Árbók Tannlæknafélags Íslands - 01.01.1942, Síða 17

15
Að visu er l>ess að gæta, að fyrirlesturinn er i'lutt-
ur, áður en kunnar voru ráðagerðir þær, er að fram-
an greinir, um tilhögun kennslunnar, sem tannlækna-
félagið virðist ekkert hafa við að athuga í höfuð-
atriðum og fyrirlesarinn sennilega ekki heldur. En
hvað sem þvi líður, þarf ekki að kvíða því, að sér-
slökum erfiðleikum verði bundið að koma tannlækna-
skipuninni í landinu smátt og smátt i viðunandi horf,
jafnóðum og vel menntum tannlæknum fjölgar og al-
menningi læist að gera þær sjálfsögðu menningar-
kröfur, að ganga með heilar eða vel viðgerðar tenn-
ur og ósjúka munna.
FYLGISKJAL I.
Álitsgerð um tannlæknakennslu á ísiandi
etfir Jón Sigtryggsson, lækni og tannlækni í Reykjavik.
Ég hefi eftir beiðni landlæknis og í samráði við
hann lcitað eftir því, hvernig bezt myndi fyrir komið
kennslu tannlækna hér á landi, þannig að þeim yrði
séð fyrir staðgóðri inenntun, án þess að mjög mikill
kostnaður þyrfti að verða því samfara.
Það hefir orðið niðurstaðan, að heppilegast mundi,
að kennsla yrði sameiginleg lækna- og tannlæknanem-
um fyrsta 4Vi árið, eða þangað til miðhlutapról'i yrði
lokið. Siðan tæki við sérnám i tannlækningum. Er
fyrirhugað að haga því sérnámi sem mest eftir þvi,
er tíðkast á Norðurlöndum, bæði hvað snertir kennslu-
greinar, svo og timafjölda þann, sem hverri grein
er ætlaður. Telst svo til, að með tveggja ára sérnámi
að loknu miðhlutaprófi i almennri læknisfræði yrði
islenzkum tannlæknum séð fyrir haldgóðri tannlækna-
menntun.
Nokkuð mun að vísu skorta á, að hér verði fyrst
i stað völ sérmenntaðra og æfðra kennara i þessum
fræðum, en nemendur þeir, sem á þennan hátt legðu
fyrir sig sérnám þetta, mundu þroskaðri en almennt
gerisl á Norðurlöndum um þá, sem liefja tannlækna-
nám, og ættu þvi betur að geta hagnýtt sér kennsluna.
Má telja vafalaust, að með þessu móti sé unnt að
koma upp vel menntuðum íslenzkum tannlæknum. Of-