Morgunblaðið - 06.01.2009, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. JANÚAR 2009
✝ Jón Róbert Ró-bertsson fæddist í
Reykjavík 9. mars
1965. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 27. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Stella Guðmunds-
dóttir, f. í Vest-
mannaeyjum 29. júlí
1923 og Róbert Arn-
finnson, f. í Leipzig í
Þýskalandi 16. ágúst
1923. Systkini Jóns
eru: 1) Sandra, f. 24.
maí 1944, gift Einari Sigurðssyni,
f. 12. ágúst 1937, þau eiga 3 börn.
2) Alma, f. 9. ágúst 1947, gift Þor-
láki Hermannssyni, f. 23. janúar
1946, saman eiga þau 2 börn, fyrir
átti Alma 2 börn. 3) Linda, f. 12.
febrúar 1954, gift Ólafi Þór Gunn-
arssyni, f. 17. apríl
1953, þau eiga 3
börn. 4) Agla, f. 11.
október 1961, gift
Stefáni Kristjáns-
syni, f. 2. apríl 1957.
Fyrir átti Agla 2
dætur og Stefán 1
dóttur.
Jón bjó fyrstu 7 ár
ævi sinnar í for-
eldrahúsum og árið
1972 fluttist hann í
Skálatúnsheimilið
og dvaldist þar fram
á dánardag. Síðustu
árin bjó hann í sambýlinu Aust-
urhlíð við Skálatún.
Útför Jóns fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Jarðsett verður í Gufu-
neskirkjugarði.
Þegar þú komst inn í líf mitt varð
ég rík, öll árin með þér gerðu mig
vitrari, að umgangast þig fyllti mig
gleði og að fá alla ástina frá þér lyfti
mér upp á æðra stig.
Þú elskaðir að hlusta á tónlist. Sast
löngum stundum við útvarpið og
hlustaðir á allskonar lög. Skemmti-
legust fundust þér lögin úr leikritum
sem þú hafðir séð og var þetta lag í
sérstöku uppáhaldi hjá þér:
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa.
Litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal,
dýr til hvílu ganga.
Einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.
(Þýð. Kristján frá Djúpalæk.)
Það eru forréttindi að fá að vera
systir þín, ég elska þig meira en orð
fá lýst og sakna þín óendalega mikið
og veit ekki hvernig mér á að takast
það að líta bjartan dag aftur. Guð
geymi þig.
Þín systir
Linda Róberts.
Elsku besti bróðir minn. Þú varst
ekki nema 7 ára þegar þú fluttir að
heiman og upp á Skálatún.
Vá, það var ekki neitt smá langt að
keyra úr Kópavogi og upp í Mosó á
þessum árum. Við pabbi fórum á
föstudögum að ná í þig og þú varst
heima um helgar. Þú varst alltaf svo
glaður þegar við komum og ekki
skemmdi það fyrir að fá prins póló og
kók í hvert skipti. Þessi réttur var
ávallt í uppáhaldi hjá þér, allt til enda.
Mér fannst svona hálfgerður óþarfi
að keyra þig til baka. Fannst ég alveg
geta passað þig. „Kom on“. Ég var jú
stóra systir þín. Heilum 4 árum eldri,
og fannst ekki tiltökumál að passa
þig. Maður á jú að passa systkini sín.
Þú hafðir yndi af að fara í bílaleik
og að raða bílunum þínum, það gerði
enginn eins vel og þú. Allt gert í ró-
legheitum. Undir ómaði annað hvort
Kardimommubærinn eða Dýrin í
Hálsaskógi. Í öll árin hljómuðu þessi
2 ævintýri. Fyrst af vinyl, svo af
snældum og þá loks af CD. Alltaf var
jafn gaman að hlusta með þér, því
gleðin var alltaf söm.
Húmorinn þinn og þær góðu
stundir sem við áttum saman, þau ár
sem þú fékkst hér í þessu lífi, ylja
mér í sorg minni, þegar ég horfi á eft-
ir þér inn í eilífðina. Ég fékk að passa
þig alveg fram á síðasta andartak.
Það voru forréttindi að eiga þig fyrir
bróður. Þín er sárt saknað.
Að eiga svona bróður
með brosið sitt svo tært
Svo yndislegur, svo góður
mér alltaf verður kært.
Ég bið guð að styrkja mömmu og
pabba í þeirra miklu sorg. Hvíl í friði,
ástin mín. Þín systir
Agla.
Leiðir okkar Jóns Róberts lágu
saman haustið 1969 þegar ég kom
fyrst inn á heimili tengdaforeldranna.
