Morgunblaðið - 11.02.2009, Síða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRÚAR 2009
Margrét
Jónsdóttir
✝ Margrét Jóns-dóttir fæddist á
Þóroddsstöðum í Ölf-
usi hinn 19. mars
1929. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
miðvikudaginn 28.
janúar síðastliðinn.
Margrét var jarðsungin frá Kópa-
vogskirkju 9. febrúar sl.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Laufey Soffía
Jónsdóttir
✝ Laufey SoffíaJónsdóttir
fæddist á Borg-
arfirði eystri 12.
desember 1920.
Hún lést á dval-
arheimilinu Upp-
sölum á Fáskrúðs-
firði 30. janúar síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Bakkagerð-
iskirkju 6. febrúar.
Meira: mbl.is/minningar
Jón Stefánsson
✝ Jón Stefánssonfæddist á Ak-
ureyri 7. júní 1937.
Hann lést á heimili
sínu í Skessugili 30.
janúar síðastliðinn.
Útför Jóns fór fram
frá Akureyrarkirkju
10. febrúar sl.
Meira: mbl.is/minningar
Ellen
Sighvatsson
✝ Ellen HenrietteSighvatsson
fæddist 11. febrúar
1909 í Ølstykke á
Sjálandi í Dan-
mörku. Hún lést á
Droplaugarstöðum
26. júní 2001. For-
eldrar hennar voru hjónin Anna og
Jens Peter Mortensen, bóndi og
hreppstjóri.
Ellen var jarðsungin frá Dómkirkj-
unni 5. júlí 2001.
Meira: mbl.is/minningar
Aldarminning á mbl.is
Valur
Kristjánsson
✝ Ebenezer ValurKristjánsson
fæddist á Blómst-
urvöllum við
Bræðraborgarstíg í
Reykjavík 25. janúar
1921. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund 1. febrúar síð-
astliðinn.
Útför Vals fór fram frá Digra-
neskirkju 9. febrúar sl.
Meira: mbl.is/minningar
Óttar Bjarkan
Bjarnason
✝ Óttar BjarkanBjarnason fædd-
ist á Siglufirði 29.
september 1955.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans við Hringbraut
31. janúar síðastlið-
inn.
Útför Óttars fór fram frá Hjallakirkju
6. febrúar sl.
Meira: mbl.is/minningar
Leiði hug að léttum
svörum,
lít til baka;
sumra ævir alltof
snemma
enda taka.
Þó við spyrjum, þoka svörin
þrautseig hylur,
vegi lífsins allt til enda
enginn skilur.
Vekja bros, í vörn og sókn
þá virkja bestu,
íþróttamanns auð af reynslu
eftir léstu.
Margir hafa í hljóði geymda
harma sína,
heyri ég óma handan tímans
hlátra þína.
Næmri kímni, fráleik, fimi,
ég fann þig skarta,
bak við öll þín bros við greindum
barnsins hjarta.
Ég þann tilgang okkar einan
ei fæ hrakið,
brosa, fagna, aðeins eiga
andartakið.
Eftir því sem lengra líður
ljúfust kynning
sorgir mildar svo hún verður
sæl þín minning.
Sigurður Kristjánsson.
Lífið er oft undarleg gáta. Stund-
um torskilin, stundum með öllu
óskiljanleg. Hvernig sem á það er lit-
ið verður ekki skilið hvaða réttlæti
felst í því að heimilisfaðir í blóma
lífsins, aðeins 41 árs, er numinn á
brott úr þessari jarðvist. Þetta er
þungur dómur og óásættanlegur.
Sverrir Heiðar, mágur minn, hef-
ur undanfarið eitt og hálft ár barist
af ótrúlegu þreki og óbilandi bjart-
sýni við erfiðan sjúkdóm. Við höfum
fylgst með Sverri takast á við veik-
indin af æðruleysi og trú á að honum
myndi takast að vinna bug á mein-
inu. En því miður varð hann að játa
sig sigraðan nú í ársbyrjun.
Sverrir fæddist í Skógum í Hörgd-
árdal, en flutti barnungur til Hafn-
arfjarðar. Undangengna tvo áratugi
eða svo hefur hann búið á Hvann-
eyri, til að byrja með lærði hann þar
búvísindi og frá 1991 starfaði hann
við stjórnun og kennslu hjá Land-
búnaðarháskólanum, síðast var hann
brautarstjóri búfræðibrautar skól-
ans. Engin tilviljun að Sverrir var
valinn til stjórnunarstarfa við Land-
búnaðarháskólann. Hann átti ein-
staklega gott með að vinna með
fólki, var í senn ákveðinn og með ein-
stakan húmor. Átti auðvelt með að
koma fyrir sig orði og var því oft
fenginn til þess að stjórna veislum
eða flytja ræður á mannamótum.
