Morgunblaðið - 11.02.2009, Qupperneq 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRÚAR 2009
✝ Ólafía Guðrún Ás-geirsdóttir, Kjarr-
hólma 30, Kópavogi,
fæddist á Krossnesi
við Norðurfjörð,
Strandasýslu 8. sept.
1918. Hún andaðist á
líknardeild Landspít-
alans Landakoti 30.
jan. sl. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ásgeir Guðmundsson
frá Ófeigsfirði, bóndi
á Krossnesi, f. 30.9.
1891,d. 6.3. 1971, og
Valgerður Jónsdóttir,
f. 4.9. 1894 í Tröllatungu í Stein-
grímsfirði, d. 27.9. 1945.
Systkini Ólafíu voru: 1) Sigrún Ás-
geirsdóttir f. 15.10. 1915, d.17.1.
1994. Sambýlismaður hennar var
Gísli Sigurðsson, f. 13.7. 1895, d. 7.7.
1982. Þau voru barnlaus. 2) Ásgeir
Ásgeirsson, f. 25. 6. 1920, d. 14.6.
1975, maki Gróa Sigurjónsdóttir, f.
8.12. 1924, og áttu þau þrjú börn, a)
Valgerður, maki Ómar Ingi Ólafsson.
Synir þeirra: 1) Alexander, maki
Hólmfríður Sigurðardóttir, barn Al-
exanders Emelía. 2) Arnar Geir,
maki Fríða Ísbjörg Kjartansdóttir,
barn Saga. b) Áslaug Dís gift Stein-
gerðist matráðskona á Farsótt-
arhúsinu, en seinustu 18 ár starfs-
ævinnar var hún matráðskona á
Hvítabandinu við Skólavörðustíg.
Alls vann hún í 23 ár hjá Reykjavík-
urborg.
Ólafía giftist 7.9. 1983 Pétri Stef-
ánssyni, f. 9.2.1925, d.12.5. 2004.
Foreldrar Péturs voru hjónin Stef-
án Árnason, bóndi á Ásunn-
arstöðum í Breiðdal, f. 6.3. 1867, d.
7.12. 1932, og Kristborg Kristjáns-
dóttir frá Kirkjubóli á Stöðvarfirði,
f. 16.9. 1899,d. 31.12. 1932. For-
eldrar Péturs létust með þriggja
vikna millibili og ólst Pétur því upp
hjá hálfbróður sínum Lúðvík R.
Kemp og konu hans Elísabetu á Ill-
ugastöðum í Laxárdal.
Þegar þau Ólafía og Pétur giftust
keyptu þau íbúð í Kjarrhólma 30 í
Kópavogi. Ólafía bjó áfram í Kjarr-
hólmanum eftir lát Péturs en síð-
ustu árin hrakaði heilsu hennar
mjög. Í apríl 2008 fór hún á Sam-
býlið í Gullsmára 11 og bjó þar við
gott atlæti þar til hún var flutt á
Landspítalann skömmu fyrir jól.
Þeim hjónum varð ekki barna
auðið en bræðrabörn Ólafíu áttu
stórt rúm í huga hennar og þegar
barnabörnin bættust í hópinn fengu
þau þar sitt pláss líka.
Útför Ólafíu G. Ásgeirsdóttur fer
fram frá Digraneskirkju í dag kl.
13.
þóri Einarssyni, börn:
Guðjón og Elísa Gróa.
c) Ásgeir Már, sam-
býliskona Vera Rún
Erlingsdóttir. Börn
Ásgeirs Más eru Arn-
ór og Hulda Björk. 3)
Snorri, f. 15.7. 1926, d.
4.5. 1989, maki Krist-
jana Heiðberg Guð-
mundsdóttir, f. 20.1.
1932, og áttu þau tvo
syni: a) Björgvin Gylfi
Snorrason, maki Guð-
finna Alda Skagfjörð.
Dætur þeirra eru Kar-
en Lilja og Eva Björk. b)Ásgeir Val-
ur, maki Hildur Gunnarsdóttir, þau
eiga þrjár dætur: Þorbjörgu, Dag-
nýju og Önnu Lilju.
Ólafía ólst upp á Krossnesi, en ár-
ið 1943 flutti fjölskyldan til Akra-
ness og vann Ólafía þar ýmis störf.
