Morgunblaðið - 12.03.2009, Side 27

Minningar 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2009
sinna skjólstæðinga. Mér fannst, eins
og öðrum skjólstæðingum hans, ég
vera í traustum og góðum höndum.
Hann var hægur og yfirvegaður í fasi.
Yfirbragðið bar þess merki að þar
færi maður sem ávallt var hægt að
treysta og endurspeglaði jafnframt
meiri þekkingu í lækningum og sálu-
hjálp en unnt væri að læra í lækna-
skólum. Síðar þegar við kynntumst
betur sem samstarfsmenn og vinir
komu sterklega í ljós þeir eiginleikar
sem gerðu það að verkum að hann
varð fyrir mér einhverskonar hug-
myndafræðileg fyrirmynd þess
hvernig heimilislæknir ætti að vera. Í
starfi sínu var Guðmundur eins og
klettur í hafsjó, ávallt til staðar til að-
stoðar, heiðarlegur, traustur og rétt-
sýnn og mikill hugsjónamaður. Hann
kunni þá gömlu list að lækna suma,
líkna öðrum en hjálpa öllum. Guð-
mundur hafði sterkar skoðanir á
þjóðfélagsmálum og gaman var að
spjalla við hann um pólitík. Enn
skemmtilegra var þó að heyra hann
segja frá gömlum atburðum og sög-
um. Hans frásagnarlist átti rætur
sínar í kjarngóðri íslenskri tungu sem
hann hafði með sér úr sveitinni aust-
ur af héraði. Myndlíkingar og málfar
var með þeim hætti að óhjákvæmi-
legt var að þeir sem á hlýddu heill-
uðust af og hrifust með þegar hann
með orðum einum dró upp hinar
ýmsu myndir frá fyrri tímum.
Húmor og kímni voru aldrei langt
undan og á Sólvangi myndaði hann
ásamt sínu nánasta samstarfsfólki
hóp sem við sem honum tilheyrðum
kölluðum oft „norðurljósin“, vegna
staðsetningar á stöðinni. Haukur
Heiðar heimilislæknir og Stefanía rit-
ari þeirra félaga voru þau sem þenn-
an samhenta hóp mynduðu. Sú vin-
átta og virðing sem myndaðist meðal
okkar í „norðurljósunum“ slokknaði
aldrei. Guðmundur átti við heilsu-
brest að stríða síðari árin en þegar
„norðurljósin“ heimsóttu þau hjónin
Lóu og Guðmund, voru það dýrmæt-
ar stundir. Guðmundur fylgdist vel
með öllu sem var að gerast í þjóð-
félaginu og á heilsugæslustöðinni.
Þrátt fyrir erfið veikindi var hugsun-
in leiftrandi skýr, skoðanir ákveðnar
en ákaflega stutt í gamansemina. Þau
gildi og hugsjónir sem hann stóð svo
sterkt fyrir alla tíð, heiðarleiki, jöfn-
uður, rík réttlætiskennd auk andúðar
á innihaldslausri græðgisvæðingu,
hafa svo sannarlega reynst standast
tímans tönn. Þessi gildi voru honum
eðlislæg, en í dag, okkur hinum í
besta falli slæm lexía.
Fyrir hönd starfsfólks heilsugæsl-
unnar á Sólvangi sendi ég eftirlifandi
eiginkonu Guðmundar og ættingjum
öllum innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Helga Þórðarsonar.
Emil L. Sigurðsson yfirlæknir,
Heilsugæslustöðinni Sólvangi,
Hafnarfirði.
Guðmundur Helgi Þórðarson,
heimilislæknir og hugsjónamaður, er
látinn.
Saga hans er nátengd sögu heim-
ilislækninga á Íslandi, sögu sam-
félagslegra hugsjóna og hugmynda
um velferðarkefið með frumheilsu-
gæslu sem grunn góðrar heilbrigðis-
þjónustu. Hugsjóna þar sem gagn-
kvæm virðing, traust og trúnaður,
þ.e. ábyrgð gagnvart sjúklingum, er í
lykilhlutverki ekki síður en sam-
félagsleg ábyrgð læknisins. Læknar
eru nefnilega í þeirri stöðu að þekkja
og standa mjög nálægt almenningi í
landinu, eru ekki aðeins fagmenn sem
greina og meðhöndla einkenni og
sjúkdóma, heldur sífellt að hlusta á og
reyna að styðja sjúklinga sína í lífsins
ólgusjó.
