Útvarpstíðindi - 17.05.1948, Blaðsíða 11

£tt V ARPSTÍÐINDI
203
ur ekki samrýmzt. Hvorugt þeirra
getur slakað fyrir hinu, og afleið-
ingin verður kali og biturleiki. Til-
finningar þeirra sljófgast.
Það er bókstaflega eins og þeim sé
fróun í því að skaprauna hvort öðru
sem mest. Það er engu líkara en ein-
hver púki sitji í leyni og hvísli að
þeim illum orðum, keppist við að sá
illgresi í hugi þeirra, og bendi þeim
aðeins á gallana og veikleikann í fari
þeirra.
Jafnan iðrast Maxime þó sárlega
á eftir, þegar þau hjónin hafa deilt,
en hann veit, hversu erfitt hann á
með að stjórna skapi sínu. 1 reiði.
sinni segir hann margt, sem hann
hefði heldur kosið að láta ósagt. En
hversu mikið sem hann hugsar um
þetta, er hann furðu fljótur að
gleyma hinum góðu áformum sínum,
og við fyrsta tækifæri eru þau byrj-
,uð að kýta á ný, án þess hann viti
hvaða ástæða liggur því að baki.
Eveline finnur líka til þessa veik-
leika þeirra, og henni er mikil raun
að því. Hún veit það með sjálfri sér,
að hún er óhæfilega nuddsöm og
þverlynd, en hún getur ekki unnið
bug á þessum leiða lesti; þessu ó-
breytanlega eðli. Þannig eru þau
bæði samsek, og eiga bæði sinn bróð-
urpart í því, að varpa skugga á sam-
h'fið og gera hvoi't öðru leiðindi.
I dag finnst Maxime sem hjóna-
bandið sé sér fjötur um fót, og hvíli
á sér sem mara. Honum finnst það
næstum óbærilegt. Hann svipast um
og horfir til húsmunanna inni, sem
daglega eru vitni að ósamkomulagi
hjónanna. Hann virðir húsgögnin
fyrir sér, má.lverkin á veggjunum og
aðra smáhluti í íbúðinni; — allt
þetta finnst honum nú viðurstyggi-
legt. Hann horfir á yfirhöfn sína og
skóna sína, og hann hatast við þetta
allt saman, án þess að hann geti gert
sér grein fyrir, hvers vegna. Með
hatri hugsar hann einnig til konu
sinnar, þessarar fölu.ljóshærðu konu,
sem hann ætíð hafði fyrir augunum.
Nú fann hann ekki lengur til neins
samvizkubits, 'eins og venjulega, eftir
að slegizt hafði í kekki milli þeirra,
heldur var það hatrið, sem ólgaði í
honum. Maxime sá að vísu, að þau
áttu hér bæði sök, fóru bæði rangt
að, og höfðu eitrað líf sitt. Hann
hugsaði með sér, að þótt þau reyndu
að taka upp nýtt líf, þá myndi það
aldrei heppnast, að breyta um úr því
sem komið var. Sambúð þeirra gat
varla orðið öðruvísi en hún var nú.
Maxime tók hatt sinn og gekk út.
Þegar hann kom aftur heim um
kvöldið var klukkan orðin sjö. Af
gömlum vana hallaði hann sér heim-
undir fyrir kvöldmatinn, án þess að
hann hefði nokkra löngun til þess að
koma heim. Hvorki störf dagsins eða
gönguferðin milli heimilis og vinnu-
staðarins höfðu létt skap hans, og-
við tilhugsunina um, að þurfa nú enn
á ný að hitta Eveline, sauð gremjan
upp í honum. Inni í herbergi sínu
ætlaði hann að bíða, þar til kallað
væri á hann til kvöldverðar. Hann
beið í hálfa klukkustund, án þess að
kallað væri. Það leið heil klukku-
stund, og enn var ekki kallað til
hans.
Hann hringdi, og þjónustustúlkan
kom inn til hans.
„Hvernig víkur þessu við, á maðutf
ekkert að fá að borða í kvöld?“
spurði hann.
„Frúin er ekki ennþá komin heim“.