Embla - 01.01.1946, Síða 47

í Mýrarhúsum var amma mín og nafna. Hjá henni var ég oft.
Hún sagði mér oft sögur, en ég varð að vinna fyrir þeim. Einn
sjóvettlingsþumal varð ég að prjóna fyrir liverja sögu. Það voru
viðskipti okkar ömmu.
I huga okkar barnanna í Firðinum var Reykjavík mikið ævin-
týri, og sá eða sú, senr þangað hafði komizt, forframaður. Það var
h'ka auðfundið á krökkunum, hvað þau létu vita af því, ef þau
höfðu fengið að fara til Reykjavíkur. Þau létu ekki svo lítið yfir
sér, sum að minnsta kosti. Það voru alltaf miklar samgöngur milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur. Flestir fóru fótgangandi, en þeir
efnaðri ríðandi.
Eg var um átta ára, þegar ég fekk að fara til Reykjavíkur. Faðir
minn var á útgerð Einars Þorgilssonar., senr þá verzlaði á Óseyri.
Ég hafði fengið að vera í breiðslu hjá Einari um sumarið og þótt-
ist því eiga fyrir því að fá að fara. Við höfðum öll viðskipti við
verzlun Einars, og var ég oft send að Óseyri. Það þótti mér gaman.
í búðinni var Halldór Hansen læknir, þá unglingur. Hann gaf
mér oft rúsínur eða kandísmola í nesti. Rúsínurnar átti ég að
telja og segja honum, livað þær væru margar. Einar var alþýð-
legur og spjallaði oft við mig. Ég var ekkert feimin við liann.
Það var nú ekki alveg orðalaust, að ég fekk að fara þessa ferð
til Reykjavíkur. Mamma hafði dregizt á að lofa mér seinni part-
inn um sumarið, ef ég yrði dugleg. En systkini mín töldu úr:
„Hún getur ekki gengið,“ sögðu þau. „Þú verður að bera hana
eða leiða.“ En mamma brosti bara. En þá kom annað. Þau laum-
uðu Jdví að mér, að það væri ekkert gaman að fara til Reykjavíkur
og hafa enga peninga. Ég hafði nú ekki mikið af peningum að
segja. Þórður, móðurafi minn, gaf mér einu sinni 5 aura fyrir
einhvern snúning. í huganum var ég búin að ráðgera að kaupa
margt og mikið. En þegar til mömmu kom, sagði hún, að þetta
væru bara 5 auíar, og það væri nú heldur lítið hægt að kaupa fyrir
þá. Eftir þetta var mér illa við fimmeyringa, en það voru einu
peningarnir, sem ég þekkti. En þegar ég lieyrði, að maður yrði að
hafa peninga til að fara til Reykjavíkur, leizt mér ekkert á. Ég
braut heilann um, hvernig ég gæti eignazt peninga. Á endanum
datt mér í hug að vita, hvort Einar Þorgilsson vildi ekki borga
embla
45