Hún flutti til Reykjavíkur árið 1946
þar sem hún hóf störf við saumaskap
og fékk þar réttindi sem kjólameist-
ari. Ólafía fór til Danmerkur árið
1951 og vann þar um tíma á sauma-
stofu, en eftir að hún kom heim setti
hún á stofn saumastofu í Austur-
stræti 3. Árið 1965 varð hún að
hætta störfum við saumaskap og
Í dag kveðjum við elskulega
mágkonu mína og frænku okkar
hana Löllu. Hún var yndisleg
kona sem gaf okkur öllum svo
margt með góðvild sinni og hlýju.
Með sínu góða hjarta hafði hún
mikil áhrif á okkur fjölskylduna,
áhrif sem við munum ávallt búa
að. Minningar okkar um Löllu eru
margar en upp úr stendur hennar
glaða og góða lund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Blessuð sé minning hennar
Löllu okkar.
Gróa og fjölskylda.
Þegar árin færast yfir er það
óhjákvæmilegt að samferðamenn
okkar hverfi á braut, einn af öðr-
um. Minningarnar leita á hugann
er við kveðjum vini okkar og við
söknum þess að geta ekki lengur
rifjað þær upp með þeim. Nú er
ég sendi Ólafíu mágkonu minni
mína hinstu kveðju minnist ég
margra góðra samverustunda í
meira en hálfa öld. Ég kynntist
Löllu, eins og ættingjar og vinir
nefndu hana ætíð, þegar ég giftist
bróður hennar, Snorra, en Lalla
og systkini hennar, Sigrún, Ásgeir
og Snorri, eru nú öll farin yfir
móðuna miklu.
Árið 1943 flutti fjölskyldan frá
Krossnesi til Akraness, en 1946
fór Lalla til Reykjavíkur og fékk
hún vinnu sem nemi á saumastofu.
Þar kynntist hún Steinunni Stef-
ánsdóttur og myndaðist þar vin-
átta sem hefir staðið óslitið síðan.
Þær keyptu saman íbúð á Braga-
götu 31 og bjuggu þar ásamt Stef-
áni syni Steinunnar í nokkur ár og
tók Lalla miklu ástfóstri við hann.
Árið 1947 hóf Lalla störf á sauma-
stofunni Gullfossi og lauk prófi
sem kjólameistari. Árið 1951 fór
hún til Danmerkur og vann þar á
saumastofu um tíma. Þegar heim
kom opnaði hún saumastofu í
Austurstræti 3 og starfaði þar við
góðan orðstír til ársins 1965 er
hún varð að hætta saumaskap af
heilsufarsástæðum. Gerðist hún
matráðskona á Farsóttarheim-
ilinu, en 18 síðustu starfsárin var
hún matráðskona á Hvítabandinu.
Alls vann hún í 23 ár hjá Reykja-
víkurborg.
Lalla var sérlega lifandi og
fróðleiksfús kona. Hún lærði bæði
ensku og dönsku í gegnum út-
varpið og sótti ýmis námskeið.
Hún stundaði leikfimi, synti mikið
og 86 ára fór hún seinast á skíðum
í Fossvogsdal. Lalla hafði unun af
söng, var í kórum og spilaði á gít-
ar. Hún var uppáhaldsfrænka
unga fólksins í fjölskyldunni, létt
og glöð í lund. Þótti gaman að
dansa og fór á Skvettuböll allt
fram að níræðu. Hún var ætt-
rækin og fór á ættarmót í Ófeigs-
firði svo lengi sem heilsan leyfði.
Hinn 7. sept. 1983 giftist Lalla
Pétri Stefánssyni og keyptu þau
íbúð í Kjarrhólma 30 í Kópavogi.
Hjónaband þeirra varð farsælt.
Pétur unni Löllu af heilum hug og
bar mikla umhyggju fyrir henni
og hin létta lund hennar og ljúfa
viðmót gerði honum glatt í geði.
Þau áttu alltaf góða bíla og ferð-
uðust mikið meðan heilsan leyfði.
Það var mikill missir fyrir Löllu
þegar maður hennar lést fyrir
tæpum fimm árum. Hún bjó
áfram í Kjarrhólmanum með góðri
hjálp, en heilsu hennar hrakaði
ört. Fjölskyldan aðstoðaði hana
eftir megni. Má þar sérstaklega
nefna bróðurson hennar Ásgeir
Val og konu hans Hildi og dætur
þeirra sem sýndu henni sértaka
hlýju og aðstoð. Einnig var Val-
gerður bróðurdóttir hennar henni
mikill styrkur.
