Nýtt kvennablað - 01.05.1953, Blaðsíða 6

til dyra, og svo opnaði ég og kom inn í eldhús og
leit inn í stofuna. Þar lá á gólfinu kvenmaður, sof-
andi, dauðadrukkin, tvœr litlar telpur sátu sín hvoru
megin grátandi, strjúkandi andlit og hár móður sinn-
ar, en Roland stóð hreyfingarlaus úti við gluggann,
Jiar sem götuljós lagði birtu inn í herbergið.
— Roland! hvíslaði ég, — taktu litlu Ivíburana
og farðu út í búð í sendiferð. Hann hrökk við og ég
sá, hvað honum sárnaði, að ég skyldi hafa komið til
þess að sjá niðurlægingu móður hans. En kennari
er kennari, og brátt var hann á leið að ná í svolítið
handa þeim að borða.
Nú var ég ein, og ekki var ég hugrakkari en það, að
ég vonaði að börnin kæmu fljólt aftur. Ég var hrædd
við að vera ein með konunni, hrædd, ef hún skyldi
vakna.
Allt í einu birtist kvenmaður í dyrunum, hún var
með viðarkubba í svuntunni og mjólkurflösku í hand-
arkrikanum. — Gott kvöld, sagði hún, og ég heyrði
greinilega að henni var illa við að sjá mig. — Ja,
svona lítur hér út, sagði hún, — þetta er það vana-
lega, svona í vikulok. Þetta er líklega kennslukonan
hans Rolands, hugsa ég? — Jú, sagði ég hálf skelk-
uð. Já, það datt mér í hug. Hún fór að hagræða
rúmfötunum, fann hálfa brennivínsflösku, sem hún
hellti úr út um gluggann og setti tappann í, og lagði
hana svo aftur á sama stað. Ég horfði undrandi á. —
Hvers vegna? sagði hún, því hún las hugsanir mín-
ar. — Jú, ef hún finnur flöskuna tóma í rúminu, þá
heldur hún, að hún hafi drukkið allt saman, en ann-
ars mundi hún fara að leita. Hún þvoði nú konunni
og háttaði hana, ég sárskammaðist mín fyrir að gera
ekki neitt og spurði, hvort ég gæti hjálpað. Hún leit
meðaumkunarfull til mín og sagði svo: — Ó, nei. það
held ég ekki. — Þér eruð auðvitað guðhrædd og trúuð
eins og allar kennslukonur. Hvað gat ég sagt? Ég var
alin upp við guðrækni, og þá held ég, að ég hafi aldr-
ei þekkt annað en trúað fólk. Þér kennið auðvitað
krökkunum, að Guð sé góður og að bara ef maður
biður til hans, þá gangi allt vel? Hverju gat ég svar-
að. Allt var orðið svo sorglegt. Hvað vissi ég eigin-
lega um lífið? — Finnst yður Guð góður, serr lætur
slíkt og þetta viðgangast? ....
— Ég skil þetta ekki, frú Andersson, sagði ég iaks-
ins. Samt held ég að Guð sé góður. — Já, já, þér um
það .... Nú komu börnin. Hún gaf þeim mat og
háttaði þau, en bað mig að bíða. — Því svona kennslu-
konur þora ekki að fara einar síns liðs héðan, svona
seint. Rétt var það, ég var afskaplega hrædd, en þeg-
ar hún hafði komið sínum eigin, sjö börnum, í hátt-
inn, fór hún með mér. — Ég er hamingjusöm kona,
4
sagði hún, á leiðinni, Andersson er bindindismaður. . .
Nú var reynt að koma börnunum fyrir og móður-
inni á hæli, en þar sem hún þverneitaði, var þetta
erfitt. Roland sagði alltaf: Ég get ekki farið, nema
mamma og litlu systurnar fari líka. Aftur og aftur
reyndi ég að koma því til leiðar, þar sem afar gott
heimili v-ar í boði handa honum, en hver gæti reynt
að þvinga barn eins og hann var? Það var ekki hægt.
Loksins gaf konan eftir. Það var í maí, óvenjulega
kalt, eftir framúrskarandi gott veður í apríl. Ilvernig
þetta atvikaðist verður aldrei upplýst. Einn morgun
var móðir Rolands, hann sjálfur og litlu tvíburarnir
dáin. Kolareykur frá ofninum var talinn orsök slyss-
ins.
Næsta morgun fór ég að finna frú Andersson. Hún
hafði umsjón með öllu og ætlaði að sýna mér líkin
— það var sérstök náð frá hennar hendi.
— Nei! frú Andersson, mig langar ekki til þess. Ég
kom bara til þess að heyra, hvað frú Andersson gæti
isagt mér um þetta.
— Ég get ekkert sagt með vissu, en ég held, að ég
viti, hvernig þetta hefur skeð .... Það skyldi ekki
undra mig, þó sumt fólk færi nú að þakka Guði fyrir
þetta, sagði hún, hæðnislega, og leit á mig. Ég gat
ekkert sagt, en ég harmaði mjög að svo skyldi þurfa
að fara. — Ja, sagði frú Andersson, ef Guð er góður,
þá finnst mér hann að minnsta kosti nokkuð ráða-
laus eða finnst yður ekki það líka, litla, góða, guð-
hrædda fröken?
Ekki var harkan meira en á yfirborðinu. Frú And-
ersson fór að gráta. Hvers vegna gat Guð ekki fundið
upp betra ráð, Ég á sjö börn, en svona harn eins og
Roland hef ég aldrei þekkt. Væri ekki gott fyrir Guð
að eiga svona lítið ljós hér í myrkrinu? Hvað segir
frökenin ....
Hún talaði lengi um áfengisbölið og bindindi. Ég
fann að hún taldi mig meðal þeirra manna, sem bera
ábyrgð á áfengisbölinu. Ég heyrði greinilega, að hún
áleit alla seka nema bindindismenn. Ég reyndi að
fullvissa hana um, að ég væri og mundi alltaf verða
í bindindi, en hún efaðist mjög um það.
— Andersson verður hæddur, fyrirlitinn og ofsóttur,
það mundi frökenin aldrei geta þolað. Eftir nokkurn
tíma er Roland gleymdur ....
Roland er ekki gleymdur, og bindindisheitið hef ég
haldið allt mitt líf, að því leyti til hafði frú Andersson
ekki rétt fyrir sér. En auðvitað hefur farið fyrir mér
eins og hún spáði. Allir bindindismenn verða meira
eða minna hæddir, fyrirlitnir og ofsóttir, en hvað ger-
ir það til?
Estrid Falberg-Brekkan.
• NÝTT KVENNABLAÐ