Nýtt kvennablað - 01.09.1945, Qupperneq 10

8
NÝTT KVENNABLAÐ
arnar í Rauðarártúni. En nauðsynin hefir brotið
þessi lög og því ekki að fárast um það. —
En ekki er gott að verjast söknuði yfir horf-
inni fegurð.
Minningarnar frá Rauðará æsku minnar
gleymast mér aldrei, þær verða mér alltaf jafn
Ijúfar og helgar, sem hollráðin og ástúðin, sem
ástkærir fósturforeldrar mínir gáfu mér að
veganesti.
En víðar en heima hafa orðið breytingar á
hlutunum. Á þessu vori, er ég búin að vera 21
ár í Ólafsfirði, eða frá þeim tíma, er maðurinn
minn fékk veitingu fyrir því prestakalli. Er
mér því skylt að segja eitthvað héðan.
Hér hafa árin liðið — í litlu þorpi — sem þó
hefur alltaf farið stækkandi. Og á þessu ári hef-
ur ólafsfjörður öðlastbæjarréttindi.Ergamanað
fylgjast með vexti bæjarins, sem vex líkt og
bráðþroska unglingur. Hér höfum við fengið
heitt vatn í húsin okkar til upphitunar og
fáir kunna víst betur að meta þau þægindi en
við konurnar. Þökk sé þeim, er að slíku verki
hafa unnið. Hér höfum við einnig rafmagn til
lýsingar og suðu, og hafin er vegleg hafnar-
bygging. Hér er framsækinn hugur og dugandi
fólk, sem lofar batnandi framtíð staðarins.
Hér starfa einnig mörg félög, sem öll eiga
sína sögu og sín áhugamál að berjast fyrir,
er miða til hagsbóta. En mig langar sérstak-
lega að minnast eins lítils félags, sem að vísu
lætur ekki mikið yfir sér, en hefur þó unnið
hér merkilegt starf. Félag þetta nefnist „Hall-
grímsnefnd Ólafsfjarðarkirkju" — er líka að-
eins 10 manna nefnd, þar af 6 konur. Þessi
nefnd hefur þegar starfað í 12 ár. Látið gera
myndarlega steingirðingu við kirkjuna, og reist
þar minnismerki um drukknaða menn — sem
ekki finnast. Er minnismerkið stór slípaður blá-
grýtissteinn — tekinn úr Rauðarárholti við
Reykjavík og unnin af Magnúsi Guðnasyni
steinsmið í Reykjavík. Eru eirplötur með fæð-
ingar- og dánardegi, ásamt nafni hins látna,
greypt á minnisvarðann, og mun þessum nöfn-
um, sem þannig geymast, fjölga í rás áranna,
eftir því sem örlögin rætast. Árlega er svo hald-
in sérstök minningarguðsþjónusta um „drukkn-
aða“ í júlímánuði, því þá var minnisvarðinn af-
hjúpaður. Er garðurinn og minnisvarðinn þann
dag flöggum prýddur og blómum skreyttur. ís-
lenzki fáninn og fáni Slysavarnardeildar kvenna
blakta þar við hún. Þessi tvö félög eiga á sinn
hátt skylt starf að rækja. Fyrst leitin — síðan
minningin. Annað starf Hallgrímsnefndar er að
skreyta kirkjuna fyrir jarðarfarir, og hlú að
kirkjunni á margvsílegan hátt.
(Gaman væri að Nýtt Kvennablað upplýsti um
það hversu margar Hallgrímsnefndir eru enn
starfandi í söfnuðum landsins, sem svo víða
voru á sinni tíð stofnaðar).
Ég hef með undanförnum línum minnst bæði
gamals og nýs. Og enn leitar hugurinn heim,
— heim að Rauðará — til fjallsins míns — til
draummyndarinnar af Reykjavíkurhöfn í aftan-
glóðinni. Og ég spyr oft. Skyldi draumur minn
einhvern tíma fá að rætast, skyldi ég fá aftur að
eignast heimili á eða nálægt æskustöðvunum.
Maður veit skemmra en það. En ég lifi í
voninni, að þar megi ég þó lifa síðustu elliárin,
ef mér auðnast sá aldur, og deyja í faðmi
þeirra fjalla, sem alltaf eru mér fegurst í minn-
ingunni.
LEIÐRÉTTING
í síðasta tölublaði Nýs Kvennablaðs er æfiminning
um Guðrúnu Guðmundsdóttur frá Hálsi í Svarfaðardal
eftir Hugrúnu skáldkonu. Þar segir að frú Kristjana
Hafstein hafi verið kennslukona við kvennaskólann á
Laugalandi. Þetta er mishermi.
Forstöðukona gamla kvennaskólans á Laugalandi, var
frá upphafi frú Valgerður Þorsteinsdóttir Pálssonar
prests frá Hálsi í Fnjóskadal og ekkja eftir séra Gunn-
ar Gunnarsson bróður Tryggva Gunnarssonar og frú
Kristjönu Hafstein. En kennslukona hina fyrstu vetur
skólans var ungfrú Anna Melsted — dóttir Púls Melsted
sagnfræðings — en síðar gift Stefáni Stephensen um-
boðsmanni á Akureyri. Var hún vel menntuð og gáfuð
kona, sem kunnugt er. — Á þessum árum bjó á parti
á Laugalandi frú.Kristjana Hafstein amtmannsekkja
með börnum sínum. Var Hannes Hafstein þá kominn í
skóla, en hin yngri börnin hjá móður sinni. Þessari
úgætiskonu kynntust skólastúlkur og mun hún með orð-
um og eftirdæmi hafa verið þeim til fyrirmyndar.
Námsmeyjar þenna fyrsta vetur skólans voru 10 að
tölu. Munu þær nú allar dánar og hygg ég Guðrúnu á
Hálsi hafa verið hina síðustu þeirra.
Rósa Einarsdóttir, Stokkahlöðum.