Í apríl á síðasta ári gat Lalla
ekki verið lengur ein og fór þá á
Sambýlið í Gullsmára 11 í Kópa-
vogi þar sem hún naut mjög góðr-
ar aðhlynningar, hlýju og vin-
semdar. En heilsan fór versnandi
og andaðist hún á líknardeild
Landspítalans á Landakoti 30.
janúar sl. Ég kveð Löllu mágkonu
mína með söknuði og þakka henni
margar góðar stundir um liðin ár.
Kristjana H. Guðmundsdóttir.
Ólafía Ásgeirsdóttir eða Lalla
frænka eins og við systurnar köll-
uðum hana var okkur mjög góð og
var hún eins og amma okkar á
margan hátt. Síðasta hálfa árið
var henni mjög erfitt en nú er hún
komin á betri stað. Stundum fór
hún með okkur í eltingaleik í stof-
unni og fannst okkur það rosalega
gaman. Fórum við oft með henni
út á róló þar sem hún rólaði sér
og renndi þótt hún væri komin
hátt á níræðisaldur. Við skiljum
ekki enn þann dag í dag hvernig
hún fór að þessu. Mamma var oft
mjög skelkuð en Lalla virtist ekki
hafa neinar áhyggjur og skemmti
sér jafnvel meira en við systurn-
ar.
Síðan dró hún oft upp gítarinn
og söng af hjartans lyst. Hún
kunni margar gamlar vísur og
raulaði þær oft fyrir munni sér og
þótt við könnuðumst ekki við þær
fannst okkur gaman að hlusta á
hana. Hún var alltaf tilbúin með
heitt súkkulaði með rjóma þegar
við komum í heimsókn og fiski-
bollurnar hennar voru ómótstæði-
legar. Nú líður henni betur í hús-
inu hjá Pétri sem hann ætlaði að
smíða fyrir þau.
Megi hún hvíla í friði.
Þorbjörg, Dagný og Anna
Lilja Ásgeirsdætur.
Í dag verður borin til grafar
mikil eftirlætisfrænka okkar,
Ólafía Ásgeirsdóttir, eða Lalla
eins og hún var kölluð. Þau voru
fjögur systkinin, Sigrún, Lalla,
Ásgeir og að lokum faðir okkar,
Snorri. Með henni er horfinn síð-
asti hlekkur okkar bræðra við
æskuár föður okkar. Lalla lifði
tímana tvenna. Hún ólst upp á
Krossnesi í Árneshreppi á Strönd-
um. Við ræddum oft þessa tíma og
minntist hún æsku sinnar með
Ólafía G. Ásgeirsdóttir
✝ Elísabet Skafta-dóttir fæddist á
Suður-Fossi í Mýrdal
5. desember 1921.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 3.
febrúar sl.
Foreldrar Elísabet-
ar voru Guðbjörg
Nikulásdóttir, f. í Ása-
hreppi í Rang-
árvallasýslu 17.2.
1878, d. 10.9. 1949, og
Skafti Gíslason f. á
Norður-Götum í Mýr-
dal 2.1. 1874, d. 17.6. 1924. Elísabet
var yngst af 14 systkinum en þar af
voru þrjár hálfsystur sem Skafti átti
með seinni eiginkonu sinni Guð-
björgu Nikulásdóttur en hann missti
fyrri konu sína, Margréti Jónsdóttur,
árið 1912, stuttu eftir að hún fæddi
tvíbura, og var þá fimm yngstu börn-
um Skafta og Margrétar komið í fóst-
til hendinni við öll algeng sveita-
störf. Hún var við nám í Héraðsskól-
anum að Laugarvatni 1939-1941.
Elísabet starfaði sem stofustúlka á
Hvanneyri í nokkur ár. Einnig var
hún í kaupavinnu tvö sumur hjá
Jónasi bónda í Stardal og Kristrúnu
konu hans, ennfremur var hún í
kaupavinnu á Skriðuklaustri hjá
Gunnari Gunnarssyni skáldi og
Franziscu konu hans.
Á Hvanneyri kynntist Elísabet
eiginmanni sínum og hófu þau bú-
skap í Reykjavík 1949.
Árið 1953 fluttu Elísabet og Vil-
hjálmur í Birkihvamm 6 í Kópavogi
en það hús byggðu þau og stóð
heimili þeirra þar upp frá því.
Vilhjálmur lést 1995 og bjó El-
ísabet þar ein þar til hún fór á
Hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð í
Kópavogi í apríl 2008 þar sem hún
lést. Elísabet var heimavinnandi
húsmóðir en eftir að börnin uxu úr
grasi starfaði hún við ræstingar hjá
Byko í nokkur ár.
Útför Elísabetar verður gerð frá
Hjallakirkju í Kópavogi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
ur. Eftirlifandi hálf-
systir er Margrét
Skaftadóttir Schev-
ing, f. 29.7. 1912.
Eiginmaður El-
ísabetar var Vil-
hjálmur Þ. Valdimars-
son, f. í Sunnudal í
Vopnafirði 4.7. 1913,
d. 11.10. 1995. Börn
Elísabetar og Vil-
hjálms eru 1) Björgvin
Skafti, f. 22.9. 1952,
maki Margrét Jóns-
dóttir, f. 15.11. 1956.
Synir þeirra eru:
Óskírður Björgvinsson, f. 15.8. 1983,
d. 16.8. 1983, Gunnar Baldvin, f. 2.4.
1986, og Björgvin Birkir, f. 17.7.
1990. 2) Valdís Þórunn, f. 10.2. 1956,
maki Sæmundur Ingvason, f. 22.6.
1956. Sonur þeirra er Ingvi Þór, f.
11.4. 1989.
Elísabet ólst upp á Suður-Fossi í
Mýrdal og fór ung að árum að taka
Kynslóðir koma og kynslóðir
fara. Þegar maður lítur til baka til
bernsku- og æskuáranna í Kópavogi
og gerir samanburð á því lífi sem
var og er í dag, þá skilur maður bet-
ur innihald upphafsorðanna. Und-
anfarin ár hefur maður horft upp á
megnið af þeirri kynslóð, sem hóf
landnám í Kópavoginum í kringum
1950 og hefur búið þar síðan, hverfa
á braut. Líklega hefur engin kyn-
slóð lifað aðrar eins breytingar á
jafn stuttum tíma og sú sem nú er
að kveðja. Fyrstu minningar móður
minnar, sem hún sagði mér, eru frá
því hún var þriggja ára. Þá stóðu
systurnar Ella, Hilda og hún í bæj-
ardyrunum á torfbænum á Suður-
Fossi, klukkan sex á aðfangadags-
kvöld, og horfðu í barnslegri gleði á
jólin koma. Þremur árum síðar var
bæjarlækurinn virkjaður og allt í
einu var komið rafmagnsljós í bæ-
inn og útihúsin. Beðið var með
óþreyju eftir barnablaðinu Æskunni
og svo kom útvarpið til sögunar og
þá opnaðist nýr heimur. Ísland var
hernumið 1940 og þá má segja að
allt hafi breyst á einni nóttu. Þegar
talað var um ábyrgð minntist hún
oft á föðurbróður sinn Jón á Götum,
sem var formaður á áraskipi í fjöru-
tíu vertíðir og hlekktist aldrei á, og
taldi hún hann afbragð annarra
manna.
Foreldar mínir og ég fluttum í
Birkihvamminn 1953. Pabbi byrjaði
fljótlega að vinna við múrverk og
vann að mestu leyti í göngufæri frá
heimilinu og á hann líklega handtök
í flestum húsunum í hverfinu. Það
má segja að allt hafi verið í föstum
skorðum, æskuárin góð og mamma
heimavinnandi. Pabbi kom oftast
heim í hádeginu, soðning á borðum
alla virka daga, hann las blaðið,
lagði sig í korter, drakk síðan kaffi
og aftur í vinnuna. Í kringum jólin
var alltaf farið á danskar jólamynd-
ir í Hafnarfjarðarbíó, einnig var
verslun töluvert sótt til Hafnar-
fjarðar og voru t.d. alltaf keypt á
mig stígvél þar, enda voru stígvél
ómissandi skófatnaður í Kópavog-
inum á þessum árum. Góðir ná-
grannar í áratugi: Jóhanna og Arn-
þór í Birkihvammi 4, Kjartan og
Kristjana á 8 og Sólmundur og
Rannveig á 10.
Mamma var mikil blóma- og
ræktunarkona og var hún mikið í
garðinum, en á þessum árum voru
matjurtagarðar við flest húsin.
Henni var lítt að skapi að trana sér
fram og má segja að líf hennar hafi
snúist um heimilið, börnin og síðan
barnabörnin. Er við bjuggjum í
Englandi komu mamma og pabbi í
heimsókn til okkar árið 1990 og var
það í fyrsta sinn sem pabbi kom til
útlanda, þá 77 ára. Það var mikið
gæfuspor fyrir Kópavogsbúa þegar
Sunnuhlíðarsamtökin voru stofnuð
1979 og fjársöfnun fór í gang meðal
bæjarbúa til að byggja Sunnuhlíð.
Þar hafa margir átt skjól síðustu
æviárin.
Mamma dvaldi á Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð frá apríl 2008 og eru
starfsfólki færðar innilegar þakkir
fyrir frábæra umönnun. Ég kveð
þig móðir mín með vísukorni frá þér
sem kom upp úr kleinupokanum
sem þú sendir mér til Englands
þegar ég varð fertugur.
Sonur minn kæri ég sendi þér kleinur
þær segja ekki mikið en eiga nú samt
að flytja þér afmælisóskir og kveðjur
um ókomna daga blessist þér allt.
Þinn sonur,
Björgvin Skafti Vilhjálmsson.
Þrátt fyrir að endalokin hafi legið
í loftinu um tíma var það mikið áfall
þegar fréttin um að amma Beta
hefði kvatt þennan heim barst mér
til eyrna. Sennilega hef ég ekki enn
áttað mig á því hvað hefur horfið úr
lífi mínu við andlát ömmu, en ég
veit það hins vegar að ég var hepp-
inn að hafa átt hana fyrir ömmu.
Samskipti okkar voru alltaf mikil og
góð og aldrei bar neinn skugga þar
á.
Amma var dugmikil og gestrisin
með afbrigðum. Hún var afbragðs
bakari og það var regla fremur en
undantekning að heitt bakkelsi biði
manns þegar leiðin lá í Birki-
hvamminn, fallegt heimili sem hún
og afi reistu fyrir um hálfri öld.
Birkihvammurinn var staður þar
sem var alltaf notalegt og þægilegt
að heimsækja og alltaf var manni
tekið jafn hlýlega. Heimili ömmu
var staður þar sem maður var ávallt
velkominn og margar ljúfar minn-
ingar tengjast þeim stundum sem
ég átti þar með ömmu.
Amma var ávallt áhugasöm um
hagi okkar frændanna og fylgdist
grannt með því hvað við tókum okk-
ur fyrir hendur hverju sinni. Hún
hafði væntingar til okkar og vildi að
við stæðum okkur í skóla og tóm-
stundum. Fyrstu spurningarnar
sem amma spurði þegar við hitt-
umst voru oftast um skólann, hvort
hin og þessi einkunn væri komin í
hús, hvernig þetta og hitt próf hefði
gengið og hvort ég stæði mig ekki í
hinum og þessum fögum. Þessi
brennandi áhugi á okkar högum var
til staðar alveg framundir það síð-
asta.
Síðasta skiptið sem við amma töl-
uðum saman er mér sérstaklega
minnisstætt. Stundum ömmu í vöku
var þá farið að fækka og heilsan var
orðin verri en þrátt fyrir það spurði
hún mig fregna af helsta áhugamáli
mínu og vildi fá að vita hvernig
gengi og hvernig ég hefði staðið
mig. Þetta sýndi kannski best
hversu vel hún vildi okkur, barna-
börnum sínum, og hversu stolt hún
var að sjá okkur vaxa úr grasi vit-
andi það að hún átti drjúgan þátt í
að gera okkur að mönnum.
Amma, ég kveð þig sem stolt
barnabarn og þakka þér fyrir það
sem þú gerðir fyrir mig meðan þú
lifðir. Ég kveð þig með söknuði og
vona að góður Guð hugsi jafnvel um
þig og þú hugsaðir ávallt um mig.
Ingvi Þór Sæmundsson.
Elsku Beta amma.
Það eru undarlegar tilfinningar
sem hafa bærst innra með mér frá
því að ég kvaddi þig á Sunnuhlíð í
síðustu viku. Ég veit ekki hvort ég á
að syrgja eða gleðjast, því ég veit að
nú líður þér vel, og er það vissulega
gleðiefni, en ég veit líka að við mun-
um ekki sjást framar, og það hrygg-
ir mig.
Á slíkri kveðjustund rifjast ým-
islegt upp fyrir mér.
Ég held að það sé óhætt að segja
að þó nokkuð af mínum uppvexti
hér á Íslandi hafi verið í Birki-
hvamminum. Svo langt sem ég man
þá sé ég mig í Birkihvamminum og
myndirnar af mér litlum þar hafa
orðið að hálfgerðum minningum,
jafnvel þótt ég muni ekki eftir at-
Elísabet Skaftadóttir