Kristilegt stúdentablað - 01.12.1955, Blaðsíða 11

og var viðkvæmni hans þá misboðið. Leitaði hann
sér þá hugarléttis í ótæmandi ritstarfi.
Á einum stað segir hann svo: „Það skiptir
minnstu, þó að menn misskilji mig. Ég verð að
berjast fyrir hinu sanna og rétta, með hjálp Guðs
skal ég heyja baráttuna. Það er sem Guð segi við
mig: Vinur minn. Vertu rólegur og öruggur þar
sem þú ert. Þar átt þú að vera. Þó að þú sért aleinn
í húðkeipi þínum, átt þú að vera þar, því að ég er
þar með þér. Þar sem ég er með þér, þó að það
væri í hnotskurn, þá er það þó skip sjóliðsforingj-
ans. En vei þér, ef þú gerist óþolinmóður og svo
hygginn á heimsins vísu, að þú teljir þér trú um,
að það væri betra, að þú fengir þér stærra skip
og um leið skipshöfn þér til hjálpar, því að á sama
augnabliki fer ég af skipsfjöl.“
Þegar Kierkegaard var orðinn eignalaus, hvarfl-
aði það að honum að sækja um embætti.
En síðustu kröftunum skyldi til annars varið.
Hófst nú sú barátta, er varð að kirkjustríði.
Mynster Sjálandsbiskup andaðist í ársbyrjun
1854. Martensen, hinn lærði guðfræðingur, minnt-
ist hins látna biskups og kallaði hann sannleiks-
vitnið. Varð Martensen eftirmaður Mynsters á
biskupsstóli.
Nú gekk Kierkegaard fram á ritvöllinn og sagði:
„Lesum Nýja-testamentið og sjáum, hve langt
kirkjan, sem opinber stofnun þjóðfélagsins, er
komin burtu frá kröfum Nýja-testamentisins.“
Hann spyr: „Er ég kristinn? En hve ég er langt
frá hugsjón trúarinnar." Hann spyr: „Hverjir eru
kristnir? Þó að mig vanti mikið af krafti trúar-
innar, þá vil ég benda öðrum á hinar háleitu kröf-
ur.“ Gaf hann út flugrit, er nefndust „Augnablik-
in“, og er hann þar harður og óvæginn mjög.
Kandidatinn á að prédika út frá orðunum: Leitið
fyrst Guðs ríkis.
En að hverju er fyrst leitað? Fyrst verður Frið-
rik að giftast Júlíönu, og svo verða þau að fá
prestakall og prestssetur. En í hvaða röð kemur
Guðs ríki?
Leiðtogar kirkjnnnar skrifa prestunum bréf og
segja: „Biðjið fyrir oss, eins og vér ávallt biðjum
fyrir yður.“ Hvílíkur munur, þegar einhver í neyð
sinni grípur í hönd mína og segir: „Biðjið fyrir
mér, bið fyrir mér nú þegar“.“
„1 hinni fögru dómkirkju talar hinn merki yfir-
hirðprédikari og hefur fyrir texta, er hann talar
til hins skrautbúna safnaðar: „Guð hefur útvalið
hið lítilmótlega í heiminum“ — og engum stekkur
bros.“
Síðustu mánuðir ævi hans voru baráttudagar og
stríðinu lauk 11. nóv. 1855.
Þunglyndið fylgdi honum ævi alla. En þessi er
játning hans: „1 þunglyndinu er ég sæll með Guði,
eins og barn hjá föður.“ Menn hlutu að veita eftir-
tekt leiftrandi orðum hins fluggáfaða manns. Orð
hans hittu í mark, því að hugur hans var ávallt
næmur fyrir hinu broslega í fari mannanna. Hann
horfði á mennina með angurblíðu brosi.
Hlustum á hann, er hann segir: „Leikhúsið var
fullskipað fólki. Milli þátta kom trúðurinn inn á
sviðið og hrópaði: „Það er kviknað í tjöldunum."
Þetta þótti góð fyndni og menn klöppuðu ákaft.
Aftur kom trúðurinn og æpti hárri röddu: „Eld-
urinn læsir sig um húsið.“ Þá var enn meira
klappað."
Kierkegaard bætir við: „Líklega ferst heimurinn
þannig, að menn líta á það sem fyndni, um leið og
þeir farast.“
Hann talar um þá, sem geta gefið mönnunum
ráð í sannleiksleit þeirra. En hvaða svar fá menn-
irnir? Eg gekk fram hjá fornsalabúð og sá þar í
glugganum spjald, sem á var letrað: „Hér keflist
þvotturinn.“ „Þetta er ágætt,“ hugsaði ég. Fór ég
heim, sótti þvottinn, rogaðist með hann niður í
kjallarann og bað þá, sem þar voru að kefla hann.
Þeir hlógu að mér. Benti ég þeim þá á spjaldið.
Þeir svöruðu: „Spjaldið er til sölu handa þeim,
sem ætla að kefla þvottinn.” Menn sjá áletrun á
spjaldinu: „Sannleikur." Menn koma og vilja fá
sannleikann. En sannleikann er ekki hægt að fá.
Það er aðeins spjaldið, sem er til sölu.“
Kierkegaard er staddur hjá guðunum á Olympos-
fjalli. Þeir segja, að hann skuli bera fram eina
ósk, hún skuli honum veitt, og því skuli hann hugsa
sig vel um. Hann hugsaði sitt mál, hneigði sig
djúpt og sagði: „Hæstvirtu guðir. Eg ber fram þá
ósk, að hláturinn megi ávallt vera mín megin.“ Sú
ósk var honum veitt.
Kierkegaard var maður hinna djúpu hugsana,
fullreyndur í skóla lífsins. Penninn var hið beitta
vopn hans. Miklar kröfur gerði hann til annarra
og þá einnig til sjálfs sín. En frammi fyrir Guði
var hann auðmjúkur, ávallt hið hlustandi barn,
sem heyrði hinn óumbreytilega tala.
öldurótið lægði. Deyjandi maður horfði fram á
veg allrar veraldar. Sáttur við Guð og menn bað
hann þess, að hann mætti leysast héðan í friði, og
ákvað, að á legsteini hans skyldi vera vers úr sálmi
Brorsons, þar sem talað er á þessa leið:
Framh. á bls. 20.
KRISTILEGT STÚDENTABLAÐ
II