Embla - 01.01.1946, Qupperneq 80

gekk heim lilaðið með hvítskúraðar mjólkurföturnar í hendinni.
Nú leið óðum að mjaltatíma. „Guði sé lof fyrir góða veðrið,“
heyrði ég hana enn segja, áður en hún hvarf inn í bæjardyrnar.
Þessi sömu orð endurtekur hún föðurmóðir mín í hvert skipti,
sem hún kemur út frá eldhússtörfunum, ef veður er gott. Hún,
sem aldrei hefur átt hvíldarstund til að njóta góðs veðurs eða
annarra góðra gjafa síns góða guðs.
Eg horfði til suðurs. Þar voru blágrá ský, regnský, senr virtust
snerta fjallatindana. Þau voru eins og yglibrýr á gömlum karli,
en annars var ásýnd kveldsins svo björt og hrein.
Spóinn vall suður í mýrinni, og ég lieyrði líka til vætukjóa.
Það var fugl, sem ég iiafði litlar mætur á. Hið efra var himinninn
heiður eins og stór, bjartur spegill, gyllt ský sem umgjörð. Ég
hiaut að sjá sál mína í þessum spegli. Þar, sem sólin náði ekki að
skína, var grasið að verða vott af dögg. Það rauk óvénju mikið
upp úr heitu lauginni við túngarðinn, reykurinn leið yfir holtin,
hvít vatnsgufa. Ég hafði baðað nrig í lauginni, staðið þar alein
um vorbjarta nótt, er ég vakti yfir vellinum.
Mig var farið að dreyma aftur, þegar hundárnir stukku upp í
bæjarsuhdinu, geltu og létu ófriðlega. Ég þaut á fætur. Þarna var
sólin komin alla leið til hafs, stór, gulur ltolti, sem velti sér í öld-
unum. Birtan var svo sterk, að hún hálfblindaði mig, ég sneri
mér undan og neri augun. Það var einliver að koma heim tröðina,
sjálfsagt að gæta nánar að, liver það væri. Mér þótti mjög gaman
að því, er gestir komu, þá var hitað aukakaffi, og ég mátti eiga von
á heilli rúsínubrauðsneið. Það þótti hreint ekki svo lítið í þá daga.
Það var kynleg manneskja, þessi, sem var á leiðinni heim tröð-
ina, og kannske ekki nenra að hálfu leyti manneskja, eða þannig
leit allur fjöldinn á hana. Það var sveitarómagi, gömul kerling,
hálfvitskert, sent aldrei tolldi nema nokkra daga í sama stað. Hún
flakkaði um sveitina, hæ frá hæ, og var alls staðar óvelkomin. Þó
ekki svo, að menn þyrðu, samvizku sinnar vegna, að vísa henni á
dyr. Hún sníkti út hitt og þetta, og sumt þáð, er hún hafði ekkert
með að gera, en vænzt þótti henni um, ef einhver vék henni rós-
óttu lérefti, þá stóð heldur ekki á þakklætinu. Aftur á móti varð
hún æf, ef henni líkuðu ekki gjafirnar eða maturinn, þar sem
78
EMBLA