Útvarpstíðindi - 17.05.1948, Blaðsíða 12

204
ÚTV ARPSTfiDINDI
„Er hún ekki komin heim, og
klukkan orðin átta!“
Maxime yppti öxlum og hugsaði
með sér, að þetta væri þó verst fyr-
ir hana sjálfa. Síðan gaf hann skip-
un um að bera á borð fyrir sig einan.
Klukkan varð hálf níu. Þá kallaði
Maxime á stúlkuna.
„Vitið þér hvar konan mín er?“
spurði hann.
„Nei, en frúin fór út klukkan 5, án
þess að geta um, hvert hún ætlaði“.
„Þökk fyrir, það er gott“, svaraði
hann.
Hann reyndi að halda áfram við
máltíðina, en það var einhver óró \
taugum hans, svo að hann tapaði
allri matarlyst.
Klukkan sló níu.
Hvernig gat þessu vikið við? —
Maxime tók nokkra ávexti á disk-
inn, en borðaði þá ekki.
Nei, hann átti ómögulegt með að
koma nokkrum hlut niður.
En hvað borðið leit eitthvað ömur-
lega og tómlega út . . . engin blóm
prýddu það, og borðbúnaðurinn hafði
meira að segja annarlegan svip í
augum hans.
Maxime stóð á fætur og gekk inn
í setustofuna, og kveikti þar ljós. —
Kvöldjakkinn og inniskórnir hans
voru ekki á sínum venjulega stað, og
mjúki púðinn hafði ekki ennþá verið
settur í setustólinn hans. Og það
voru engir vindlar á reykborðinu.
Nú sá hann heldur ekki fyrir sér
Ijóslokkaða höfuðið í stólnum úti í
horninu móti stól hans . . . ljósa höf-
uðið hennar . . .
Maxime fann næstum því til lík-
amlegrar þjáningar, vegna þessa ein-
manaleika og tómleika.
Nú sló klukkan hálf tíu.
Hann brann allur af óró, og æddi
fram og aftur um gólfið, eins og
fangi í klefa sínum.
Hvar gat hún verið? Hvert hafði
hún farið? Hvar gat hann fundið
hana? Hvað gat hann gert? Eveline,
Eveline .. . Hvar var hún?
Fyrir nokkrum klukkustundum,
hafði hann formælt henni og fundizt
hjónabandið þungur kross. En nú í
þessari angistarfullu einveru fann
hann til saknaðar, fann átakanlega
til smæðar sinnar. Það var einhver
klökkvi í sál hans — og nú skyldi
hann þýðingu þess og afleiðingu, er
vonzka mannanna hverra til annarra
getur haft.
Hugsa sér .... hugsa sér, ef hún
væri dáin. Hræðileg tilhugsun!
Dyrabjöllunni var nú skyndilega
hringt, og Maxime flýtti sér til dyra.
Á tröppunum stóðu nokkrir menn
með sjúkrakörfu . ..
Var hún dáin!
Nei, svo hörð og hefnigjörn myndu
forlögin ekki vera honum, að refsa
honum svo þunglega.
Eveline var til allrar guðsblessun-
ar ekki dáin. En hún hafði orðið
fyrir slysi.
„Þetta er, sem betur fer ekki mjög
alvarlegt“, mælti lögregluþjónninn,
einn af þeim, sem bar konuna. „Þeg-
ar frúin gekk yfir brautarteinana,
festist skóhæll hennar í teinunum, og
af því að hún var ekki nógu fljót að
losa hann, áður en lestin kom, féll
hún út fyrir brautina. Við tókum
hana strax og fluttum hana á slysa-
varðstofu, og nú hefur verið búið
um sár hennar .. .“
Maxime þakkaði mönnunum fyrir
aðstoð þeirra og greiddi þeim rífleg