ tilgerðarlegri og með meiri
borgarbrag en hinar hreinræktuðu negra-
blúur Suðurríkjanna. Blúurnar, sem Smók,
og siðan Rikki, söng voru — „Memphis
Blues“, „Beale Street Mamma", „Stackolee
Blues“, „Wang Wang Blues", „St. Louis
Blues", sem allar hafa sogarsögur að
geyma, um fátækt, hægan ástardauða, hina
œgilegu ótryggð, þörfina á því að komast
út og eitthvert, þar sem slíkt kemur ekki
fyrir. Sorgarsögur sagðar með slíkum orð-
um fengu ekki meira á Rikka Marteins en
textinn: „Þú færð föt, þú færð kjöt, o. s.
frv.“. Því að það var lagið eitt, sem hélt
Rikka við söngvana, og það sem hélt Smók
við efnið, var sterki ákveðni slátturinn, sem
var sérsvið hans.
Því þar kom loks, að Smók afhjúpaði
hvað liann væri, hann var nefnilega út-
lærður trommari, reyndar enn með leik-
mannsaðstöðu, en það stafaði bara af því,
að hann hafði ekki getað leyst út stéttar-
félagsskírteini sitt, þar sem Gandi var allt-
af að segja honum upp vinnunni og aftur
þegar hann hafði peninga, var fjölskyldan
svo fjárfrek, annars var hann fullfær at-
vinnutrommari. Þá bættist það og ofan á
raunir hans í þeim efnum, að hann hafði
ekki haft bassatrommu síðan litla systir
hans, Bláklukka, datt ofan úr handlaug-
ínni og fór gegnum aðra hliðina á tromm-
unni hans og losaði um hina. Þetta var
skrítið slys, og Smók komst aldrei almenni-
lega að því, hvað kom fyrir. Hann hafði
látið trommuna liggja á hliðinni og var
að setja plástur yfir, þar sem hafði risp-
azt í gegn, þegar hann hélt sig heyra í
einhverjum við dyrnar, svo að hann fór
fram og það var þá frú Jónsson, og hann
var aðeins búinn að bjóða henni inn fyrir,
þegar hann heyrði hið ógurlegasta öskur
innan úr eldhúsinu, þá hljóp hann eins og
byssubrandur til baka og fann Bláklukku
inni í trommunni. Það var svo sem ekkert
hægt að gera. Bláklukka gat ekki sagt frá,
hvað gerzt hafði, því að hún var of lítil
til þess að geta talað þá, og nú þegar hún
var farinn að tala dálítið, virtist hún eklci
muna neitt um þetta.
Síðan þetta kom fyrir, hafði Smók ekki
annað fyrir bassatrommu en gamla stóra
ferðatösku, sem Hinrik bróðir hans hafði
notað einu sinni, þegar hann var að selja
prjónavörur. Það kom sæmilegt hljóð úr
henni, þegar maður hitti hana nákvæm-
lega í miðju, en allt að því ómögulegt að
hemja hlutinn á sama staðnum. Maður
varð að vera á iði eftir því stöðugt, því að
í hvert sinn sem maður barði í það, fór
það úr stað. Og ekki gekk að hafa það
uppi við vegginn, því að þá hljómaði alls
ekki vel í því, eiginlega náðist beztur hljówl-
ur úr því undir berum himni.
Smókur var fyrsta manneskjan, sem
Rikki talaði við, sú fyrsta, sem hann hafði
nokkuð að segja við. Hann þekkti varla
frænku sína og frænda, og á því tímabili,
sem hann stundaði bókasafnsbækurnar,
komst hann af án vina. En hér var Smók-
ur, negri, svo að ekki var um að villast,
með glansandi andlit, með munninn full-
an af hvítum, hvítum tönnum, sem skinu
17