Nýtt kvennablað - 01.03.1946, Blaðsíða 7

með gjörhugulum augum að næsta leiti, sem oft
gat verið örðugt að ná.
Skammdegið kom með stutta daga og fátækleg
ljós. Það var mikið unnið, en allir þráðu jólin,
með fleiri ljós og meiri gleði. Börnin vöknuðu
á morgnana og spurðu hvort jólasveinninn kæmi
nú í dag. Loks kom Þorláksmessan með þvott
og hangikjötssuðu, — og jólin liðu og lífið hélt
áfram. Dagarnir lengdust, glögg augu athuguðu
gang sólarinnar og mældu hversu vel henni gengi
að lengja gang sinn. Þorri gamli kom, stundum
nokkuð aðsópsmikill, en fólkið fagnaði honum.
Nú varð dagurinn lengri, vakan styttri. En
þorrinn vildi oft verði langur en loks kom þó
Góa gamla og henni var fagnað. Konan tók jrað
bezta fram er hún átti í búrinu. — Dagarnir voru
orðnir langir, það var farið að hátta í björtu.
En Góa var oft köld, það þurfti oft að sópa
fönn af gluggum og bræða liélu áður en hún
kvaddi. Og þegar Einmánuður kom, var stund-
um farið að minka um vetrarbirgðir hjá mörg-
um fátæklingum. Með meiri sól og nýjum mán-
uði vaknaði ný von og nýr baráttuhugur, bónd-
inn varð kannske að minnka ögn gjöfina, og
mjólkurlöggin varð minni og áhyggjur vöknuðu
hjá húsmóðurinni, því á margt ’ hafði saxast,
hina löngu vetrarmánuði, sem endast átti'til vors-
ins. Aldrei var talið af meiri nákvæmni, ein
vika af, tvær vikur o. s. frv.
En að síðustu kom Harpan. Það voru erfiðir
tímar, ef liún kom ekki með óskipta gleði
og kæti. Margar sagnir benda til, að sá siður
liafi tíðkast hér, að þann dag hafi allir ungir
og gamlir leikið sér. Sennilega hefur sumardag-
urinn fyrsti verið mesti gleði og aufúsugestur
okkar íslendinga um alda raðir. — Værum við
ekki fátækari ef að þessir dagar gleymdust?
Venjur og siðir umliðinna ára og genginna kyn-
slóða þurfa að geymast en ekki gleymast, viljum
við vera þjóð, sjálfstæð með eigin séreinkenni,
isem um umliðnar aldir hafa skapast og þróast
með okkur. Og þetta geyma sveitirnar betur en
kaupstaðirnir.
Ef að ég væri aftur orðin ung og lífið lægi
ófarið framundan og ég ætti að kjósa á milli
kaupstaða og sveita, þá býst ég við að ég kysi
sveitina. Það er ekki þar fyrir að ég ekki finni
og skilji hversu mikið kaupstaðirnir með sfnum
miklu þægindum hafa að bjóða fram yfir
flest sveitaheimili, en sveit er og verður þó alltaf
sveit, og ég ann henni. Því verður ekki neitað,
að vinnan var oft erfið, en það var eitthvað
sem laðaði og heillaði. Ég veit hvað Jrað var, það
var náttúran.
Ég hef komið á málverkasöfn þar sem hafa
verið saman komin hin fegurstu málverk, og ég
hef sannarlega orðið hrifin, en þó finnst mér ég
aldrei hafa skynjað þar önnur eins undur, aðra
eins fegurð og sjálf náttúran, lífi gædd, hafði
að bjóða.
Ég veit ekki hvort að þið skiljið mig, en það
allra dásamlegast var að finna, mér liggur við að
segja, andardrátt hinnar lifandi nátturu. Finna
að eins lítinn blævaka við kinn sér, heyra í fjarlægð
til lítils fjallafoss eða lækjarsprænu, sjá litbrigði
á fögrum haustdegi, finna fyrstu sólevjuna á vor-
in, hlusta eftir fyrsta lóukvakinu, heilsa maríerl-
unni í varpanum. Sjá skugga fjallsins eyðast við
lengri sólargang. Sjá hreina hvíta mjöllina nema
burt allar ójöfnur og allan sora. Horfa mót sól-
aruppkomum á hlýjum sumarmorgni og sjá
náttúðan titra og blika á hverju strái. Jafnvel
litlu hvítu fiðrildin, sem flögra um á hljóðu
sumarkvöldum, Jrau verða einn liður í þessari
dýrð. Þetta er andardráttur hinnar lifandi nátt-
úru. En þú villt kannske álíta að Jretta sé ekki
allt einkaeign sveitanna. Svo má vel vera, en Jrað
mun engan veginn vera eins létt að tileinka sér
hinn rétta og sanna rnátt þess í fjölmenni bæj-
anna, senr í kyrð og ró sveitanna. — Öfl náttúr-
unnar eru dullaröfl, sem bezt fá að njóta sín í
hljóðleik og fjarri skvaldri og skarkala.
Einu sinni, meðan ég bjó í sveit, var hjá mér
stúlka héðan úr Reykjavík. Eitt kvöld að áliðnu
sumri kom hún hlaupandi inn og bað okkur að
koma út til að sjá tunglið og himinninn. Það
væri svo fallegt. Þegar út var komið sagði hún:
hvernig stendur á að mér finnst ég aldrei sjá
tunglið í Reykjavík? — En þetta mun vera alveg
rétt, lrversu margir ganga framhjá án Jress
að gel'a gaum að dásemdum nátturunnar hér í
fjölmenninu. Það er ekki af því, að fegurð og
auðlegð náttúrunnar sé ekki hér einnig fyrir
hendi, það er aðeins að okkur vantar mótttöku
hæfileika til að njóta hennar. —
Að endingu hef ég enga betri ósk okkar nýja
lýðveldi til handa, en að því auðnist að hlynna
svo að sveitum Jressa lands, að þær megi verða nú
sem áður útverðir menningar óg Jrjóðrækni og
er trú mín sú, að Jrar muni ekki skerfur konunn-
ar verða minnstur.
NÝTT KVENNABLAÐ
5