Morgunblaðið - 03.01.2009, Síða 4

4|Morgunblaðið
Eftir Svanhvíti Ljósbjörgu
svanhvit@mbl.is
Bryndís Baldursdóttiríþróttamaður er nýkominfrá Ástralíu þar sem húnog maður hennar, Ásgeir
Elíasson, kepptu í Ironman-keppni.
Ironman er þríþraut þar sem er
keppt í 3.800 metra sundi, 180 kíló-
metra hjólreiðum og maraþoni sem
er 42,2 kílómetrar, hverju á fætur
öðru. Bryndís segir það vera misjafnt
hve lengi hún sé að jafna sig eftir erf-
iða keppni. „Það fer svolítið eftir því í
hvernig formi maður er en oft áttar
maður sig ekki á forminu fyrr en eftir
keppnina. Eftir erfiða keppni finnst
mér stundum sem ég sé búin að taka
allt úr mér en svo vakna ég næsta
dag og á helling af orku eftir,“ segir
Bryndís og viðurkennir að henni hafi
ekki gengið eins vel í Ironman í ár og
hún var að vonast eftir en þetta er
annað árið í röð sem hún tekur þátt í
keppninni. „Að mörgu leyti var þessi
keppni miklu erfiðari en keppnin á
síðasta ári. Það hefur kannski verið
vegna þess að ég reyndi að fara hrað-
ar. Ég stóð mig samt prýðilega, ég á
Íslandsmet í þríþrautinni því ég er sú
eina sem hefur farið í keppnina og
mér tókst að bæta mig síðan í fyrra.
Samtals var ég rúmlega fjórtán tíma
að klára keppnina núna eða 14.00.33.“
Var þung og slöpp
Bryndís segist í raun ekki vita af
hverju hún ákvað upphaflega að fara í
Ironman. „Ég held að ég hafi ákveðið
þetta þegar ég sá í fyrsta sinn fjallað
um keppnina en það var árið 2005. Ég
man að ég hugsaði með mér að það
hlyti að vera æðislegt að vera svona
manneskja sem lætur sér detta í hug
að hún geti þetta. Áður en ég vissi af
var ég markvisst farin að stefna á
það að verða sú manneskja. Ég var
samt ekki í góðu formi þegar ég byrj-
aði að hlaupa. Fyrsti hlaupa-túrinn
minn var 11. febrúar árið 2000 en þá
fór ég út að skokka og ætlaði að ná
upp einhverju þreki. Ég komst 200
metra áður en ég sprakk. Ég var í
það lélegu formi að þegar ég settist á
gólfið þurfti ég hjálp við að standa
upp aftur. Ég var alltof þung og rosa-
lega slöpp,“ segir Bryndís og við-
urkennir að það sé gaman að hafa
umturnað lífi sínu svona. „Ég veit
það kannski betur en þeir sem hafa
alltaf verið í góðu formi hvað ég
græði. Ég kann að meta þetta á
hverjum einasta degi en fyrst þegar
fólk fór að kalla mig íþróttamann
fannst mér eins og það væri alltaf
verið að tala við einhvern fyrir aftan
mig.“
Yfirþyrmandi tilfinning
Aðspurð hvernig tilfinning það sé
að ljúka svona þrekraun segir Bryn-
dís að hún sé mjög yfirþyrmandi og
sterk. „Í rauninni er þetta rosalega
stór sigur. Það á sérstaklega við um
fyrstu Ironman-keppnina mína því
þá viðbeinsbrotnaði ég sjö vikum fyr-
ir keppni og var ekki búin að jafna
mig þegar ég fór í keppnina. Ég synti
nánast bara með annarri hendinni
því ég gat einungis notað vinstri
handlegginn. Eftir þá keppni var sig-
urtilfinningin gríðarleg og ég á
örugglega aldrei eftir að upplifa ann-
að eins. Þetta eru allt svakalegir
íþróttamenn sem keppa í Ironman.
Þegar ég keppti í fyrsta skipti stóð ég
á skiptisvæðinu þar sem fólk var að
klæða sig í blautbúningana og hugs-
aði með mér hvað ég, litla og feita
kellingin, væri að gera innan um
svona flott fólk. Ég hleyp ekki á nein-
um afburðatíma í þessari keppni en
mér finnst voðalega gaman að horfa
á fólkið sem er á eftir mér í mark og
sjá að það eru ungir, hraustir og
myndarlegir menn með fullt af flott-
um vöðvum. Það eykur vissulega
sjálfstraustið hjá manni.“
Borðar á hlaupum
Bryndís viðurkennir þó að þegar
hún komi í mark sé hún alveg upp-
gefin. „Þegar ég kom í mark núna
datt ég í fangið á einhverjum starfs-
manni og missti undan mér lapp-
irnar,“ segir Bryndís sem þarf að
borða um leið og hún keppir, hvort
sem það er í sundi, á hjóli eða á
hlaupum. „Við nærum okkur á leið-
inni. Stundum er talað um að þetta sé
keppni í hjóli, sundi, hlaupi og nær-
ingarinntöku. Ef þú nærist ekki rétt
kemstu ekki alla leið. Á leiðinni
drekk ég aðallega orkudrykki og
orkugel en borða líka þurrkaða
ávexti og banana. Það er yfirleitt
þannig að þeir sem ætla hraðar borða
meira af fljótandi fæði en þeir sem
ætla að fara aðeins hægar borða
frekar próteinstykki, smákökur,
samlokur með hnetusmjöri og svo
framvegis.