Guðmundur skildi þetta hlutverk
manna best, tók hlutverk sitt alvar-
lega og var ötull að skrifa í blöð um
heilbrigðismál og önnur samfélagsleg
málefni svo lengi sem hann hafði þrek
til. Hann var víðsýnn baráttumaður,
hógvær en fastur fyrir og þessir eig-
inleikar hans ásamt mikilli reynslu og
ágætri ritfærni gerðu hann að einum
af lykilmönnunum í uppbyggingu
heimilislækninga á Íslandi.
Hann var gerður að heiðursfélaga
Félags íslenskra heimilislækna 1997
og vil ég fyrir hönd félagsins votta
fjölskyldu hans samúð okkar sem og
Guðmundi virðingu okkar og þakkir.
Elínborg Bárðardóttir, formaður
Félags íslenskra heimilislækna.
✝ Einar F. Stein-arsson fæddist í
Reykjavík 5. sept-
ember 1924. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Vífils-
stöðum 4. mars 2009.
Foreldrar hans voru
Steinar Franklín
Gíslason, járn-
smíðameistari í
Reykjavík, f. á Græn-
hóli, V-Barðastand-
asýslu 6. janúar 1897,
d. 2. desember 1978,
og kona hans Ingi-
björg Einarsdóttir húsfreyja í
Reykjavík, f. í Reykjavík 14. des-
ember 1900, d. 14. nóvember 1970.
Einar átti tvo bræður, Óskar Ingi-
berg Steinarsson, f. 5. september
1926, d. 1927 og Hallgrím Stein-
arsson, f. 28. nóvember 1927, d.
2006. Foreldrar Steinars voru Gísli
Kristjánsson, trésmiður á Vest-
urgötu 57, áður bóndi og trésmið-
ur í Kvígindisfirði, Fjarðarhorni,
svo á Grænhóli og Fossi, Barða-
strandarhreppi, svo í Öskubrekku
Höfn í Siglufirði, síðar húsfreyja
á Laxamýri og á Siglufirði. Börn
Einars og Arnþrúðar eru: a)
Steinar I. vélstjóri, f. 13. janúar
1949, kvæntur Gunnhildi M. Ey-
marsdóttur, f. 12. nóvember 1953.
Börn þeirra eru María Björk, f. 2.
desember 1973, maki Konstantín
Shcherbak, og Einar Ísfeld, f. 3.
október 1978, maki Erin Jorgen-
sen. b) Sigurður A. eðlisfræð-
ingur, f. 11. ágúst 1953, kvæntur
Bergljótu Stefánsdóttur, f. 26.
febrúar 1959, sonur þeirra er
Sigurgeir, f. 9. nóvember 1995.
Einar ólst upp á Vesturgötu 30
og bjó þar fyrstu búskaparár sín
ásamt foreldrum sínum en byggði
síðan hús á Seltjarnarnesi og
flutti þangað með fjölskylduna
1961, þar sem drengirnir komust
á legg. Upp úr 1980 reisti hann
hús í Grafarvogi og bjuggu hjón-
in þar uns þau fluttu í hús eldri
borgara á Skúlagötu 20. Síðustu
árin bjó hann á Vífilsstöðum. Ein-
ar stundaði nám í Verslunarskóla
Ísland og lærði síðan rennismíði í
Iðnskólanum í Reykjavík og í
Stokkhólmi. Hann stofnaði ásamt
föður sínum og bróður Kolsýru-
hleðsluna s/f árið 1949 og rak
hann fyrirtækið samfellt í 49 ár.
Útför Einars fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 12. mars, kl.
13.
og kona hans Stein-
unn Guðmunds-
dóttir húsfreyja,
fædd í Gufudals-
sókn, A-Barða-
strandasýslu. For-
eldrar Ingibjargar
voru Einar Jónsson
skósmíðameistari í
Reykjavík, fæddur á
Dufþaksholti,
Keldnasókn, Rang-
árvallasýslu og
kona hans Sig-
urjóna Jónsdóttir
húsfreyja í Reykja-
vík, fædd í Hjarðarneskoti, Kjal-
arnesi.
