Stundin - 01.01.1941, Blaðsíða 20

20
STUND IN
um og huigsaði sínar hug-sanir, en [rær
snerust ekki urn hið liðna. Dálítið um augna-
blikið og svo það sem koma átti. Hún var
hálf [rneytt og bölvaði verksmiðjunni í huig-
anum. Það var til nokkurs ,að ivera að
[rræla og púla [retta alla daga, og varfa
nokkur timí' til að skemmta sér.
Þarna vann hún dyggiiiejga alla vdrka daga
vikunnar, svaf oftast hinar sex nætur, en
sjöundu náttina skemmti hún sér næs'.u'm
undantekningarlaust og sjöunda daginn
hvíldi hún sig oftast. Það boðorðið hélt hún,
að minnsta kosti, hvað sem hinum leið. Og
í kvöld var nú bara föstudagskvöld, en
hún æætlaði að taka út fyrirfram dálítið af
skemmtun helgarinnar, því pað var búið
að bjóða hienni á kaffihús, og hvað sem
pví kynni að fylgja. Glaumur vog gieði,
dans, reykjarsvæla, gosdrykkir og ef t:il vill
teitthvað út í pað var hennar daglegja
draumaland. En svo átti hún önnur drauuma-
lönd, kvikmyndanna. En pau voru svo ó-
endanlega fjarlæg og ósenniieg, en samt
áttu einhverjiir heima par. En hvað var hún
að hugsa, að vera ekki farin að hafa fata!-
skipti, hún var enn í nankinsbuxudnum og
pieysunni. Hún ratt sér framúr, teygði úr
sér, hristi hárlubbann og tók að afklæðast.
Er pví var lokið, með tilheyrandi púðri og
málningu, stóð hún augnablik og virti fyr-
ir sér hierbergið, með ólundarsvip. Það voru
ósköp fábrotnir innanstokksmunir. Langbekk-
urinn. lítið valt borð, prír stólar, kommóöa
mieð nokkrum myndum á og svo bókasafninu
sem var biblía snjáð og fornfáleg, nokkrar
Ijóðabækur, slitur af vikuriti og nokkur
kvikmyndablöð á dönsku. Á einum veggn-
um hékk ísaumað með kiunnalegum stöf-
um — sælir eru fátækir — og á veggnum
andspænis jnnrömmuð stór mynd af Jóm
Sigurðssyni.
Hún opnaði eina kommóöuskúffuna iog
tók par upp rnynd, siem var vandlega um-
vafin pappír, tók varliega utan af henni og
starði á hanna hugfangiín, dg í pví kom móð-
irin inn. — Hvaða mynd ertu með, Gunna
mín? spurði hún forvitnisliega. — Þar eir
Clark Gablie svaraði Gunna með annarlegum
framburði. — Kla, — móðirin neyndi að hafa
eftir h.ið ókunna nafn, en gafst upp. Það
var víst eitthvvað útlent. — Já, leikarinn,
sagði dóttirin til Járéttingar. Já einmitt,
anzaði móðirin, en var pó jafnnær.
Það er synd að purfa að láta hana liggja
ofan í kommóðuskúffu allan tímann. Mig
vantar ramma um hana, siegir dóttirin. —
Já, anzar móðirin vandræðalega. — Þaðeru
Þvíst engin ráð með pað í svipinn. — En
ramminn af Jóni Sigurðssyni?, spyr dótt-
irin áfjáð.
Hvað ertu að segja, barn? Og hvað ætt-
um við svosiem að gera við myndinia af hon-
um? Við pabbi pinn sálugi, siem fengum
hana á brúðkaupsdaginn, og höfðum hania
hangandi á veggnum allan okkar hjúskap.
Móðirin er alveg höggdofa.
Já, en gæturn við ekki látið liana standa
á kommóðunni? spyr dóttirin. - Myndina
af honum Jóni Sigurðssyni, rammalausa, á
konnnóðunni. Nei, svoleiðis fer é,g ekki með
hann Jón Sigurðsson, — segir ntóðirin með
pykkju .
Já, en hversvegna eigum við að vera að
burðast með mynd af honum, innrammaða
uppi á vegg? Hvað gerði hann eiginlega?
Hvað var hann?
Guð fyrirgefi pér að tala svona, barn!
Veiztu ekki hvað hann Jón Sigurösison var?
Sórni íslands, sverð og skjöldur. Hefurðu
aldrei heyrt [retta, barn? Hann var sjálfstæð-
ishietja okkar, — segir móðirin öðamála.
Já, ég hief eitthvað lesið um pað í p'öð-
unum, en pví ættunr við að hafa hann hang-
andi uppi á vegg? segir dóttirin prákelnis-
liega.
Því? — móðirina vantar orð til að út-
skýra. — Hann barðist fyrir sjálfstæði okk-
ar. — Og ])ar mieð var jiaunar talin öll henn-
ar vizka um Jón Sigurðsson. En fyrir henni
var myndin tákn um pjóð ,sem vildi vera
sjálfstæð, tákn alls pess, sem íslienzkt var.
Já, en ég held að hann geti staðið á
kommóðunni. Heldurðu að sé ekki eitthvað
ímieira punt í pessari, segir dóttirin og hamp-
ar myndinni af Clark Gable fram)m í móð-
urina. Og svo biðjandi. — Þú lofar mér nú
að taka rammann miamma?
Móðirin horfir snöggt á dóttur sína. —
Þú verður víst að hafa pað eins og pú v.ilt.
Og síðan gengur hún punglega fram í
eldhús.
Dóttirin tekur |)egar til óspilltra málanna
og að skammri stund liðinni hefur - hún
skipt um mynd. Og hún stiendur hugfangiin
og horfir á uppáhaldsleikara sinn. Og af
veggnum, paðan sem Jón Sigurðsson hafði
horft mildum, alvöruprungnum augum yfir
litla heimilið, brosir nú Clark Gab'le tvíræðu
brosi til hennar. Og pannig brosti hann líka
til hiennar í draumunuum pegar pau voru