Jazzblaðið - 01.05.1948, Síða 18

eins og vitaljós í hvert sinn sem hann opn-
aði munninn, og með hnöttótta hauskúpu
þakta þéttlyggjandi svörtum lokkum. Hann
var líka afríkskur að eðli, hægur og rólegur.
Hann talaði æ meira og meira við Rikka,
og Rikka hitnaði um hjartaræturnar nú,
þegar hann nú í fyrsta sinn var orðinn
eftirsóttur og tekið tillit til hans, svo að
hann kom til móts með fáeinar persónu-
legar opinberanir — eða einskonar opin-
beranir, um þörf hans fyrir að verða tón-
listarmaður af einhverju tagi. Hann sagði
Smók frá uppistandinu í Allrasálnakirkju
og viðurkenndi, að hann hafi verið að nálg-
ast hátind listarinnar í píanóleiknum, þeg-
ar uppsteiturinn kom. Smók sýndi honum
alla þá samúð, sem hann hafði rétt til að
vænta. Síðan Smók hafði lent í óhappinu
með Bláklukku og bassatrommuna sína,
rann honum til rifja í hvert sinn, sem ein-
hverjum var settur stóllinn fyrir dyrnar
á kjörsviði sínu. Hann gat auðvitað leikið
á litlu trommuna sína og trommað á fata-
töskuna hans Hinriks bróður síns, svo að
hann var ekki eins illa leikinn og Rikki.
Á hinn bóginn hafði Rikki góða og stöð-
uga vinnu, það var ekki alltaf verið að
taka hann til bæna, hann þurfti ekki að
afhenda pabba sínum alla hýruna á hverju
laugardagskvöldi, og fyrr eða síðar mundi
hann hafa næga peninga til að kaupa sér
píanó fyrir. Nei, ekki píanó, sagði Rikki,
heldur einhvers konar horn, eins og kornet
eða eitthvað, sem hægt væri að hafa með
sér stað úr stað, svo maður gæti spilað á
það eftir því sem tími ynnist til.
„Píanó er samt gott“, sagði Smók, og
Rikki, sem legið hafði andvaka á nóttunni
í nálega tvo mánuði hugsandi, hversu gott
hljóðfæri píanóið er, varð fljótur til að
samsinna honum.
„Já“, sagði Smók, „Það er gróflega gam-
an að píanóinu, þegar rétt er á það spilað.
Gott hægt og gott hratt“.
Og meðal annara orða um þetta efni,
píanóið, færði hann í tal við vin sinn Jeffa
Vilhjálms, sem spilar á píanóið í sinni eig-
in hljómsveit í Kattaklúbbnum. Það voru
fimm menn í hljómsveit Jeffa — tenór
saxafónn, trombónn, trompet, trommur og
píanó — allir hreinustu verðlaunagripir
hvar sem var, og þú ættir nú aldeilis og
sér í iagi að heyra í þessum Jeffa Vil-
hjálms, laxmaður. Hann veit, hvað hann
er að gera. Það var hvorki meira né minna
en það, að strákarnir í hljómsveitinni hans
reyndu að fá hann til að leika á píanóið
alla nóttina, eftir að dansinum var lokið.
Ekki alltaf þó. Þeir voru allir góðir og
þeim þótti líka dálítið í það varið að fá
sjálfir lausan tauminn, þegar fór að líða
á nóttina, en alveg eins oft sátu þeir um-
hverfis píanóið og hlustuðu á Jeffa og
gleymdu sér. Og þegar maður þekkir heil-
an hóp af strákum, sem allir eru góðir en
eru manna fúsastir til að leggja hornin
sín til hliðar og hlusta á annan spila á
píanóið alla nóttina, þá getur maður verið
handviss um, að það er ekki hversdagslegur
píanóleikur.
Fjölskylda Jeffa bjó dálítið neðar í göt-
unni en Jórdanfjölskyldan, og það var eins
og sama, á hvaða tíma maður færi fram-
hjá, alltaf gaf að heyra einhvers konar
músik út um framdyrnar hjá Vilhjálms-
fjölskyldunni. Jeffi var fæddur píanóleik-
ari, þetta kom allt af sjálfu sér hjá hon-
um. Hann fékk píanó á brunaútsölu, þegar
hann var tólf ára. Þeir borguðu honum
þrjár og fimmtíu fyrir að drösla því burt,
og hann dröslaði því heim. Þetta var líka
sæmilegt píanó, þegar hann var búinn að
smíða nýja framhlið á það og annan gafl-
inn og fá strálc til þess að gera við verkið
í því. Það var enn til á heimilinu, þú ættir
að sjá það, hreint ekki svo afleitt píanó,
nema hvað nýbúið var að mála það skrýti-
lega blátt. Það var miklu skárra hvítt, eins
og það var áður, en þú veist, hvernig kon-
ur eru, vilja alltaf vera að taka til í hús-
inu, breyta þessu, breyta hinu. Sama sagan
á Jórdanheimilinu, sagði Smók. Hann og
Natan og Búddi voru ekki fyrr búnir að
hagræða í herberginu sínu og farnir að
kunna við sig þar en húsfreyjan móðir
þeirra tók þá ákvörðun, að eiginlega væri
nú herbergið betra handa Maríu og Jósa-
fínu og Bláklukku, eða öfugt, og þeir urðu
18