Fyrstu minningarnar eru frá því þeg-
ar við Linda vorum að passa hann og
Öglu. Upp frá því urðu alltaf fagn-
aðarfundir þegar ég hitti Jón Róbert.
Við vorum vinir og það að vera vinur
hans reyndist alveg sérstakt. Þannig
varð mér síðar ljóst hvað það að vera
vinur hans var mikils virði í þau skipti
sem við Linda sáum um Jón Róbert
þegar Róbert og Stella ásamt Öglu
systur hans voru úti í Þýskalandi, þar
sem Róbert var að leika. Meðal ann-
ars fórum við upp á Skálatún um
helgar, þar sem hann bjó, til að fara í
sunnudagsbíltúr. Það var einn af
þessum sunnudögum sem hann var
heima hjá okkur og var að skoða
myndaalbúm. Þá sér hann mynd af
pabba sínum og segir „vinur minn“
og svo aðra mynd „vinur minn með
skegg“. Þannig töluðu þeir feðgar til
hvor annars, vinur minn.
Í mínum huga eru það hrein for-
réttindi að hafa fengið að vera vinur
Jóns Róberts. Svo einlæg var vinátt-
an og væntumþykjan að bæði þegar
við heilsuðumst og kvöddumst þá var
það með faðmlagi. Þannig heilsaði
hann reyndar öllum vinum sínum. Ég
var óvanur slíkum móttökum og
kveðjum, en það vandist vel. Eins og
gefur að skilja þá breyttist sam-
bandið eftir því sem árin liðu frá því
að hann er 4 ára til 43 ára. Við vorum
fyrir löngu hættir að leika okkur í fót-
bolta. En vinátta Jóns Róberts var til
staðar allan þennan tíma og aldrei
bara þar skugga á. Hans einlæga vin-
átta var mannbætandi og gefandi,
þar var ég þiggjandi. Og þannig verð-
ur hann alltaf hluti af mér, vini hans.
Guð blessi minningu Jóns Róberts.
Ólafur Þór Gunnarsson.
Elsku Busi
Með þessum línum viljum við
þakka þér samfylgdina, megi minn-
ing þín lifa með okkur.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Elsku Stella og Róbert. Ykkar
missir er mikill, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð
Takk fyrir allt.
Sigríður Kjartansdóttir,
Margrét Pétursdóttir.
Jón Róbert (Busi) minn!
Veit ekki hvar ég á að byrja. Fyrst
verð ég að þakka þér. Takk fyrir að
vera þú og enginn annar. Takk fyrir
þessi 35 ár sem ég þekkti þig. Takk
fyrir að kenna mér að hver og einn er
einstakur. Takk fyrir að gera mig að
betri manneskju. Takk fyrir mig.
Ég gæti skrifað efni í heila bók en
það eru víst takmök á því hvað má
skrifa mikið. Ég verð samt að segja
eitthvað. Þú, Busi minn, ert og varst
einstakur. Þú kennir mér svo margt.
Á þinn hátt. Ég lærði þó aldrei að
leika mér að bílum eins og þú. En ég
þarf samt að taka þig til fyrirmyndar.
Þú kenndir mér og okkur að gleyma
ekki ástríðunni í okkur. Ef það er
eitthvað sem á hug okkar þá á maður
að gefa sig allan í það. Þú gerðir það.
Þú gerðir gott betur enn það. Þú
sagðir okkur í hljóði að lifa fyrir
hvern dag, ekki keyra eftir baksýnis-
peglinum og ekki að reyna að spá í
framtíðina. Ég lofa að taka þig til fyr-
irmyndar.
Ég er alveg viss um að þú hafir
fengið VIP passa til himna. Ef ekki
þú þá á enginn það skilið. Ég veit líka
að þar eru allir þínir uppáhaldsbílar
og bílabrautir. Enginn til að trufla
þig þegar þú ert að leika. Öll þín
uppáhalds lög eru spiluð í útvarpinu
og ef ég giska rétt þá hljómar núna
„Hvað er að þér nú, hey, það vantar
alla trú o.s.frv.“.
Ég var svo heppin að fæðast inn í
þína fjölskyldu og fá að kynnast þér
strax frá fæðingu. Mamma sagði mér
að þegar ég var nýfædd hefðir þú
komið labbandi fram í stofu með mig í
fanginu. Þú hafðir farið og sótt mig
alveg sjálfur. Ég held að uppfrá því
höfum við alltaf átt okkar sérstaka
samband. Alltaf þegar ég hitti þig
faðmaðir þú mig svo innilega og
klappaðir mér á vangann, horfðir á
mig og sagði „Gurrún“. Ég á eftir að
sakna þess. Ég á eftir að sakna þín.
Takk fyrir mig .
Þín,
Gurrún eða Guðrún Jóhanna
Ólafsdóttir.