Einar kvæntist 5. janúar 1947
Arnþrúði Sigurðardóttur, f. á
Laxamýri S. Þing. 17. janúar
1920, d. 9. febrúar 2005. For-
eldrar Arnþrúðar voru Sigurður
Egilsson, fæddur á Laxamýri,
Reykjahr. S-Þing., síðar bóndi
þar, kennari á Siglufirði og síðast
kennari og fasteignamatsmaður á
Húsavík og kona hans Rakel Jú-
dith Pálsdóttir Kröyer, fædd í
Í dag kveðjum við ástkæran föður
og sendum okkar hinstu kveðju. Við
erum mjög lánsamir að hafa átt með
honum mörg yndisleg ár. Æskuárin á
Vesturgötunni voru ógleymanleg.
Leiksvæðið var stórt, slippurinn,
höfnin, Landakotstún og endalausir
garðar.
Á meðan við uxum úr grasi reisti
hann ásamt föður sínum og bróður
húsnæði undir Kolsýruhleðsluna, fyr-
irtækið sem hann rak í 49 ár. Seint á
6. áratugnum reisti hann hús á Sel-
tjarnarnesi og áttum við bræðurnir
þar heimili þar til við stofnuðum okk-
ar eigin.
Þrátt fyrir mikla vinnu höfðu
mamma og pabbi nægan tíma fyrir
okkur bræðurna og sinntu þau for-
eldrahlutverkinu af mikilli alúð. Upp-
eldisárin gengu átakalaust fyrir sig
þar sem foreldrar okkar sýndu ótrú-
lega yfirvegun og rósemd þegar ungir
og orkumiklir drengirnir vildu ráða
meiru en þeim var hollt. Einnig voru
vinir okkar ávallt velkomnir inn á
heimilið og var oft mikill skarkali þeg-
ar leikar stóðu sem hæst. Þessu tóku
foreldrar okkar samt af miklu jafn-
aðargeði. Þetta traust sýndu þau okk-
ur alla tíð.
Pabba fannst mjög gaman að
ferðast og eru margar skemmtilegar
minningarnar úr ferðalögum um Ís-
land. Sérstakt dálæti hafði hann á
ferðalögum til sólarlanda og voru
Kanaríeyjar þar efst á lista. Fyrir
þremur árum fór hann í sína síðustu
ferð til Kanaríeyja. Við bræðurnir og
elsta barnabarn hans áttum þar ynd-
islegar stundir með honum og eigum
þaðan ljúfar minningar.
Báðir störfuðum við bræðurnir í
fyrirtækinu hjá pabba. Við byrjuðum
í sendilsstarfi en fórum fljótlega að
vinna flóknari störf. Sá fróðleikur og
reynsla sem pabbi bjó yfir og miðlaði
til okkar bræðranna á þessum árum
var ómetanlegt veganesti inn í fram-
tíðina. Síðustu 30 árin rak Steinar fyr-
irtækið með honum.
Barnabörnum sínum unni hann
mjög og dekraði þau eins og öfum ein-
um er lagið. Tengdadæturnar voru
honum afar kærar og var samband
þeirra mjög náið.
Á efri árum greindist móðir okkar
með parkinsonsveiki. Þurfi hún að fá
lyf og sprautur árum saman til að
halda aftur af sjúkdómnum. Pabbi sá
um hana í mörg ár og gaf henni
sprauturnar reglulega. Þegar sjúk-
dómurinn ágerðist naut hún umönn-
unar hans að nóttu sem degi en svo
kom að því að hann gat ekki annast
hana lengur. Fékk hún þá inni á
hjúkrunarheimilinu Eir þar sem hún
var í 5 ár. Öll árin sem móðir okkar
dvaldi á Eir fór pabbi á hverjum ein-
asta degi að heimsækja hana.
Árið 2007 var pabbi lagður inn á
öldrunardeild Landspítala Íslands í
Fossvogi þar sem hann var í 6 mánuði
við frábæra umönnun starfsfólks. Síð-
an fluttist hann að Vífilsstöðum þar
sem hann naut umönnunar af alúð og
hlýju. Þar var umtalaður glampinn í
augum hans og brosi og hvernig hann
tók því af æðruleysi að hann gæti ekki
talað eða tjáð sig síðustu árin.
