Nýtt kvennablað - 01.03.1946, Blaðsíða 8

HELGA SMÁRI:
VORNÓTT
Við, nokkrar námsstúlkur, höfum ákveðið að
fara til Þingvalla að afloknu prófi. Við ætluð-
um að fara ríðandi, því aðrir fljótvirkari farar-
kostir voru þá óþekktir hér með öllu. Sextándi
júní var ákveðinn, ef veður leyfði. Við hlökk-
uðum ákaflega til þessa ferðalags, því flestar
okkar höfðu aldrei til þingvalla komið, og þar
á meðal var ég. Við þurftum töluverðan undir-
búning. Fyrst og fremst var að útvega sér reið-
skjóta, þar næst reiðtýgi, reiðföt og ekki mátti
gleyma svipunni.
Nú rann upp sextándi júní, hreinn og bjartur.
Kl. 10 lögðum við af stað. Fyrsti áfanginn var
Miðdalur, þar ætluðum við að fá okkur kaffi.
Við vorum misjafnlega vel ríðandi, sem kallað
er, sumar voru á gæðingum, aðrar á áburðar-
hestum. Við vorum því alltaf að hafa hestabýtti,
í hvert sinn sem áð var. Stúlkurnar voru svo ridd-
aralegar hver við aðra, að ekki mátti á milli
sjá, en við vorum átta alls.
Þegar fór að halla austur af, fórum við að
hægja á ferðinni til að geta sem bezt notið út-
sýnisins til Þingvallafjallanna.
Klukkan átta komum við að Kárastöðum. Þar
fengum við keyptan mat, sprettum af hestun-
um og heftum þá, og til frekara öryggis, að við
ekki misstum þá út úr höndunum á okkur, voru
þeir látnir í girðingu. Við ætluðum að ganga
til Þingvalla, vaka þar um nóttina og leggja
af stað þaðan klukkan tólf daginn eftir.
Þegar við komum á gjábarminn, var komið
fast að miðnætti. Við vorum hljóðar og hátíð-
legar, þar sem við stóðum þarna og virtum fyrir
okkur umhverfið. Þokuslæðingur var í gjánni,
og þoka var á öllu láglendinu. Það var engu
líkara, en að hún ætti upptök sín undan rótum
Skjaldbreiðs og streymdi þaðan inn á vellina
og út á vatnið. Hrafnabjörg voru umvafin
þykkri, drifhvítri þokuslæðu, og Kálfatindar og
Hrafnatindar stóðu eins og tröll upp úr þoku-
hafinu.
Þegar við í þögulli lotningu höfðum notið
þessa útsýnis nokkra stund, þá hófst hin hátíð-
lega athöfn, sem sé, að ganga ofan í gjána. Til-
finningar mínar voru líkastar því, sem ég væri
að fara til altaris í kirkjunni minni heima, svo
fannst mér þetta vera hátíðleg og viðhafnar-
mikil stund. Við gengum tvær og tvær saman
og sungum „Öxar við ána“ o. s. frv. Þegar við
komum þar, sem okkur var vísað til að Lögberg
hið forna hefði verið, klifruðum við þangað
upp og settumst. Þar skyldi bíða sólaruppkom-
unnar.
Við ræddum nú um það, sem við höfðum lesið
og heyrt um Þingvöll. í huganum heyrðum við
skóhljóð aldanna líða framhjá. Við sáum skraut-
búið fólk, tígulegar konur og riddaralega menn
dreifast um vellina. Foringja og foringjaefni líta
haukfráum augum til hinna ungu og fögru höfð-
ingjadætra. Við lieyrðum ástarjátningar og heit-
rof. Við sáum Gunnlaug gefa Helgu hinni fögru
skykkjuna, og við skynjuðum brot af harmi
þeirra og ást.
Við heyrðum lögsagnirnar, og skáldin flytja
þróttmikil og fögur kvæði. Við heyrðum skorna
upp herör og vopnagný. Við sáum einnig elds-
umbrotin, hafísinn, — drepsóttirnar geysast
áfram. Hungurvofuna, einokunina og niður-
læginguna, — en við sáum einnig nokkuð fram
á leið. Við sáum álagahaminn brenndan upp
til ösku og upp rísa nýja kynslóð með nýjum
möguleika.
Allt þetta var ritað á hamraveggina með upp-
hleyptu rúnaletri. Öllum var frjáls aðgangur
að þessu lestrarsafni,og allir voru læsir á það,
sem á annað borð vildu lesa. Við þukluðum á
hraunnibbunum og strukum lófanum um mos-
ann og gerðum gælur við hann.
Svo komu fyrstu sólargeislarnir á fjallstind-
ana, og von bráðar kom sjálf drottning festing-
arinnar, eins og eitthvert skáldið komst að orði.
Hún hellti sér yfir þokuna, sem roðaði af morg-
unkossi hennar og varð undursamlega mjúk
fyrir augað. Þeim dásemdum, sem við urðum
nú sjónarvottar að, verður ekki með orðum lýst.
Ég vil því óska, að allir, sem unna landi
sínu og þjóð, megi verða aðnjótandi þessarar
töfrafegurðar, sem vornótt á Þingvöllum hefur
að bjóða. Þá munu þeir hinir sömu aldrei geta
saurgað þann stað með neinu ósæmilegu. Hvergi
hef ég orðið fyrir eins sterkum áhrifum fegurð-
ar og tignar eins og þessa vornótt á Þingvöllum.
NÝTT KVENNABLAÐ