Þegar um stórar keppnir er að
ræða ákveður Bryndís það venjulega
með árs fyrirvara hvort hún tekur
þátt eða ekki. „Þegar ég er að æfa
mig fyrir Ironman þjálfa ég um 14-20
tíma á viku þegar mest er. En til að
halda mér í þjálfun og ná einhverjum
árangri eða framförum æfi ég lág-
mark sjö tíma á viku en yfirleitt um
9-10 tíma. Þá hleyp ég svona 40-50
kílómetra að meðaltali á viku og helst
aldrei sama hringinn. Það getur verið
gott að hlaupa sama hringinn einu
sinni í viku í nokkrar vikur áður en
maður skiptir um æfinguna en manni
hættir til að staðna ef maður gerir
alltaf það sama.
Borða fjölbreytta fæðu
Það er meira en bara þjálfunin sem
þarf að huga að fyrir stórhlaup, að
sögn Bryndísar. „Ég ætti að huga að
því sem ég borða vikurnar áður,“ seg-
ir Bryndís og hlær. „Ég sprengi mig-
kannski ekkert út á frönskum kart-
öflum síðustu vikur fyrir keppni en
það er mismunandi hvað fólk tekur
mataræðið hátíðlega. Ég reyni að
hafa það fyrir reglu að borða eins fjöl-
breytt og ég mögulega get og sleppa
engu en mér er reyndar svolítið illa
við djúpsteiktan mat og trans-
fitusýrur. Ég hef einhvern veginn
ekki trú á því að það geti verið neitt
hollt við það,“ segir Bryndís sem er
líka langhlaupari og tekur þátt í alls
kyns keppni, með styttri og lengri
vegalengdum. „Það er algengur mis-
skilningur að últrafólki eins og mér
finnist vegalengdir ekki langar. Kíló-
metrinn er alveg jafnlangur fyrir mig
í dag og hann var þegar ég byrjaði að
hlaupa. Ég ber mjög mikla virðingu
fyrir kílómetra því kílómetri er langt
og 10 kílómetra hlaup er langt. Þetta
er allt spurning um að vera búinn
undir það sem maður ætlar að gera.“
Árangurinn er í kollinum
Oft er talað um að svona mikið
hlaup sé annað hvort hættulegt eða
jafnvel fíkn en Bryndís er ekki sam-
mála því. „Þetta er svo sannarlega
ekki fíkn. Ég vakna ekki og finnst ég
verða að komast út til að hreyfa mig.
Ég helga mig frekar hreyfingunni en
er það ekki alveg eðlilegt? Ef þú
kemst að því að þú getur eitthvað
sem þér hefði aldrei dottið í hug að þú
hefðir neina hæfileika til, myndu þá
ekki allir stunda það. Þetta er svoleið-
is. Auðvitað er óhollt að fara í ein-
hverja keppni, vera allan daginn að
nauðast á líkamanum og hálfdrepa
sig. En að mínu áliti er miklu óhollara
að sitja hreyfingarlaus við tölvu heil-
an dag. Það getur verið að keppnin
sjálf sé ekki góð fyrir líkamann en
undirbúningurinn og það sem þarf til
að verða svo sterkur að maður geti
þetta er ekkert nema hollt. Megnið af
árangrinum býr samt í kollinum. Á
hverjum degi sé ég sjálfa mig fyrir
mér að ná árangri í því sem ég er að
gera og jafnvel oft á dag.“
Morgunblaðið/Valdís Thor
Keppnisfólk og íþróttamenn Bryndís ásamt maka sínum, Ásgeiri Elíassyni.
Ironman í Frankfurt 2007 „Eftir
þá keppni var sigurtilfinningin
gríðarleg og ég á örugglega aldrei
eftir að upplifa annað eins.“
Ber mikla virðingu
fyrir kílómetranum
Bryndísi Baldursdóttur hefði ekki getað órað fyrir því að sjö árum eftir að
hún gafst upp eftir aðeins 200 metra hlaup myndi hún taka þátt í Ironman.
Hún segist líka kunna vel að meta það í dag að vera í góðu formi þótt það
hafi komið henni á óvart þegar hún var kölluð íþróttamaður í fyrsta sinn.
Ironman í Ástralíu Keppendur í Ironman synda 3800 metra, hjóla 180 kíló-
metra og hlaupa maraþon sem er 42,2 kílómetrar.
Erfið þríþraut Bryndís hefur tvisvar sinnum tekið þátt í Ironman og hér
er hún í Ironman í Frankfurt árið 2007.