Elsku Busi minn, mikið er erfitt að
skrifa þessi kveðjuorð. Nú er hvíldin
komin, kallinn minn, þannig verð ég
að hugsa, því líf þitt var ekki orðið
auðvelt sökum sjúkdómsins. Því hef
ég ákveðið að halda í allar góðu minn-
ingarnar því þær eru jú svo margar.
Ég vil minnast þín áður en sjúkdóm-
urinn náði alveg tökum á þér, þú
varst svo lífsglaður og fannst fátt
skemmtilegra en að stríða aðeins. Ef
eitthvað gerði mann órólegan fékk
maður klapp á öxl og þú sagðir
„Vertu róleg, bara alveg róleg.“
Ég minnist þess nú þegar ég hafði
unnið í stuttan tíma í Austurhlíðinni
og þú fórst út að hjóla, þér fannst það
alltaf svo gaman, hjólaðir oft hring
um svæðið og komst svo aftur. Í þetta
skiptið komstu ekki strax aftur svo ég
fór að leita að þér en enginn hafði séð
þig. Mikið varð ég hrædd en rétt í því
að ég tók upp tólið til að hringja í
Siggu komstu inn um dyrnar, þú
hafðir fengið útborgað þann daginn
og bara ákveðið að skreppa út í
sjoppu, komst brosandi inn með full-
an poka af Prins Póló og Fanta. Ég
reyndi að útskýra fyrir þér hversu
hrædd ég hafði orðið og þú bara
horfðir á mig einlægum augum,
klappaðir mér á öxlina og sagðir
„Nei, nei, Ásta mín, vertu alveg róleg,
þetta er allt í lagi, bara róleg, Ásta
mín.“ Svo fékk ég eitt af þínum faðm-
lögum sem gátu jú læknað flest allt.
Eftir að fólk hafði þekkt þig í nokk-
urn tíma sagðirðu ekki aðeins nafn
þess heldur gafstu nafni vina þinna
vissan hljóm, sum nöfn voru sögð ró-
lega og lágt, önnur hvellt en hvert og
eitt hafði sinn hjóm og í hverjum
hljómi bjó einhver einlægur kærleiki
sem greip hjarta manns í hvert skipti.
Síðustu skiptin sem ég hitti þig fékk
ég ekki að heyra þennan hljóm en
hann býr í minni mínu hjá öllum hin-
um góðu minningunum.
Þegar allir í Austurhlíðinni fóru til
Portúgal var ég svo heppin að deila
íbúð með þér, Sóleyju og Andreu vin-
konu þinni. Á hverjum morgni vakn-
aðir þú snemma og spurðir hvort við
ættum ekki að fara að kaupa snúð og
svona. Andrea var mest með þér en
einn morguninn sagði ég henni að
hvíla sig áfram og ég myndi rölta með
þér, ég sé enn brosið þitt fyrir mér,
fingur upp í loft og svo sagt „Einmitt,
já, einmitt“ Á leiðinni fékk ég að
heyra sögur um íþróttaálfinn og bæj-
arfógetann Sebastían. Svo fannstu
fullt af góðgæti fyrir okkur, því þú
varst jú alltaf mikill sælkeri.
Ég á svo margar fleiri minningar,
sumar bara fyrir okkur sem ég veit
við munum ræða og hlæja að seinna
er við hittumst aftur. Núna í hugan-
um breiði ég yfir þig í síðasta sinn,
allt eftir kúnstarinnar reglum, hver
geisladiskur á réttum stað á hillum og
í gluggakistum, teppið ofan á sæng-
inni, stórt faðmlag og góða ferð yfir,
kæri vinur.
Þín vinkona,
Ásta Hrönn.
Elsku Busi okkar, núna ertu kom-
inn á stað þar sem þér líður vel, þar
getur þú farið að hjóla aftur og fengið
þér eins mikið af kók og prins póló og
þig lystir. Jón Róbert var einstök
persóna með sterkan karakter og
stórt hjarta. Það sem lýsir Jón Ró-
berti best var að hann var alltaf svo
glaður og hafði stjórn á öllu. Hann
var alltaf svo duglegur og var ávallt
tilbúinn til að hjálpa til við húsverkin,
sem hann gerði óaðfinnanlega. Aust-
urhlíð verður ekki söm án þín og við
munum sakna þín, elsku besti vinur.
Eins og þú sagðir alltaf sjálfur eiga
öll dýrin í skóginum að vera vinir og
vitum við að þú átt eftir að gæta þess
á þeim stað sem þú ert á núna, alveg
eins og þú hefur alltaf gert. Með
vögguvísu úr einu uppáhaldsleikrit-
inu þínu kveðjum við þig í dag.