Knattspyrna og knattspyrnuþjálf-
un var eitt af okkar sameiginlegu
áhugamálum. Sverrir hafði
UEFA-B þjálfaragráðu frá KSÍ og
þjálfaði um árabil unga knattspyrnu-
menn í Borgarnesi og á Hvanneyri.
Hann hafði mikið yndi af því að
vinna með krökkunum og milli
þeirra og Sverris ríkti traust sam-
band virðingar og vináttu. Nokkuð
sem þarf að vera til staðar til þess að
árangur náist. Yndislegt var að sjá
hversu vel hann fylgdist með litlu
systrabörnunum sínum norðan heiða
í leik og námi og hversu góð fyr-
irmynd hann var þeim. Við ræddum
mikið um fótbolta og skutum léttum
skotum hvor á annan ef enska bolt-
ann bar á góma. Hann þessi massívi
Sverrir Heiðar
Júlíusson
✝ Sverrir HeiðarJúlíusson fæddist
á Skógum í Hörg-
árdal 1. maí 1967.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans 12. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Akra-
neskirkju 21. janúar.
Liverpool-maður og
ég hliðhollur Arsenal.
Við höfðum oft rætt
það að fara ásamt
strákunum okkar á
leik þessara tveggja
stórliða á meðan kven-
peningurinn í fjöl-
skyldunni þræddi
verslunargötur. Því
miður náðum við ekki
að láta þennan draum
okkar rætast. Auk
knattspyrnunnar
hafði Sverrir einlægan
áhuga á veiðiskap og
var jafnframt mikill útivistarmaður.
Komið er að leiðarlokum. Erfiðum
leiðarlokum. Það er sárara en orð fá
lýst að sjá á eftir góðum og traustum
vini. Höggvið er stórt skarð í fjöl-
skylduna, sem verður ekki fyllt.
Missir Emmu, Álfheiðar og Birgis
Þórs er mestur. Allar góðar vættir
styrki þau í þeirra miklu sorg. Takk
fyrir allt, kæri vinur.
Pétur Ólafsson.
Dökkbrún leðurskólataska, svona
frá leðurverkstæði höfuðborgarinn-
ar – með gylltum lásum og tveimur
hólfum framan á. Einhvern veginn
er þessi blessuð taska órjúfandi hluti
myndarinnar sem birtist af Sverri
Heiðari þegar ég í huganum renni
yfir rúmlega tuttugu ára samferð
okkar á Hvanneyri.
Grannholda spaugari með þýska
frasa á vörum, söngvinn og fé-
lagslyndur, nemandi minn við upp-
haf kennsluferils.
Búvísindadeildarneminn Sverrir,
kemur við annan mann með blóm og
hamingjuóskir í tilefni giftingar okk-
ar hjóna.
Fáum árum síðar mætir hann –
enn með töskuna góðu, við erum að
undirbúa kennslu – hann ætlar að
leysa mig af svo sem einn vetur.
„Fann ég á fjalli fallega steina …“
Dætur okkar að dunda sér saman,
söngla vísu sem oft var farið með.
Síðar verður heimili Sverris og
Emmu eitt af fáum sem Lotta gistir
á leikskólaaldri – góðlátlegt grín
gert að því hversu óþjálfaðir foreldr-
ar hennar eru í útbúnaði „gisti-
barns“ – en það gerir ekki svo mikið,
nóg er til af nauðsynjum á borð við
smábarnatannbursta og slíkt á
heimili þeirra.
Við sitjum yfir stundaskrárgerð
og fleiri skipulagsmálum bænda-
deildarinnar á Hvanneyri, nú hefur
einhverra hluta vegna blár kulda-
galli bæst við í minninguna og bol-
urinn góði með SÍS-merkinu sem við
vorum sammála um að hentaði að-
eins einn eigandi – samstarfsmaður
okkar til margra ára.
Einhvern veturinn þvælumst við
oft saman til Reykjavíkur, nemum
þar kennslufræði og spjöllum margt
á ferðum okkar. Leggjum á ráðin um
1. des. innlegg kennara – ættum við
að flytja atriði úr Dýrunum í Hálsa-
skógi, bangsamamma baðar bangsa-
drenginn – prófum hvernig þetta
hljómar, ekki sem verst. En
skemmtanir skólans taka breyting-
um í tímans rás …
Það gerir líka samstarf okkar,
hvort sinnir sínu, kappkostað að
gera eins vel og unnt er. Sverrir
víkkar út uppeldisstarf sitt og bætir
við ungu íþróttafólki.
Virkjar veiðieðli sitt með ungum
og öldnum. Þá skilur kötturinn minn
hann betur en ég!
Síðustu árin tökumst við saman á
hendur móttöku yngstu bekkja
grunnskólans – hann spjallar um
fugla enda fróður um hverra þeirra
megi vænta hingað að vori. Brúna
taskan enn með í för.
