Embla - 01.01.1946, Síða 82

gaf mér leifar, bar mér leifar, áður en ég fór í morgun. Hún getur
skeint bónda sinn á roðum og tuggið í hann bein fyrir mér. En
það skal enginn hafa gagn né gaman af henni, ef ég má nokkru
ráða.“
Eg óskaði mér inn í eldhús til ömmu. En Hanna gamla
sat sem fastast milli mín og frelsisins og þrástarði á bótina á
svuntunni minni. Pokinn Iiennar lá við fætur hennar eins og
flekkóttur hundur, svona þverröndóttir pokar voru ekki til á
hverjum bæ. Pokinn var nær því hálfur af dóti. í þennan poka
átti mamma einnig að láta eitthvað af hendi rakna, ef kerlingunni
átti vel að iíka.
„Og prestsdóttirin, næpan sti, samansaumuð eins og faðir iienn-
ar, gaf mér ein bollapör, og galtóm voru þau eins og hún sjálf,
alveg galtóm. Ég sagði henni, að ekki hefði mátt minna vera en
þau væru full af sykri. Það hefði nú verið sómasamlega gert, en
hún sneri bara upp á sig.“
Eins og mig varðaði nokkuð um þetta. Ég horfði með viðbjóði
á kerlinguna. Hún var, þrátt fyrir vorblíðuna, klædd þykkunr
vaðmálsfötum með ullarklút í skýlu og stórt, þykkt sjal á herðum.
Hún hafði langar Jiendur, og neglurnar voru guiar og bognar
eins og fuglsklær. Fram undan klútnum gægðist grár hárlokkur,
iiðaður lokkur, sem var eins og hrím í sólskininu, og enni hafði
hún hátt og furðu bjart. Augun lágu óeðlilega djúpt, og það var í
þeim ógeðslegt rökkur, eins og maður sæi ofan í myrkan liyl. Ég
óttaðist þau eins og kirkjugarðinn að kvöldlagi undir haust.
Allt í einu stóð hún á fætur og kom til mín. Nú hlaut það að
koma, þetta sem ég liafði óttazt, alltaf síðan ég sá Hönnu gömlu
koma ofan tröðina.
„Hvað ertu gömul?" spurði hún.
„En það er nú það, sem ég man ekki.“
„Hefurðu sjálf saumað fötin þín?“ spurði nornin.
„Nei,“ svaraði ég.
„Og víst hefurðu gert það. Þú saumar og segir ósatt eins og hún
móðir þín.“
Ég þorði ekki að mótmæla. Kerlingin færði sig enn nær mér.
Ég var sannfærð um, að ég væri stödd í voðalegum lífsháska. Hún
80
F.MBLA