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa.
Litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal,
dýr til hvílu ganga.
Einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga
(Thorbj. Egner /
Kristján frá Djúpalæk.)
Þínar vinkonur,
ÞÓRA Hrund (Dórða)og
Heiða (Heirrða.)
Jón Róbert
Róbertsson
Elsku Busi.
Þökkum þér ógleyman-
legar samverustundir. Min-
nig þín mun ávallt lifa í hjört-
um okkar. Guð geymi þig.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Þínir vinir í Austurhlíð.
Sóley, Elías, Halldór,
Karl og Reynir.
HINSTA KVEÐJA
Það er með þungri
sorg í hjarta sem ég
kveð Sigga eftir hátt í
50 ára vináttu. Ég
trúi því ekki enn að
þessi stóri, kröftugi og glaðværi
maður sé farinn. Ég á enn von á
honum til að borða góðan skerf af
veisluföngunum og rétta af ostinn
með venjubundnu fjasi um það
hvort ekkert okkar kunni virkilega
að skera ost.
Sigurður Már Austmar
Sigurgeirsson
✝ Sigurður MárAustmar Sig-
urgeirsson fæddist í
Reykjavík 29. maí
1946. Hann lést mið-
vikudaginn 26. nóv-
ember síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogskirkju
8. desember.
Ég var 11 ára og
hann 16 ára þegar
fjölskylda hans flutti
á Starhagann og vin-
áttan við þau hefur
haldist síðan. Það
rennur margt í gegn-
um hugann þegar
kvatt er eftir svo
langa samfylgd. Ég sé
hann fyrir mér hlaup-
andi á sínum löngu
leggjum til að fanga
fyrir mig músarunga,
nýbakaðan 18 ára lög-
reglumann í nýja ein-
kennisbúningnum sínum, í útilegum
þar sem við reyndum meðal annars
að dansa gömlu dansana í gúmmí-
stígvélum á grasbala, hann steig og
ég hljóp. Þegar við sátum með Sól-
veigu frænku hans vikugamla grát-
andi þannig að tárin sprautuðust í
allar áttir en við vorum sammála
um það eitt að hitt ætti að leggja í
það þrekvirki að reyna að skipta á
henni. Sitjandi brosandi og borð-
andi við hlaðin borð af mat eða kök-
um en það var hrein unun að gefa
honum að borða. Ég man ekki til
þess að honum hafi þótt nokkuð
vont, kannski aðeins misgott, og
magnið var fáheyrt. Það var heppni
að farið var að selja niðursneitt
brauð og álegg áður en við krakk-
arnir fórum að fara heim til mín til
að borða það sem var til í eldhúsinu
eftir bíltúra og útivist. Annars hefði
ég aldrei haft undan við að smyrja.
Siggi var skapmaður og aldrei
nein lognmolla í kringum hann en
umfram allt var hann glaður, hlát-
urmildur og stríðinn. Hann var ein-
staklega góður gömlu fólki og börn-
um og óvenju natinn við fjölskyldu
sína og vini. Það eru fáir sem hafa
sinnt mæðrum sínum af sömu alúð
og Siggi gerði en þau bjuggu sam-
an þar til hann stofnaði eigin fjöl-
skyldu. Hann fór með henni í heim-
sóknir, innanbæjar og utan, og eftir
að mamma mín var orðin ekkja
naut hún oft góðs af. Hann elskaði
börn og hafði alltaf tíma til að sinna
þeim, jafnvel bara til að stríða smá,
og frænkur hans skipuðu sérstakan
sess í huga hans og hann í þeirra.
Skýrust er þó myndin af fjölskyldu-
manninum en það var stærsta lán
hans í lífinu að kynnast Hlíf. Það
var yndislegt að sjá gleði hans og
stolt þegar þau eignuðust Sigurgeir
Má og Ólöfu Völu. Allt líf þeirra
snerist um börnin og heimilið.
Hann skipti alltaf aðeins um tón-
tegund, þegar hann nefndi nöfnin
þeirra og naut þess umfram allt
annað að vera með þeim. Það var
líka yndislegt að sjá að það var
gagnkvæmt og hvað sambandið við
tengdabörnin varð traust.
Ég og strákarnir mínir sendum
Hlíf, Sigurgeiri Má, Ólöfu Völu,
Sæmu, Einari, systkinunum, frænk-
unum og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að láta sorgina víkja fyrir góð-
um minningum um einstakan og
góðan mann. Sigga þakka ég sam-
fylgdina og vináttuna og vonast til
að hitta hann síðar við veisluborð
himinsins.
Ingibjörg.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upp-
lýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki
unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar