Nýtt kvennablað - 01.09.1945, Síða 17

NÝTT KVENNABLAÐ
15
^JJoywmffwrirwi í ^JJc
amera
(Smásaga eftir Lögbergi).
Guðrún Stefánsdóttir:
VÍSUR UM SÓLINA
Svertingjakonungur einn í héraði sem Kam-
era heitir í Afríku var ákaflega stærilátur og
harður í horn að taka. Allir þegnar hans voru
hræddir við hann og enginn þorði annað en gera
allt sem hann skipaði.
Einn góðan veðurdag var hann að stæra sig
af því að allir væru þjónar sínir. Gamall og vit-
ur svertingi setti ofan í við hann fyrir þetta og
sagði: „Allir menn eru þjónar hver annars“.
„Eftir því að dæma finnst þér ég vera þjónn
þinn? Viltu halda því fram? Þorir þú að segja
það?“ sagði konungurinn. „Já“, sagði Bouka-
bar, svo hét svertinginn.
„Þú skalt sanna það ef þú getur“, sagði kon-
ungurinn. „Þú skalt láta mig hlýða þér eða
vinna fyrir þig áður en sól sezt í kvöld, getir
þú það, skal ég gefa þér hundrað kýr. Getir þú
það ekki, skal ég drepa þig, þá finnirðu hvort
eg er ekki herra þinn“.
„Gott og vel“, sagið Boukabar. „Vegna þess
að hann var fjörgamall maður, varð hann að
ganga við staf. Þegar hann tók stafinn sinn og
ætlaði að fara, kom betlari að dyrunum. „Leyfið
mér að gefa þessum vesalings manni eitthvað
að borða“, sagði Boukabar við konunginn. Tók
síðan mat af borðinu í báðar hendur og ætlaði
út í dyrnar fram hjá konunginum, en hafði lát-
ið stafinn sinn undir aðra hendina og misstí
hann nú niður á gólfið. Stafurinn flæktist í káp-
unni hans, svo hann var rétt að segja dottinn.
„Gjörið svo vel að taka upp fyrir mig stafinn
minn, herra konungur“, sagði Boukabar, „ann-
ars dett eg“. Konungurinn brá við tafarlaust,
tók upp stafinn og fékk gamla manninum hann,
Honum fannst það sjálfsagt, þegar svona stóð
á, því hann var í raun og veru bezti maður, þó
hann væri stærilátur.
Boukabar rak upp skellihlátur og sagði við
konunginn: „Þarna sjáið þér, herra konungur,
að allir góðir menn eru þjónar hver annars. Eg
er að þjóna betlaranum og vinna fyrir hann, en
þér eruð að þjóna mér og vinna fyrir mig. En eg
vil ekki kýrnar yðar, gefið þessum fátæka
manni þær. Konungurinn gerði það, og tók
Boukabar sér fyrir æðsta ráðgjafa.
Gamli svertinginn kenndi konunginum að
stjórna fólki sínu vel og mannúðlega.
Ljósið ég þráði og lífið eg kaus
þó lítill eg vœri og umkomulaus,
með vonina í brjóstinu vappaði af
stað:
að vorsólin kyssti mig eins fyrir
það.
Hún aftur og aftur i felur þó fór
er ferðina lengdi og eg orðinn stór.
En þess vegna kveð eg og syng
henni söng
að sambúðin okkar var aldrei of
löng.
AUSTUR YFIR FJALL
Austur yfir Hellisheiði
hvernig fjöllin brosa við.
Báðum höndum blik og skuggi
breiða að fótum útsýnið.
Báðum höndum veita vilja,
vekja eitthvað heitt og blítt
upp af djúpum, djúpum svefni,
draumalandið endurnýtt.
Galdur lífsins sínu sinnir.
Sœlt! Hve sœlt, að hlakka til,
þjóta yfir blámans breiður
— bara dýpra eg anda vil.
Ó! þú heitir eftirvœnting
allra heima fegurst dís,
engin sól, og engin stjarna
yndislegri úr hafi rís.
Kyndlar þínir loga og lýsa
leiðina yfir fjöllin há
— hinumegin heiðarinnar
horfi ég í augun blá.