Í huga okkar allra er mikill sökn-
uður því nú er genginn einstakur
maður. Í júní er von á fyrsta langafa-
barninu en því miður lifði hann ekki
til að sjá það.
Elsku pabbi, hvíl í friði.
Steinar og Sigurður.
Ljúfsár er sjálfsblekking æskuár-
anna er vér piltar héldum okkur
ósigrandi, ódauðlega og farnir að
dreypa tungu í lífsins bikar. Stundum
var sprettur. Á menntaskólaárum var
ég ómannblendinn en eignast tvo vini,
sem hafa fylgt mér alla tíð í blíðu og
stríðu, Karl Gústaf Kristinsson og
Sigurð Arnar Einarsson. Foreldrar
beggja bjuggu á Seltjarnarnesi og
voru sérdeilis elskulegir og áhuga-
samir um heilabrot okkar og skemmt-
analíf. Ég kom fyrst á heimili Dúddu
og Einars á öðru ári í MR. Móttök-
urnar voru einlægar og höndin
beggja hlý sem brosið. Vér piltar
brutum heilann um allt milli himins
og jarðar. Einar sat þá gjarna í hæg-
indastól sínum með pípuna í annarri
hendinni og grænn tópaspakki aldrei
langt undan. Stundum varð mér litið á
hann í hita leiksins og sá hæglátt bros
í björtum augum. Ég minnist þess að
stundum fengum við okkur ögn neðan
í því áður en brunað var á ball. Á
heimili Dúddu og Einars voru okkur
borin dýrindis glös, og oft var tígulegt
smurbrauð á borðum. Húsbóndinn
var fróður um viskí og koníak. Þau
kenndu okkur að umgangast áfengi
sem gleðigjafa og njóta þess í sam-
neyti við annað fólk í stað þess að
súpa af stút undir húsvegg. „Þá er
betra að sleppa því,“ sagði Einar og
horfði dreymnum augum á tóbaks-
reykinn sem leið uppúr pípunni eins-
og véfrétt.
Skólapiltar eru ævinlega blankir.
En Einar og Dúdda áttu Kolsýru-
hleðsluna á Seljavegi. Þar fengu
strákar alltaf vinnu; þolprófuðu amm-
oníakskúta, ryðhreinsuðu, máluðu,
unnu við hleðslu slökkvitækja, sóttu
þau og sendu. Ég man enn þegar við
fórum slíka ferð á Kleppsspítalann.
Þar sá ég fyrst sorgarhlið lífsins. Við
ræddum þetta við Einar og Dúddu
nokkru síðar. „Við þurfum ekki mikið
að kvarta,“ sagði Einar. Ég man
mörg slík svör og athugasemdir.
Hann var ekki margmáll, en sann-
máll, einlægur og hollráður.
Vinahópurinn, þrenningin, brá sér
á ball 18. september 1971. Þar hitti ég
stúlkuna mína. Henni var líka tekið
með kostum og kynjum, einsog end-
urheimtri dóttur.
Anna Kristín og Kristinn Michel-
sen, foreldrar Karls Gústafs og
Dúdda og Einar, foreldrar Sigurðar
Arnars, voru alla tíð sannir hollvinir.
Þetta fólk er nú látið. Einar missti af-
ar mikið er Dúdda dó í febrúar 2005,
en tók veikindum hennar af karl-
mennsku og æðruleysi ástar og um-
hyggju. Við fráfall hennar blómstraði
fjölskyldan í kærleiksljósi hans og
hljóðri gleði.
Einar var í raun nettur vexti en
kraftvaxinn, teinréttur í baki, hárið
silfrað og snöggklippt, höndin breið
og sterk, andlitið svipmikið og karl-
mannlegt. Í minningunni eru augun
tindrandi blá og brosið aldrei langt
undan. Hann var ekki fámáll maður
en talaði aldrei af sér, en sú íþrótt
gerist nú sjaldgæfari. Hann var
spaugsamur í góðra vina hópi en allt
var það hófstillt. Aldrei heyrði ég
hann segja hnjóðsyrði um nokkurn
mann. Vann hvorki hratt og aldrei
hægt en lauk öllu í tæka tíð nú kallað
að taka það á kúlinu. Nú biðjum við
fjölskyldum, börnum og afkomendum
Dúddu og Einars blessunar og
styrks. Guð blessi ykkur.
Haraldur G. Blöndal og María
Aldís Kristinsdóttir.
Einar Franklín
Steinarsson
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Saknaðarkveðjur
Gunnhildur
Eymarsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Takk fyrir allar yndislegu stund-
irnar.
Kveðja,
Sæborg Reynisdóttir og
Steinberg Reynisson.
Elsku afi Dolli
Ekki grunaði mig að viku eftir að
pabbi var jarðsunginn mundi ég
kveðja þig. Þú kvaddir með reisn á af-
mælisdegi sonar míns, og nafna sonar
þíns.
Hugurinn reikar til baka, fyrst til
Svalvoga og síðan til Þingeyrar. Það
var alltaf svo gaman að heimsækja
ykkur ömmu, þið voruð svona ekta
amma og afi, svo góð hvort við annað,
kærleikurinn á milli ykkar einstakur
og þið voruð eins og eitt. Alltaf var
stutt í húmorinn og glettnin skein úr
augunum þínum.
Þú varst svo áhugasamur um allt
og vildir vita hvað maður var að gera,
mundir allt sem þér var sagt, einstak-
lega minnugur! Ættfræði var þér
hugleikin og gastu endalaust frætt
mig um hana.
Seinna þegar þið amma fluttuð á
Dalbrautina var enn sami bragurinn á
móttökunum og þú fylgdist enn sem
áður vel með öllum í fjölskyldunni þó
svo hún hefði stækkað mikið.
Mér þótti svo vænt um þegar Agn-
ar bróðir gifti sig í ágúst í Grundar-
firði og þú varst svaramaður í stað
pabba, því hann komst ekki vegna
veikinda.
Missir þinn var mikill þegar amma
lést fyrir rúmu ári og fyrir rúmri viku
kvaddir þú son þinn, það var þér mjög
þungbært.
Ég veit að pabbi og amma hafa tek-
ið vel á móti þér.
Elsku afi minn, kysstu pabba og
ömmu frá mér.
Þín sonardóttir,
Ásdís Emilía Gunnlaugsdóttir.
Það er ekki auðvelt að setjast niður
og skrifa minningargrein um elsku
Dolla afa, sem féll mjög snögglega frá
sl. sunnudagskvöld. Okkar síðasta
samverustund var í jarðarför frum-
burðar afa og ömmu, Gulla frænda, 2.
mars sl. Það hvarflaði ekki að mér þá
að ég væri að kveðja hann í hinsta
sinn.
Ég er svo þakklát fyrir allar sam-
verustundirnar sem ég og mín fjöl-
skylda höfum átt með afa og ömmu í
gegnum tíðina. Það var ætíð notalegt
að heimsækja þau hjónin á Dalbraut-
ina og svo afa á Hrafnistu eftir að
amma féll frá. Það var aldrei skortur
á umræðuefni enda afi með stálminni.
Við ræddum um gömlu dagana hans,
stjórnmál, veðrið og önnur málefni
sem voru í brennidepli hverju sinni.
Hann hafði mjög svo sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum og við vorum
kannski ekki alltaf sammála.
Afi fylgdist mjög vel með öllum sín-
um afkomendum alveg fram á síðasta
dag. Hans er sárt saknað á mínu heim-
ili en Dolli afi er kominn í faðm Dísu
ömmu og það er notaleg tilhugsun.
Hildur Ísfold Hilmarsdóttir.
Þú ert ljós á vegi þinna
þel og brosin verma kinn.
Allt það góða á þig minna
þegar kem og ylinn finn.
Ýmsar gafstu óskir mér
ekki má þær dylja.
Marga átti og þakka þér
þegar leiðir skilja.
Í augum vonar ein er dáð
við ýmis kynni svanna.
Það má spinna gull í þráð
úr þeli minninganna.
(Magnús Hagalínsson.)
Elsku afi og langafi.
Takk fyrir allan hlýhug og ást.
Þín minning lifir í hjörtum okkar.
Þórdís Hafrún, Ásthildur Gyða.
Sigmar Örn, Ástrós Elma,
Þorlákur Ingi, Þorbjörg Lilja.
Gunnhildur Þorbjörg, Ingibjörg
Rún, Þóra Rún, Ólafur Þór.
Guðrún Snæbjörg, Jóhanna
Jörgensen, Lísbet Óla.