Stundin - 01.01.1941, Blaðsíða 16

16
STUNDIN
Skáldið
■p G man ekki lengur nákvæmliega ætt-
arnafn piessa manns, sem var skáld af
guðs náð, en mig minnir að hann héti Oft-
sinnikoff, skírnamafnið og föðurnafjnið var
aðeins Iwan Filippovitsch. Hann kom til
mín þrfsvar í jv'iku, og þegar á leið, daglega.
Með hvíslandi rödd las hann mér alþýðleg
kvæðin sín og bað miig vegna sambanda
minna, að koma þieim út í einhverju tíma-
riti ieða einhverju dagblaði, ef hægt væri.
— „Mér ®r alveg nóg, að þeir prenti aðeins
eitthvað af þeim“ var I. P. vanur að segjta,
„mig langar svo til að sjá, hvernig þau líta
út á prenti". Oft settist I. P. á rúmstokkinn
hjá mér og sagði andvarpandi: „Frá því
ég var bam, hief ég svo að siegja hneigzt til
skáldskapar, háttvirti félagi. Síðan ég var
barn, hief ég skynjað fegurðina, náttúruna.
Önnur börn flissuðu og hlógu, veiddu síli
og létu steina flytja kerlingar, en ég tók
eftir kálfi eða þokuhnoðra og skynjaði nátt-
úru þeirra. „Alveg sérstaklega skildi ég
fegurðina í kringum mig, já, ég skldi þoku-
hnoðrann, létta vindblæinn, kálfinn, allt þetta
skildi ég og skynjaði, háttvirti félagi". En
þrátt fyrir þennan skilning á kálfunum og
þokuhnoðranum, voru kvæði I. P. nauða
ómierkileg, já, það var tæplega hægt að
hugsa sér þau léliegri, það eina, sem gerði
þau aðgengileg, var, að þar vantaði algjör-
lega rímið. „Ég skrifa ekki vísur með rími“,
viðurkenndi I. P., „því að með ríminu lend-
5r lall.t í öngþweiti, auk þess er maður leng-
ur að skrifa það, og ritlaunin eru þau sömu,
hundléleg, hvort sem er með rítni eða án
ríms“, Fyrst í stað fór ég samvizkusamlega
til ritstjórnarinnar og bauð vísur hans, en
síðan hætti ég því, þar siem það var árang-
urslaust.
I. P. kom venjulega snemma á morgnana
til mín, siettisí á rúmið: „Taka þeir þau
ekki?“ „Nei, þeir taka þau ekki, I. P.“
„Nú, hvað siegja þeir þá? Ef til vill efást
þieir um ætterni mitt, en ef svo er, geta þeir
verið alveg rólegir, ég er hreinn bóndi. Pér get-
ið líka sagt ritstjóranum: Hann kenrur beina
leið af akrinum, ef svo mætti siegja. Hann er
fullkomlega bóndi, og faðir hans og afi
og langfieðgar allir voru bændur í b'lóð og
merg. Og Ostvinikoffarnir hafa ævinlega
gifzt bændakonum. Oft hlógu nágrannarnir
mieira að segja að því og spurðu: Hvers-
viegna giftist þið aðeins bændakonum? Reyn-
ið þið þó að krækja ykkur í |einhwerjar aðr-
ar. Niei, sögðum við, því að við vitium hvað
við gerum. Það veit guð, háttvirti félagi,
svona var það. Þeir þurfa ekki að efast um
það“.
„En um það ier alls ekki að ræða, I. P.
þeir vilja'a.Ijj ekki kvæðin ,siegja að þau
séu alts ekki tímabær".
„Sitt ier nú hvað, sagði I. P. með undrun
og skielfingu, kvæðin mín eiga ekki að vera
tímabær, þieir hafa senniliega étið yfir sig.
Hviernig stendur á því að kvæðin eru ekki
tímabær, þar siern ég hef þó skynjað nátt-
úruna, síðan ég var barn og skil þokuhmoðr-
ann og kálfinn? Hwersvegna taka þeir ekki
kvæðin niín, háttvirti félagi? Þeir geta þó
að minnsta kosti sagt það. Það er ekki
lieyfilegt að móðga heiðarlegan mann að
ástæðulausu. Ef þeir prentuðu aðieins eina
einustu vísiu“.
Ég stóðst árás skáldsins í 2 mánuðu, í
2 mánuði barðist ég veikur og taugaveikl-
aður maðurinn, gegn áhlaupum I. P. vegna
virðingar fyrir ættierni hans. En eftir 2 jnán-
uði tók ég að gugna. Og að lokum, þegar
I. P. kom með stórt kvæði til min, fjand-
inn má vita, hvort það var ekki hetjukvæði,
gafst ég alweg upp“.
„Jæja“, sagði ég „eruð þér þá ennþá með
kvæði?“
„Já, ég tók með mér kvæðiskorn“, svaraði
I. P. góðlátlega. I þetta skipti er það meira
að siegja .mjög voldugt kvæði, ég var 2
daga að skrifa það, það hreif miig með sér,
mér var ómöguliegt að hætta“.
„Hwersvegna?“ spurði ég.
„Ja, það veit ég eiginlega ekki, háttvirtii
féiagi, hinn skapandi máttur kemur yfir þig>
þú skrifar og skrifar eins og einhwer sljórni
hendi þinni, þetta er innblásturinn“.
„Innblásturinn?" sagði ég. „Að skrifa
kvæði. Maður verður að vinjia, og það er
allt og sumt, það ætti að láta þig höggva
grjót í stieikjandi sólarhita“. Og'Iwan Petro'
vitsch varö hiininlifandi. „Já, gerið þér það
sagði hann, ef það er aðeins hægt, já, gerið
þér það, ég bið yður og særi, félagi . • • •
ég ier búinn að fá nóg af þesísiu. . I tvö
ár hef ég verið vinnulaus". „Hvað segið
þér maður?“ spurði ég undrandi, „og skáld
skapurinn?"
„Hvern fjandann varðar mann um skáld-