Víða gætir fræðslu Sverris og
margir hafa notið þeirrar visku sem
hann hafði að miðla og bar með sér
að hluta í brúnu töskunni.
Þegar vorar og brandendur mæta
á svæðið, koma örugglega upp í hug-
ann myndir af brúnni tösku á ferð
milli húsa í hægri hendi eigandans
og góðlátlegar skærur um hvor sé
rétthærri hér um slóðir frjáls á þeim
tíma, köttur eða skógarþröstur.
Ólátagarðsbúar þakka Sverri
Heiðari samferðina, votta fjölskyldu
hans samúð og vita að eftir lifa minn-
ingar sem styrkja á erfiðum tímum
og munu geymast í hugum sam-
ferðamannanna, hvers og eins með
sínum hætti.
Edda, Guðlaugur,
Aðalheiður Karlotta.
Sverrir Heiðar var náttúrubarn,
sagði gjarnan sögur úr eyfirskri
sveit þar sem hann átti unaðsstundir
hjá afa sínum og ömmu mörg æsku-
sumur. Hann var næmur á umhverfi
sitt, heyrði og sá fugla áður en við
hin höfðum veitt þeim athygli og
hann einhvern veginn vissi hvar
bleikjan beið í hyl eða hvar grös voru
stödd í þroska.
Hann lét sig líka varða fólkið í
kringum sig, ræktaði fjölskyldu,
vini, samstarfsmenn, nemendur og
nágranna þannig að hann virtist
ætíð umlukinn af þéttum vef fólks,
sem laðaðist að honum til samveru,
vináttu eða til að sækja til hans
stuðning eða leiðsögn.
Sverrir var þannig happ fyrir sitt
samfélag og fyrir sitt fólk. Lagði ein-
att gott til hlutanna hvort sem það
var fólgið í því að kenna nemendum
sínum, stjórna búfræðibraut við
Landbúnaðarháskólann, þjálfa börn
og unglinga í knattspyrnu, leggja lið
íbúasamtökum á Hvanneyri eða
vinna að náttúruverndar- og um-
hverfismálum.
Við kveðjum gamlan nemanda,
samstarfsmann, nágranna og vin til
tveggja áratuga sem svo miskunn-
arlaust er frá okkur tekinn á besta
aldri. Fjölskyldunni vottum við okk-
ar dýpstu samúð.
Björn Þorsteinsson og Anna
Guðrún Þórhallsdóttir.
Elskulegur vinur okkar, Sverrir
Heiðar Júlíusson, lést þann 12. jan-
úar sl.
Elsku Sverrir Heiðar, okkur lang-
ar að senda þér nokkur orð um sam-
verustundirnar á þeim 18 árum sem
við erum búin að þekkjast.
Fyrstu kynni okkar voru þegar þú
varst í búvísindadeildinni og ég í
bóksölunni hjá Bændaskólanum á
Hvanneyri. Fljótlega tókst með okk-
ur góð vinátta, sem efldist með ár-
unum. Þú varst alltaf glettinn, já-
kvæður og raunsær. Og ef það var
eitthvað að hjá mér eða öðrum sagð-
ir þú ætíð: „Hvað, þetta er ekkert
mál.“
Þegar Emma kom á Hvanneyri
með litlu Álfheiði varst þú svo stolt-
ur af litlu prinsessunni þinni. Og síð-
ar fékkst þú litla prinsinn, hann
Birgi Þór, sem þú varst ekki minna
stoltur af. Mér fallast hendur að
koma í orð það sem mig langar að
segja um okkar samvistir við þig og
þína fjölskyldu í gegnum árin. Það er
svo margs að minnast. T.d. kanínu-
matarboðin, sumarbústaðaferðirnar,
spilamennskan og allskonar
skemmtanir.
Þið Emma hafið verið mér svo góð
og börnunum mínum, sem nú eru
uppkomin í dag og saman hafið þið
orðið vinir og félagar í leik og starfi.
Elsku Sverrir, takk fyrir þær dýr-
mætu og góðu stundir, sem þú gafst
okkur. Erfiðri baráttu þinni við ill-
vígan sjúkdóm er nú lokið. Guð gefi
að nú líði þér vel. Minning þín mun
lifa í hjörtum okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
( Þórunn Sig.)
Elsku Emma, Álfheiður, Birgir
Þór, Anna Soffía og aðrir aðstaðend-
ur.
Guð gefi ykkur styrk og þraut-
seigju til að takast á við söknuðinn
og sorgina.
Þórunn Árnadóttir og fjölskylda.
Hann gekk léttstígur vestur göt-
una okkar mót kvöldsólinni með
boltapokann á bakinu. Var að fara á
fótboltaæfingu með krökkunum.
Hafði líka umburðarlyndi gagnvart
þeim sem ekki héldu með Liverpool.
Kom yfir til okkar með nýveiddan
lax úr Andakílsá eða sendi mig heim
með hann grafinn eftir einhverja
samræðustundina þar í Grenitúninu:
Færðu Dísu þetta! sagði hann. Sá
þegar maðkurinn var lagstur á
brekkuvíðinn í garðinum okkar: Á ég
ekki að úða hjá ykkur í kvöld þegar
lygnir? Og við hjónin hurfum inn í
sumarnóttina við lágvært suðið í
dælubrúsanum hans. Brekkuvíðir-
inn tók gleði sína á ný. Við heyrðum
glaðværðina í leik ungu fjölskyld-
unnar handan götunnar. Bolta ber af
og til yfir limgerðið en miklu ofar er
þó sólin sem hellir geislum velþókn-
unar yfir leikinn. Kappsöm lífsgleðin
smitar yfir götuna. Gleður okkur
líka.
Löngu fyrr sé ég hann fyrir mér í
kennslustofu á Hvanneyri: Sat hann
ekki gluggamegin? Hress og æsku-
kvikur. Áhugasamur. Dugmikill.
Skaut inn glettnum athugasemdum í
bland við spurningar og ábendingar
sem ýmsar urðu mér, töflumegin við
púltið, ofviða. Naut sín í hópnum.
Varð enda vinmargur. Ég heyri líka
óm af kennarafundi; leggur málum
gott til, ögn fljótmæltur er hann því
hann ræðir málin aldrei í hálfvelgju,
hvorki í sókn né vörn: vanur því úr
boltanum með séra Pétri og öðrum
Hörgdælum. Hörgdælum já. Þar
stóð draumaland hans. Í Hörgárdal
átti hann sæla æskudaga, sitt heima,
með afa sínum og nafna, að
ógleymdri ömmu, sem líka átti hlut í
nafni hans. Hver vegur að heiman er
vegur heim: veröld þeirra gaf honum
visku og festu fyrir lífið. Þaðan
spann hann þráð sinn svikalaust til
barnanna sinna, ekki bara með létt-
um leik heldur sem góð fyrirmynd í
öllu dagfari og einstakur félagi
þeirra. Stoltur af þeim og mátti
sannarlega vera það, svo efnileg og
öflug sem þau eru. Föðurarfurinn
verður þeim nú styrkur og vísun til
vegar þegar illskiljanlegt mein líf-
heims hefur með grimmilegum hætti
hrifið hann burt úr blóma lífsins,
hann sem líka var félagi okkar, ná-
granni og vinur.
Í vanmætti okkar og skilnings-
leysi á gangi tilverunnar biðjum við
góðan guð að leiða Emmu og börnin
tvö, Álfheiði og Birgi Þór, og ástvin-
ina hina alla; að minningarnar góðu
um hann og forsögnin hans vinni líka
á sorginni. Sverrir Heiðar skildi eftir
minningu um góðan dreng; minn-
ingu, sem aldrei verður frá okkur
tekin. Blessuð sé hún.
Bjarni og Ásdís, Lækjartúni.
Elsku Sverrir okkar.
Við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þú varst okkur miklu meira en bara
þjálfari, þú varst okkur góð fyrir-
mynd og átt stóran þátt í því hver við
erum í dag. Þú varst alltaf hreinskil-
inn við okkur án þess að særa nokk-
urn mann og hrósaðir okkur öllum
alltaf út í eitt. Þú varst mjög metn-
aðarfullur þjálfari og gerðir allt fyrir
okkur, eyddir miklu af þínum eigin
tíma í okkur, sem við metum mikils.
Við munum aldrei gleyma þér.
Elsku Emma, Álfheiður og Birgir,
megi guð fylgja ykkur og styðja á
þessu erfiðu tímum.
Fyrir hönd þinna fótboltakrakka,
með saknaðarkveðju,
Birna Ósk Aradóttir.
Á grámyglulegu síðdegi fyrir ári
síðan keyrði ég fram á vin minn
Sverri Heiðar. Stoppaði og bauð
honum far. „Sama og þegið, Hella
mín,“ svaraði hann, „ef ég ætla að
sigra þennan krabbafjanda, veitir
mér víst ekki af að safna þreki.“ Ég
sat hugsi um stund og fylgdist með
manni í bláum kraftgalla ganga til
móts við örlög sín. Sigur var ekki
unninn í þessu stríði og nú hefur
hann kvatt þetta líf, Sverrir Heiðar,
vinur minn og samstarfsmaður til
fjölda ára, sterkur persónuleiki og
leiðtogi.
Þó við fæðumst í þennan heim ráð-
um við litlu um þann tíma við höfum,
en hvernig við nýtum hann, fáum við
miklu um ráðið og víst er að Sverrir