Útvarpstíðindi - 17.05.1948, Blaðsíða 13

ÚTVARPSTÍÐINDI
205
ómakslaun. Síðan tók hann konu
sína í fangið og bar hana inn í svefn-
herbergi.
Konan lá um stund hreyfingarlaus
líkt og hún væri meðvitundarlaus, og
Maxime sat hjá henni og hélt í hönd
hennar. Hann var ennþá ekki búinn
að ná sér eftir þá hræðilegu hug-
raun, sem hann hafði orðið fyrir.
Bæði Maxime og Eveline voru með
tárin í augunum, og það var eins og
undursamleg ró og friður fyllti
hjörtu þeirra á þessari stund, er þau
horfðu í þögn hvort í annars augu.
Loks rauf Eveline þögnina:
,,Ó, Maxime, ef þú vissir allt um
það, hvernig þetta atvikaðist. Eftir
hádegið í morgun fylltist ég svo
miklu hatri, og ég fór út. Ég gekk
bara eitthvað . .. án þess ég gerði
mér grein fyrir, hveid ferðinni var
heitið.
Meðan ég þannig ráfaði um, ráð-
laus og ringluð, ryfjaði ég orð þín
upp með sjálfri mér, og jók enn nieir
á reiði mína með því. Mér fannst ég
hata þig óendanlega, og að hjóna-
band okkar væri hreinasta kvalræði,
og allt umhverfið óbærilegt ... En
hvað maður getur annars verið van-
þakklátur, Maxime! .. . Ef að mað-
ur verður reiður og hugsar ljótt í
hálftíma, getur maður gleymt
margra ára hamingju og sólbjörtum
dögum í bræðinni.
Ég gekk lengi eitthvað út í blá-
inn, án þess að vita hvert, og svo
hlýt ég að hafa dottið. Ég vissi ekk-
ert, fyrr en ég vaknaði til meðvit-
undar á slysavarðstofunni. Og þeg-
ar ég sá blóðið, sem streymdi úr sári
á enni mínu, hélt ég bókstaflega, að
mér myndi blæða út, og að ég væri
að deyja.
Þá fór ég að hugsa um heimilið
okkar, heimilið, sem ég hafði yfir-
gefið í reiði, og ég varð svo kvíða-
full um, að ef til vill mundi ég aldrei
framar sjá það, og aldrei framar sjá
þig. Og því bað ég um, að mér yrði
ekið heim strax“.
„Getur þú fyrirgefið mér allt, elsk-
an mín“, stamaði Maxime grátandi.
,,Ég viðurkenni að hafa verið þér
vondur og alltof stygglyndur við
þig ... Þessar hræðilegu löngu
stundir í kvöld, sem ég hafði beðið
þín og þráð þig, hafa áreiðanlega
upprætt það óréttlæti og misskilning,
sem ég hef borið í brjósti .. . Þú
getur ekki hugsað þér, hve ég er bú-
inn að taka út miklar sálarkvalir,
hérna heima, út af því að vita ekk-
ert um það, hvar þú værir niður-
komin. Ég vissi, að enginn gat hjálp-
að mér til þess að finna þig.
Nú fyrst hef ég fundið það til,
fullnustu, hversu heitt ég unni þér,
og nú veit ég, að við höfum ekki
skilið hjónabandið rétt, og ekki kunn-
að að meta hvort annað. Við höfum
hagað okkur eins og hálfgerðir kján-
Sá kali, sem lengi hafði ríkt í
hjörtum þeirra, eyddist, og þau
fundu það bæði, að óhamingja þeirra
myndi vera á enda. Nú mundu þau
framvegis skilja hvert annað betur
en fyrr.
Þau höfðu aldrei verið jafn við-
kvæm og mild, aldrei grátið saman,
en tárin þýddu burtu biturleikann og
kalann úr sál þeirra beggja.