Nýtt kvennablað - 01.03.1946, Síða 9

SVANFRIÐUR KRISTOBERTSDOTTIR
FRÁ SÚÐAVÍK
Fædd 30. ágúst 1919. — Dáin 1. nov. 1945.
„Ó, dauði, fyrir skugga þínum skelfur
vor skynjun, líkt og svipult hrævarlog.
í döprum fjarska hryngja húmsins elfur.
Við heyrum ferjumannsins ái'atog“.
Daglega sjáunr við dauðann ganga á laird.
Við sjáunr hann ganga að kulnuðum kvistum,
taka þá mjúkunr höndum og flytja þá við barm
sér, yfir til lrins fyrirheitna lands. — Og hann
kenrur aftur. Þá tekur lrann máske tré, senr
ennþá lifir og ber ávöxt. Óvæginn hefur hann
það á brott nreð sér og býður engar bætur. —
Og enn sjáum við hann konra, og nú er það
fegursta rósin, sem fellur fyrir sverði hans. Þá
skelfumst við og óttunrst hið helkalda vald. Við
finnunr þvalan gustiirn, og þegar lrann er farinn,
sjáum við, að blómið er horfið. Við störunr
og spyrjum, en fáum ekkert svar.
Svanfríður Kristóbertsdóttir var fædd 30. ágúst
1919. Hún var því aðeins 26 ára gömul. Við
skiljum ekki hvað veldur. Og við, senr þekktunr
Svönnu, eigum erfitt með að trúa því að lrún
sé dáin. Horfin okkur fyrir fullt og allt. Að
aldrei framar sjáum við augu hennar brosa, eða
finnum hlýleg tilsvör hennar verma okkur um
hjartarætur.
Veturinn 1937—’38 lágu leiðir okkar saman í
fyrsta sinn. Hún var þá að ljúka námi við lrér-
aðsskólann að Núpi í Dýrafirði. — Eftir það
hittumst við aðeins sem vegfarendur, hvor á
sinni leið. En þessi eini vetur, með daglega kynn-
ingu við hana, gaf mér vináttu hennar og traust,
og ég fann, að þar sem hún var, átti ég vin
og félaga.
Svanfríður var í mörgu sérstæð. þegar hún
ræddi hugðarefni sín, þá tók hún mann með sér,
gaf manni brennandi áhuga fyrir vilja sínum
og áformum. Hún var einbeitt og ákveðin í öll-
um skoðunum. För sína leið, kyrlát og án þess
að fylgdi lienni þys eða glamur. Ilún bjó mein-
ingu sína vægum en einbeittum orðum. F.f við
öttum hesturn okkar saman, og ég vildi fá hana
NÝTT KVENNABLAÐ
á mína meiningu, þá brosti hún venjulega, tók
í hendina á nrér og sagði: „Vertu góð“.
Sjálf var hún góð. — Fyrir það er mér hún
minnisstæðust. Góð, glaðleg og viðfelldin. —
Þannig birtist hún mér nú í endurminningunni.
Sjálf er Svanna horfin.
Hún var eina barnið, sem foreldrar hennar
áttu á lífi. Þeirra sorg mæla engin orð.
Hinar fögru vonir þeirra brustu. Laufið af
lífsmeiði þeirra féll, þau standa óvarin næðing-
um komandi dags.
Við undrumst, að nokkurt veikbyggt jarð-
neskt hjarta fái risið undir þeim ofurþunga
þjáninga og harms. En við skynjum um leið, að
þeir, sem einu sinni nutu vinsemdar og alúðar
þessarar látnu stúlku, peir geta aldrei orðið
snaaðir í raun og veru. — Líðandi stund og
hennar hnoss er hverflynt og birtist senr leiftur.
Það er minningin, sem gefur lífinu gildi.
Góður vinur er það bezta, sem dauðlegri veru
er gefið. Fullvissa foreldranna um, að þau áttu
góða dóttur, þar sem Svanfríður var, — frá þeirri
fullvissu er það sem leggur birtu fram á veg
þeirra. Frá henni leggur yl og ilm inn í hinn
kalda rann veruleikans.
Við blessum minningu hinnar látnu og erum
í huga þakklát fyrir samverustundirnar. — Líf
hennar var stutt, en við finnurn þó, að með
því gaf hún okkur fyrirheit um að vera sjálf
betri menn.
Þegar móðir mold tók hana í arma sína til
hinnar hinztu hvíldar, þá skein sólin á litla
svipfagra fjörðinn, sem geymir æskusporin henn-
ar. Geislar sólarinnar yljuðu hina köldu gröf.
Ég veit — að með þeim hefur hún flutzt yfir
landamæri lífs og dauða.
Svífðu með þeim sæl á braut.
Svífðu — laus við jarðar þraut.
Þar sem englar allir bjóða
ástúð, þínu hjarta góða.
Jónina Jónsdóttir, Gemlufelli.